The Voice of America (VOA): News in Greek, 06-12-23

Voice of America: News in Greek Directory - Previous Article - Next Article

From: The Voice of America <http://www.voanews.com>

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

[01] Χριστουγεννιάτικες παραδόσεις

[01] Χριστουγεννιάτικες παραδόσεις

Oυάσιγκτον

23-12-2006

Οι κλασσικές Χριστουγεννιάτικες ταινίες και τα ειδικά τηλεοπτικά προγράμματα για την μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης έχουνε τα τελευταία χρόνια πάρει εξ ίσου σημαίνουσα θέση με το στόλισμα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου και την ανταλλαγή δώρων στη ζωή πολλών Αμερικανών.

Τα περισσότερα σπιτικά στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι συνδεδεμένα με καλωδιακά και δορυφορικά τηλεοπτικά συστήματα που τους δίνουν πρόσβαση σε πάνω από 150 κανάλια κι έτσι οι φίλοι της μικρής οθόνης, που χρόνο με τον χρόνο τείνει να γίνεται όλο και μεγαλύτερη, διαλέγουν ανάμεσα σε πληθώρα προσφερόμενων γιορταστικών προγραμμάτων εκείνα που ταιριάζουν καλύτερα στα γούστα και τις διαθέσεις τους. Πάντως, σύμφωνα με την Νταϊάν Βέρτς, συγγραφέα του βιβλίου Χριστούγεννα στην Τηλεόραση, τρεις κλασσικές παραγωγές κινουμένων σχεδίων εξακολουθούν να ξεχωρίζουν στη γιορταστική αυτή περίοδο.

Μία από τις τρεις αυτές ταινίες είναι Τα Χριστούγεννα του Τσάρλι Μπράουν (A Charlie Brown Chrismas), που έκανε το τηλεοπτικό ντεμπούτο της το 1965 και που επί τέσσαρες δεκαετίες συνεχίζει να κατακτά καρδιές μικρών και μεγάλων θαυμαστών των καρτούνς. Άλλη είναι η παραγωγή Ρούντολφ ο Τάρανδος με την Κόκκινη Μύτη (Rudolph the Red-Nosed Reindeer), που γυρίστηκε το 1964 κι είναι δηλαδή της ίδιας περίπου ηλικίας με εκείνη του Τσάρλι Μπράουν. Η τρίτη μεταξύ των δημοφιλέστερων Χριστουγεννιάτικων δημιουργιών κινουμένων σχεδίων είναι η ταινία Ένας Γκριντς που έκλεψε τα Χριστούγεννα (How the Grinch Stole Christmas), παραγωγή 1966 βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο για παιδιά του μεγάλου Αμερικανού παραμυθά, γνωστού με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Δόκτωρ Ζούς.

Οι ταινίες αυτές αγαπήθηκαν από τρεις διαφορετικές γενιές Αμερικανών κι αυτό γιατί, κατά την Νταϊάν Βέρτς, έχουν παρόμοια θέματα που αγγίζουν τις πιο ευαίσθητες ανθρώπινες χορδές στις μέρες των Χριστουγέννων.

Για παράδειγμα, ο Ρούντολφ είναι ένας παραγκωνισμένος τάρανδος με μια μεγάλη κόκκινη μύτη που θεωρείται αστεία από όλους τους άλλους τάρανδους. Μια και είναι διαφορετικός, κανένας δεν του κάνει παρέα. Περνά μοναχική ζωή και συναναστρέφεται μόνο με άλλους μονήρεις σε μια γωνιά του ζωικού βασιλείου μέχρι που ο Σάντα Κλός, ο Αμερικανός Αη-Βασίλης, τον επιστρατεύει για να οδηγήσει το έλκηθρο μια βραδιά με πολύ ομίχλη, που μόνο η κόκκινη αστραφτερή μύτη του Ρούντολφ, μπορούσε σαν λαμπιόνι να φωτίσει το χιονισμένο μονοπάτι από το Βόρειο Πόλο μέχρι τις καμινάδες των σπιτιών μας. Έτσι ο Ρούντολφ έσωσε τα Χριστούγεννα κι έγινε ο ήρωας του παιδόκοσμου, γιατί χάρις σε αυτόν ο Σάντα Κλός κατάφερε να κάνει το μακρινό ταξίδι μέσα στα χιόνια και να τους φέρει τα Χριστουγεννιάτικα δώρα που με τόση λαχτάρα περίμεναν να πάρουν.

