The Voice of America (VOA): News in Greek, 05-06-28

Voice of America: News in Greek Directory - Previous Article - Next Article

From: The Voice of America <http://www.voanews.com>

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

[01] Αίτημα Σρέντερ για έδρα μόνιμου μέλους στο ΣΑ

[02] Μπούς: Η Ουάσιγκτον υπέρ της συνέχισης των συνομιλιών Ευρώπης-Τεχεράνης για τα πυρηνικά

[03] Νέες πυρηνικές δραστηριότητες δρομολογεί η Ουάσιγκτον

[04] Ντε Χούπ Σέφερ: Το ΝΑΤΟ είναι έτοιμο να βοηθήσει την Ουκρανία να ενταχθεί στη συμμαχία

[05] Ηγέτες χωρών της πρώην Γιουγκοσλαβίας αναγνωρίζουν την ανάγκη διεύρυνσης της μεταξύ τους συνεργασίας

[06] Το πορτραίτο της Ελλάδας

[07] Προσκύνημα σε δύο Ακροπόλεις

[08] Στους ρυθμούς της Ύδρας

[09] Βαλίτσες με δώρα και αναμνήσεις

[10] Διάγγελμα Μπους στον Αμερικανικό λαό

[01] Αίτημα Σρέντερ για έδρα μόνιμου μέλους στο ΣΑ

Ο Γερμανός καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ, μετά από συνάντηση που είχε την Δευτέρα με τον πρόεδρο Μπούς στο Λευκό Οίκο, ζήτησε την χορήγηση στη χώρα του μόνιμης έδρας στο συμβούλιο ασφαλείας των ΗΕ. Ο κ. Μπούς είπε ότι πρίν ασχοληθούν με την διεύρυνση του συμβουλίου ασφαλείας, τα ΗΕ θα πρέπει να εφαρμόσουν ευρύτατες μεταρρυθμίσεις. Ερωτηθείς αν αντιτίθεται στο αίτημα της Γερμανίας για μόνιμη έδρα, ο κ. Μπούς απάντησε 'δεν είμαστε αντίθετοι προς καμία χώρα'. Ο κ. Σρέντερ αναφέρθηκε στην συμβολή της χώρας του στους πολέμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ καθώς και τη βοήθεια που προσέφερε η Γερμανία σε άλλες χώρες του κόσμου, λέγοντας ότι θα πρέπει να αναγνωριστεί στη χώρα του το δικαίωμα εκπροσώπησης της στο συμβούλιο ασφαλείας. Τη Δευτέρα, ο κ. Σρέντερ μίλησε επίσης στο Αμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο και είχε συναντήσεις με μέλη του Κογκρέσου. Πάντως η επίσκεψη Σρέντερ επισκιάστηκε από την πιθανότητα σχηματισμού νέας κυβέρνησης στη Γερμανία μέσα σε λίγους μήνες, όταν θα διενεργηθούν πρόωρες εκλογές στη χώρα.

[02] Μπούς: Η Ουάσιγκτον υπέρ της συνέχισης των συνομιλιών Ευρώπης-Τεχεράνης για τα πυρηνικά

Ο πρόεδρος Μπούς εξέφρασε υποστήριξή προς τις συνομιλίες Ευρωπαϊκών χωρών με την Τεχεράνη για το πυρηνικό της πρόγραμμα. Αλλά τόνισε ότι η Ουάσινγκτον συνεχίζει να θεωρεί απαράδεκτη την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων από το Ιράν. Μετά τις συνομιλίες που είχε την Δευτέρα στο Λευκό Οίκο με τον Γερμανό καγκελάριο Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο πρόεδρος Μπούς δήλωσε ότι υποστηρίζει τις γαλλικές, γερμανικές και βρετανικές προσπάθειες να πειστεί η Τεχεράνη να εγκαταλείψει τις δραστηριότητές της εμπλουτισμού ουρανίου, με αντάλλαγμα οικονομικά κίνητρα. Οι υπουργοί εξωτερικών των Ευρωπαϊκών αυτών χωρών εξέφρασαν τη Δευτέρα την ελπίδα ότι η εκλογή του σκληροπυρηνικού, Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, στην προεδρία του Ιράν δεν θα επηρεάσει το πρόγραμμα των συνομιλιών για τα πυρηνικά της Τεχεράνης. Ο κ. Αχμαντινεζάντ δήλωσε ότι η χώρα του θα έχει διαπραγματεύσεις με τη Βρετανία, τη Γαλλία και την Γερμανία, αλλά τόνισε ότι το Ιράν θα συνεχίσει να εμμένει στο δικαίωμα του να αναπτύσσει πυρηνική τεχνολογία για ειρηνικούς σκοπούς, όπως την παροχή ηλεκτρικής ενέργειας.

