Ο Θεοδωράκης για τον Καραμανλή Στις 16 Ιανουαρίου του 1973, την προηγούμενη της πρώτης εκτέλεσης του έργου «18 Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας» του Ρίτσου στο Άλμπερτ Χωλ του Λονδίνου, επρόκειτο να παρουσιαστεί σε μεγάλη πρες-κόνφερανς η αγγλική μετάφραση του βιβλίου μου «Το Χρέος» και όπως με ενημέρωσε ο εκδότης, υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον από όλα τα ΜΜΕ για το πρόβλημα της δικτατορίας στην Ελλάδα. Σκέφτηκα ότι αυτή η ευκαιρία με την τόσο μεγάλη δημοσιότητα δεν έπρεπε να πάει χαμένη και επικοινώνησα με τον Μητσοτάκη, μήπως είχε κάποια ιδέα. Εκείνος αμέσως μου πρότεινε να μιλήσω για την «λύση Καραμανλή», διότι ο Καραμανλής του είχε δώσει την εντύπωση ότι ήθελε κάποια αφορμή για να ενεργοποιηθεί και βέβαια δεν θα υπήρχε τίποτα καλύτερο από το να το προτείνει ένας αριστερός πολιτικός του αντίπαλος όπως εγώ. Απάντησα ότι θα το σκεφθώ, γιατί βέβαια ήξερα από την πρώτη στιγμή τις συνέπειες. Μάλιστα αργότερα, στο αεροπλάνο εμπιστεύθηκα τις σκέψεις μου στον Γιάννη Διδίλη, τον πιανίστα μου και φίλο, που αφού με κοίταξε λες και έβλεπε Αρειανό, έβαλε τις φωνές: «Τρελλάθηκες; Θέλεις να αυτοκτονήσεις; Εσύ είσαι ο ηγέτης της Αντίστασης, ο κόσμος σε βλέπει σαν θεό, σαν άγιο, οι Έλληνες σε λατρεύουν. Αν προτείνεις τον μεγαλύτερο εχθρό σου, τον εκπρόσωπο της Δεξιάς, τελείωσες». «Κι αν υποτεθεί ότι με τη «λύση Καραμανλή» πέσει η χούντα;» τον ρώτησα. «Κι ο Θεοδωράκης τι θα γίνει;» μου απάντησε.