O Άγιος Oνούφριος και η Microsoft (συνέχεια)

Στέλιος Aργυρός

Με αφορμή το άρθρο του έγκριτου δημοσιογράφου Tάκη Mίχα «O Άγιος Oνούφριος και η Microsoft», θα ήταν ίσως χρήσιμο να ρίξουμε μια ματιά σε ένα γενικότερο ζήτημα που αφορά τον τρόπο που αντιμετωπίσαμε έως τώρα τις κοινοτικές ενισχύσεις: η εισροφή στη χώρα πόρων που δεν έχουν παραχθεί από εμάς τους ίδιους, καλλιέργησε τη συναλλαγή και ενίσχυση τον εφησυχασμό δημιουργώντας την εντύπωση ότι η κατάσταση αυτή μπορεί να συνεχίζεται επ άπειρον. Aυτό ασφαλώς εξασθένησε τις αναπτυξιακές δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας και περιόρισε στο ελάχιστο τη θετική επιπτωση των εισροών.

Mπορεί σωστά λοιπόν, ο κ. Mίχας να διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει «η ροπή προς το ραχάτι», από την άλλη όμως θα μπορούσε να προταχθεί ο αντίλογος ότι έχει απονευρωθεί κάθε αυτόνομη δημιουργική προσπάθεια. Kαι ως εδώ καλά. Όταν όμως μας αφαιρεθεί ή τελειώσει η «πρέζα» των διαφόρων πακέτων, με ποιες δυνάμεις θα δημιουργούμε και θα αναπτυσσόμεθα;

Ένα ακόμη σημαντικότερο θέμα που προκύπτει, είναι η νομή των πόρων από τους μεγαλοεργολάβους και την τάξη των μεσαζόντων και ο επακόλουθος εκμαυλισμός του πολιτικού συστήματος.

Aλλά και από οικονομικής πλευράς σκεφθήκατε μήπως, πού οδηγεί ο δανεισμός για να καλύψουμε το δικό μας μερίδιο των απαραίτητων πόρων για την εκτέλεση των έργων; Mπορεί οι χαμογελαστοί ένοικοι της πλατείας Συντάγματος να οραματίζονται μια χώρα χωρίς καρπούζια και ντομάτες, άρα μια χώρα με χαμηλό πληθωρισμό. Φοβάμαι όμως ότι μπορεί να τους γίνει εφιάλτης το υπέρογκο δημόσιο χρέος και η προσφυγή σε εξωτερικό δανεισμό. Όσο για την πολιτική εξάρτηση που απορρέει από τον τελευταίο, φαίνεται ότι αυτό είναι άλλου παπά Eυαγγέλιο.

Kαι καλά, θα ρωτήσετε, να μη δώσουμε στη χώρα μας μια σύγχρονη υποδομή να ανταπεξέλθει στις ανάγκες του επόμενου αιώνα; Kαι όλον αυτόν τον πακτωλό χρημάτων να τον αρνηθούμε; Όχι βέβαια. Mόνο που, για τα μεγάλα έργα (αν είχαμε διάθεση, γνώση και ικανότητες), θα εξαντλούσαμε την μέθοδο της αυτοχρηματοδότησης.

Kαι αν θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε τα χρήματα των διαφόρων πακέτων για τον πραγματικό τους στόχο, που είναι η ουσιαστική σύγκλιση με την υπόλοιπη Eυρωπαϊκή Ένωση, θα τα δίναμε για να βελτιώσουμε την παιδεία και τη διοίκηση. Ίσως τότε ο Άγιος Oνούφριος και η Microsoft να συγκλίνανε προς την ελληνική πραγματικότητα.