[03] Νέες πυρηνικές δραστηριότητες δρομολογεί η Ουάσιγκτον

Σύμφωνα με άρθρο των Τάιμς της Νέας Υόρκης, οι ΗΠΑ σχεδιάζουν την παραγωγή ραδιενεργού πλουτωνίου 238, για πρώτη φορά μετά την λήξη του Ψυχρού πολέμου. Το άρθρο αναφέρει ότι υπεύθυνοι του σχεδίου είπαν ότι το πλουτώνιο θα χρησιμοποιηθεί για τις ανάγκες μυστικών αποστολών, και δεν έδωσαν περισσότερες πληροφορίες. Στο παρελθόν, το πλουτώνιο χρησιμοποιείτο για την παραγωγή συσκευών κατασκοπίας. Το πλουτώνιο 238 είναι εκατοντάδες φορές πιό ραδιενεργό από το πλουτώνιο 239, που χρησιμοποιείται σε πυρηνικά όπλα. Το πλουτώνιο 238, παράγει διαρκή θερμότητα και χρησιμοποιείται για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Χρησιμοποιείται εδώ και καιρό για τις πυρηνικές μπαταρίες που προωθούν πυραύλους στο διάστημα. Η εφημερίδα γράφει ότι ειδικοί, που δεν συνεργάζονται στο σχέδιο αυτό, πιστεύουν ότι το νέο πλουτώνιο προορίζεται για την προώθηση μικρών δορυφορικών συσκευών κατασκοπίας που δεν μπορούν εύκολα να εντοπιστούν ή ειδικών κατασκοπευτικών συσκευών βαθέως ωκεανού.

[04] Ντε Χούπ Σέφερ: Το ΝΑΤΟ είναι έτοιμο να βοηθήσει την Ουκρανία να ενταχθεί στη συμμαχία

Ο γ.γ. του ΝΑΤΟ, Γιάπ ντε Χούπ Σέφφερ, δήλωσε ότι η συμμαχία είναι έτοιμη να βοηθήσει την Ουκρανία να προσχωρήσει στη συμμαχία. Μετά από συνάντηση που είχε την Δευτέρα με τον πρόεδρο της Ουκρανίας, Βίκτωρ Γιούσενκο, ο κ. ντε Χουπ Σέφερ επεσήμανε ότι η χώρα έχει τώρα αλλάξει, όπως έχει αλλάξει και η συμμαχία και πρόσθεσε ότι το ΝΑΤΟ θα βοηθήσει την Oυκρανική κυβέρνηση να υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για ένταξη και στην ΕΕ. Από την εκλογή του στην προεδρία πέρυσι, ο κ. Γιούσενκο προσπαθεί να επιτύχει την ένταξη της χώρας του στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

[05] Ηγέτες χωρών της πρώην Γιουγκοσλαβίας αναγνωρίζουν την ανάγκη διεύρυνσης της μεταξύ τους συνεργασίας