Η Βέρτς μας λέει πως η ιστορία του Ρούντολφ συναρπάζει και χαροποιεί γιατί 'όλοι μας θέλουμε να μας αναγνωρίζεται ότι έχουμε ο καθένας κάτι το ζηλευτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τον υπόλοιπο κόσμο'. Παρόμοιο είναι και το μήνυμα της ταινίας Τα Χριστούγεννα του Τσάρλι Μπράουν.

Τα Χριστούγεννα του Τσάρλι Μπράουν

Ο Τσάρλι Μπράουν, πρωταγωνιστής σειράς κόμικς ή κατά το Ελληνικότερο, γελοιογραφιών εφημερίδων, με τις οποίες μεγάλωσε μια ολόκληρη γενιά Αμερικανών, είναι ένας μικρός γκαφατζής στον οποίο κάνουν καζούρες τα άλλα παιδιά της παρέας. Στην ταινία του 1964 ο Τσάρλι Μπράουν γίνεται το περίγελο όλων όταν φέρνει στο σπίτι ένα μικρό και μισο-μαραμένο έλατο για τον Χριστουγεννιάτικο εορτασμό. Δεν ξέρει ούτε ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο να διαλέξει β¦. είναι τελείως άχρηστος β¦. δεν ξέρει καν τι θα πει Χριστούγεννα, λέει και ξανα-λέει το πολύξερο περιβάλλον του. Απογοητευμένος ο Τσάρλι Μπράουν αναρωτιέται: Τι είναι τα Χριστούγεννα; Την απάντηση του την δίνει ο Λάηνους, ένας άλλος χαρακτήρας από την ίδια σειρά κόμικς, αυτός που συνέχεια περπατά κρατώντας σφιγμένη πάνω του μια μικρή κουβέρτα για ασφάλεια. Ο Λάηνους του διαβάζει ένα απόσπασμα από τη Βίβλο που μιλά για τη γέννηση του Σωτήρα στη φάτνη των αλόγων, για τους βοσκούς που πήγανε τα ζώα τους εκεί να ζεστάνουν με τα χνώτα τους το νιογέννητο θείο βρέφος, για το άστρο που οδήγησε τους μάγους με τα δώραβ¦ Με μιας, οι γκρίνιες όλες ξεχνιούνται κι απλώνεται στην παρέα των μπόμπιρων η μαγεία των Χριστουγέννων. Ξαφνικά συνειδητοποιούν όλοι πως το δέντρο που έφερε ο Τσάρλι Μπράουν δεν είναι και τόσο άσχημο. Μάλιστα θα μπορούσε να γίνει πολύ όμορφο με λίγη καλή θέληση και δουλειά. Οι πιτσιρικάδες το στήσανε σε μια ψηλή βάση και το στόλισαν με παιγνίδια και γιρλάντες. Όταν τέλειωσαν είχαν μπροστά τους ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο που στα μάτια τους ήταν ένα από τα ωραιότερα του κόσμου. Σε ευχαριστούμε Τσάρλι Μπράουν που μας το έφερες, είπανε όλοι. Ο Τσάρλι Μπράουν φούσκωσε από υπερηφάνεια κι ανακούφιση. Έγινε δικαιωμένος ήρωας.

Ένας Γκρίντς που έκλεψε τα Χριστούγεννα

Η τελική δικαίωση είναι και το κεντρικό θέμα της ταινίας Ένας Γκρίντς που έκλεψε τα Χριστούγεννα. O Γκρίντς, δημιούργημα της φαντασίας του Δόκτωρ Σούλτς, είναι ένας ανθρωπόμορφος χαρακτήρας ο οποίος, κατά τον συγγραφέα, έγινε κακός είτε γιατί δεν βιδώθηκε σωστά το κεφάλι του όταν τον έφτιαχνε είτε γιατί φορούσε στενά παπούτσια που του πόναγαν τα πόδια. Όπως και να έχει τα πράγμα, ο Γκρίντς αποφάσισε να κλέψει τα Χριστούγεννα και να στερήσει τη χαρά που φέρνει η γιορτή σε μικρούς και μεγάλους. Η Νταϊάν Βέρτς μας θυμίζει πως στην ιστορία αυτή υπάρχει ένα κοριτσάκι το οποίο πιάνει στα πράσα τον Γκρίντς, την ώρα που κλέβει παιγνίδια τα οποίο άφησε ο Αη Βασίλης. Το κοριτσάκι του λέει: 'Άμα τα χρειάζεσαι εσύ αυτά τα παιγνίδια, τότε πάρε τα. Δεν πειράζει, μη στεναχωριέσαι για μας'. Και τότε ο Γκρίντς καταλαβαίνει πως τα Χριστούγεννα είναι κάτι παραπάνω από παιγνίδια. Είναι αγάπη και αισθήματα βαθιά που ενώνουνε οικογένειες και φίλους.

