Ο Θεοδωράκης για τον Καραμανλή Τον Καραμανλή τον συνάντησα, νομίζω με πρωτοβουλία δική του, αμέσως μόλις γύρισα. Ανάμεσα σ’ αυτές τις σκέψεις, αφού έγινε η δεύτερη ή η τρίτη σύσκεψη, πήγα στο ξενοδοχείο Μ. Βρετανία. Είχε καθοριστεί το ραντεβού να γίνει το μεσημέρι, ήταν κάτω φρουρά, αστυνομικοί, είδα ότι ήταν οι περισσότεροι απ’ αυτούς, ασφαλίτες, περίμενα λίγο, μου είπαν ν’ ανέβω σε κάποιο όροφο, δεν ξέρω που, ανεβαίνω, με παραλαμβάνει ένας αξιωματικός ο οποίος έτυχε να είναι απ’ αυτούς οι οποίοι με είχαν συλλάβει παλαιότερα, και είχα αρχίσει να σχηματίζω ψυχολογικά την εντύπωση ότι βρίσκομαι στην Γενική Ασφάλεια Αθηνών. Με πάνε σε ένα σαλονάκι να περιμένω, έχει βαρύνει η ατμόσφαιρα, μπαίναν ορισμένοι χαφιέδες, του λέω λοιπόν του αξιωματικού, δεν μου λες κάτι, υπό κράτηση είμαι, τι γίνεται εδώ; Γελούσε αυτός, τότε ανοίγει η πόρτα, βγαίνει ο Καραμανλής, φορούσε ένα άσπρο πουκάμισο και ανασήκωνε εκείνη την ώρα τα μανίκια του γιατί έκανε πολύ ζέστη, μου λέει «Καλημέρα Μίκη», και λέει στον επικεφαλής, «να μην μας ενοχλήσει κανείς», μ’ ένα ύφος πολύ κατηγορηματικό, αυταρχικό θα έλεγα, όπως πρέπει να μιλάει κανείς σε ανθρώπους της Γενικής Ασφάλειας οι οποίοι κάθονται προσοχή.