Ηγέτες τριών χωρών της πρώην Γιουγκοσλαβίας, δεσμεύτηκαν να συνεργαστούν μεταξύ τους για να ξεπεράσουν τις μνήμες των πολέμων της δεκαετίας του 90 και να επιτύχουν ένταξη στην ΕΕ. Οι πρόεδροι της Κροατίας, της Σερβίας-Μαυροβουνίου και της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, που συναντήθηκαν την Δευτέρα στο Βελιγράδι, υποσχέθηκαν να συνεργαστούν πλήρως με το δικαστήριο εγκλημάτων πολέμου της Χάγης και να προσάγουν σε αυτό, άτομα που κατηγορούνται ότι διέπραξαν τέτοιου είδους εγκλήματα. Ο επικεφαλής της εκ περιτροπής Βοσνιακής προεδρίας Μπόρισλαβ Πάραβατς, ζήτησε την διεύρυνση της συνεργασίας μεταξύ των τριών χωρών.

[06] Το πορτραίτο της Ελλάδας

Ουάσινγκτον

28-06-2005

Μέρος Τρίτο

Στο Συνεδριακό Κέντρο του Ζαππείου περάσαμε συνολικά πάνω από 20 ώρες συνομιλώντας με επίλεκτους Έλληνες δημοσιογράφους και ανώτερους κυβερνητικούς λειτουργούς που έχουνε αρμοδιότητα πάνω σε μια ευρύτατη γκάμα θεμάτων, από την εξωτερική πολιτική μέχρι την ασφάλεια, τον τουρισμό και την ανάπτυξη της Ελλάδας. Ήταν η πρώτη, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, συντονισμένη επαφή των παραγόντων αυτών με την ομάδα των Ελληνικής καταγωγής δημοσιογράφων που εργάζονται σε Μ.Μ.Ε. άλλων κρατών. Και αποτέλεσε μια φυσιολογική συνέχεια στην προηγούμενη τέτοια επαφή που είχε γίνει 12 μήνες πιο πριν.

Στην περσινή συνάντηση, 40 άλλοι συνάδελφοι από τον ίδιο όμιλο των πέντε περίπου χιλιάδων, όπως υπολογίζεται ότι είμαστε συνολικά οι Ελληνικής καταγωγής δημοσιογράφοι των ξένων Μ.Μ.Ε., ταξίδεψαν στην Αθήνα κι έμαθαν από πρώτο χέρι πως εξελίσσονταν οι προετοιμασίες για την Ολυμπιάδα. Τα όσα πληροφορήθηκαν κι έγραψαν αποτέλεσαν ένα χρήσιμο σημείο αναφοράς και για πολλούς άλλους ανθρώπους του κλάδου.

Η δική μου ομάδα, ή πιο σωστά η εφετινή ομάδα των 40 στην οποία μου έγινε η τιμή να συμπεριληφθώ, ενδιαφέρονταν να μελετήσει την μετα-Ολυμπιακή εικόνα του τόπου και να συμβάλει στο να απαντηθούν δύο σημαντικά ερωτήματα: Πρώτον, γιατί η τεράστια επιτυχία των Αγώνων της Αθήνας, η οποία κατά πολλούς ήταν η καλύτερη Ολυμπιάδα που έχει γίνει ποτέ, δεν συνοδεύτηκε, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, από αντίστοιχα μεγάλο όφελος για τη διοργανώτρια χώρα και δεύτερον τι μπορεί να γίνει τώρα για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός;

Ορισμένοι από τους επισήμους που μας μίλησαν αναφέρθηκαν με κολακευτικά λόγια στη θετική, όπως τη χαρακτήρισαν, συμβολή των ομογενών από τα ξένα μέσα ενημέρωσης στην Ολυμπιάδα του 2004. Ευχαριστήσαμε για την ευγενική φιλοφρόνηση αλλά τονίσαμε με τη σειρά μας ότι η άψογη διοργάνωση των Αγώνων της Αθήνας ήταν ένα τρανό επίτευγμα της κυβέρνησης και του λαού της Ελλάδας και πως εμείς ως δημοσιογράφοι εάν δεν το χειροκροτούσαμε, όπως του άξιζε, απλούστατα δεν θα είχαμε κάνει σωστά τη δουλειά μας.