Το ίδιο θέμα κυριαρχεί και στην δημοφιλέστερη Χριστουγεννιάτικη ταινία όλων των εποχών που προβάλλεται και πάλι αυτές τις μέρες στην τηλεόραση. Πρόκειται για την κλασσική παραγωγή του σκηνοθέτη Φράνκ Κάπρα, χρονολογίας 1946, με τίτλο Μια υπέροχη ζωή (It's a wonderful life), με πρωταγωνιστή τον περίφημο ηθοποιό Τζέημς Στιούαρτ. Είναι μια θλιβερή ιστορία που έχει όμως ελπιδοφόρο τέλος. Ο χαρακτήρας τον οποίο υποδύεται ο Στιούαρτ επιχειρεί να αυτοκτονήσει γιατί πιστεύει πως 'χωρίς εμένα, η γυναίκα μου, τα παιδιά μου και οι φίλοι μου θα είχαν καλύτερη ζωή, κι ίσως να ήταν πιο καλά αν ποτέ δεν είχα γεννηθεί'. Σώζεται όμως από έναν άγγελο που του δείχνει πως θα ήταν η ζωή αν αυτός δεν είχε γεννηθεί και τον κάνει να καταλάβει την αξία που έχει η δική του ζωή. Η Νταϊάν Βέρτς λέει πως η ταινία αυτή την συγκλονίζει κάθε φορά που την βλέπει γιατί μιλά κατ ευθείαν στην ψυχή της για την πραγματική σημασία της ζωής και την αξία της. Κι ενώ ξέρει πολύ καλά πως η ταινία αυτή τελειώνει, κάθε φορά όταν το έργο φθάνει προς το τέλος του δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυα της. Την συνιστά σε όλους.

Μια άλλη ταινία που βρίσκεται ψηλά στις προτιμήσεις των τηλεθεατών αυτές τις μέρες είναι η παραγωγή Χριστουγεννιάτικη ιστορία (A Christmas story), που μας πρόσφερε ο σκηνοθέτης Μπομπ Κλάρκ το 1983, γραμμένη από την αξέχαστη παρουσιάστρια του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης Τζήν Σέπαρντ. Σύμφωνα με την Νταϊάν Βέρτς, το έργο αυτό είναι πολύ αγαπητό γιατί μας δείχνει τα Χριστούγεννα μέσα από τα μάτια ενός δεκάχρονου αγοριού και μας θυμίζει με τι χαρά τα προσμέναμε κι εμείς σαν παιδιά, πόσο ανυπομονούσαμε να βοηθήσουμε στο στόλισμα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου στο σαλόνι του σπιτιού μας και πως τραβούσαμε τους γονείς μας από το χέρι να μας πάνε στον Αη Βασίλη του συνοικιακού πολυκαταστήματος για να του πούμε στο αυτί τι δώρα θέλαμε να μας φέρει.

Συλλέκτες στην Αμερική και σε άλλα μέρη του κόσμου έχουνε αγοράσει βίντεο και DVD που περιέχουν αυτές κι άλλες δημοφιλείς Χριστουγεννιάτικες ταινίες για να μπορούν να τις παίζουν ξανά και ξανά οποτεδήποτε θέλουν. Εν τούτοις πολλοί από τους συλλέκτες αυτούς έχουν την τάση να παρακολουθούν τις ίδιες Χριστουγεννιάτικες ταινίες και όταν προβάλλονται στην τηλεόραση από τα τοπικά τους κανάλια. Τους αρέσει να τις βλέπουνε την ίδια ώρα που τις απολαμβάνουν και οι άλλοι τηλεθεατές της πόλης ή κωμόπολης στην οποία ζουν. Η Νταϊάν Βέρτς εξήγησε το φαινόμενο λέγοντας πως 'ο κινηματογράφος ασκεί πάνω μας μια γοητεία στην οποία περικλείεται η προσδοκία της κοινής εμπειρίας και το αίσθημα της συμμετοχής στα κοινά'.

Voice of America: News in Greek Directory - Previous Article - Next Article