Με αυτό σαν αφετηρία εξηγήσαμε κατόπιν πως προκειμένου να είμαστε αξιόπιστοι στο κοινό μας, όλοι εμείς οι δημοσιογράφοι που εργαζόμαστε σε άλλες χώρες πρέπει να αντικατοπτρίζουμε πιστά στις ειδήσεις και τις ανταποκρίσεις μας την εικόνα των πραγμάτων που περιγράφουμε, χωρίς υπερβολές, χωρίς παραλήψεις και χωρίς ανακρίβειες. Κι αυτό σημαίνει πως ενώ σαν άτομα Ελληνικής καταγωγής όλοι θέλαμε και ελπίζαμε να πάνε καλά οι Αγώνες της Αθήνας, όπως και τελικά έγινε, εν τούτοις εάν δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα ήμασταν υποχρεωμένοι να το αναφέρουμε. Με άλλα λόγια, η εικόνα της Ελλάδας που περιοδικά προβάλουμε, δεν μπορεί να είναι άλλη από την εικόνα που φτιάχνει για τον εαυτό της η ίδια η Ελλάδα, με την πλήρη σύμπραξη του Ελληνικού λαού.

Το πορτραίτο της Ελλάδας, που αναδύθηκε τόσο από τις ενημερωτικές επαφές τις οποίες είχαμε όσο και από την ευρύτερη εμπειρία της πενθήμερης επίσκεψής μας, είναι μιας χώρας πλούσιας σε ιστορία, αρχαιολογικούς θησαυρούς και φυσικές καλλονές, που έχει πολύ δυναμισμό και ατενίζει αισιόδοξα το μέλλον, που συνεχώς ανανεώνεται και προοδεύει, που δένει αρμονικά το παρελθόν με το σήμερα, και που καλοπροαίρετα παίζει σταθεροποιητικό ρόλο σε όλη τη γειτονιά της, φιλοδοξώντας μάλιστα να συμπεριληφθεί στον όμιλο της διεθνούς πρωτοπορίας.

Αυτή η εικόνα, έκριναν οι περισσότεροι ομογενείς δημοσιογράφοι, δεν χρειάζεται επιτηδευμένα φτιασιδώματα για να φαίνεται καλύτερη. Είναι πολύ καλή από μόνη της. Φτάνει να μη αλλοιώνεται από την πραγματικότητα και να μεταφέρεται σωστά έξω, όχι μόνο από τους δημοσιογράφους των ξένων Μ.Μ.Ε. αλλά και από τους συναδέλφους των Ελληνικών Μ.Μ.Ε., κυρίως των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών, των οποίων τα προγράμματα φτιάχνονται βέβαια για την εσωτερική αγορά, αλλά παίζονται κι εκτός Ελλάδας δημιουργώντας κάθε λογής εντυπώσεις.

Κάτι άλλο που επισημάνθηκε είναι ότι αν και η θετική προβολή της Ελλάδας στο εξωτερικό αναμφίβολα είναι το κλειδί για την προσέλκυση επισκεπτών και επενδυτών, εν τούτοις οι ξένοι που έρχονται στον τόπο προκειμένου να παραμείνουνε και να αναπτύξουνε επιχειρηματικούς δεσμούς με αυτόν ή να ξαναγυρίσουνε σαν τουρίστες χρειάζεται να νοιώσουνε απόλυτα ικανοποιημένοι. Πρέπει να είναι ικανοποιημένοι όχι μόνο από τις εγκαταστάσεις που θα χρησιμοποιήσουνε ή τα αξιοθέατα που θα δούνε αλλά επίσης και από την εξυπηρέτηση που θα τους γίνει από τον κάθε άνθρωπο που θα βρεθεί στο πέρασμά τους, από τον μικροπωλητή, τον εστιάτορα και τον οδηγό του ταξί μέχρι τον υπάλληλο μιας δημόσιας υπηρεσίας. Σε τελευταία ανάλυση οι άνθρωποι είναι εκείνοι που κερδίζουνε ανθρώπους. Και κερδίζεται πολύ πιο εύκολα ένας ξένος όταν βλέπει τριγύρω του πρόσωπα χαμογελαστά κι άτομα ντυμένα με το κοστούμι της ευδιαθεσίας, πρόθυμα να τον βοηθήσουνε σε ότι χρειαστεί.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας είδαμε πολλά τέτοια πρόσχαρα κι εξυπηρετικά πρόσωπα. Κατά γενική ομολογία η Ελλάδα, στις μέρες της Ολυμπιάδας, έδωσε μια εκπληκτική εικόνα, που θάμπωσε την ανθρωπότητα. Κι εδώ ακριβώς έγκειται, εν μέρει, το σημερινό πρόβλημα. Δηλαδή, πως να διατηρήσει η χώρα την ακτινοβολία εκείνη ώστε οι ξένοι που την επισκέπτονται τώρα και οι άλλοι που θα έρθουνε αύριο να μη τη βρίσκουνε να υστερεί πουθενά σε σύγκριση με το περσινό καλοκαίρι.

Με άλλα λόγια, η Ελλάδα του 2005 και η Ελλάδα που θα την ακολουθήσει το 2006 είναι υποχρεωμένες να συναγωνίζονται την Ελλάδα του 2004, εκείνη που ανέβασε κάθε πήχη σύγκρισης σε δυσθεόρατα ύψη, και να προσδοκούν ότι θα την ξεπεράσουν. Η πρόκληση είναι μεγάλη. Αλλά όλοι εμείς που βρεθήκαμε το περασμένο δεκαπενθήμερο στο Ζάππειο, και που ξέρουμε τώρα αρκετά καλά όχι μόνο τι αναπτυξιακά σχέδια έχουν στα σκαριά οι αρμόδιες αρχές αλλά επίσης τι μπορεί να πετύχει ο Έλληνας όταν βάλει τα δυνατά του, φύγαμε με την βεβαιότητα πως και αυτό το στοίχημα θα κερδισθεί.

[07] Προσκύνημα σε δύο Ακροπόλεις

Ουάσιγκτον

28-06-2005

Μέρος Τέταρτο

Γι αυτούς που πρωτοέρχονται στην Ελλάδα από τα ξένα, κανένα ταξίδι στην Αθήνα δεν μπορεί να θεωρηθεί πλήρες αν δεν συμπεριλαμβάνει επίσκεψη στην Ακρόπολη. Όπως μαθαίνουμε, οι τουρίστες που διαλέγουν την Ελλάδα σαν τόπο για τις διακοπές τους, τουλάχιστον οι προερχόμενοι από Αμερικανικές μεγαλουπόλεις, κατακλύζουνε κυριολεκτικά τους ταξιδιωτικούς πράκτορες με ερωτήσεις για τον Ιερό Βράχο πολύ πριν βγάλουν τα αεροπορικά τους εισιτήρια για το ταξίδι αυτό. Το ενδιαφέρον τους για την Ακρόπολη λέγεται πως είναι σχεδόν εξ ίσου μεγάλο με εκείνο που δείχνουν για τα Αιγαιοπελαγίτικα νησιά.

Έχοντας αυτά κατά νου, οι 40 Ελληνικής καταγωγής δημοσιογράφοι από τα Μ.Μ.Ε. του εξωτερικού, που επισκεφθήκαμε πρόσφατα την Αθήνα, θεωρήσαμε τους εαυτούς μας πολύ τυχερούς σαν είδαμε το πρόγραμμά μας να περιλαμβάνει προσκύνημα όχι σε μία αλλά σε δύο συνολικά Ακροπόλεις.

Η πρώτη ήτανε η άλλοτε περιτειχισμένη Ακρόπολη του Σουνίου, εκεί που σώζονται ακόμα σήμερα τμήματα από τον περίφημο Ναό του Ποσειδώνα. Η διαδρομή από την Αθήνα στο Σούνιο ήτανε μια οπτική απόλαυση. Είδαμε όλες τις παινεμένες παραλίες του Αλίμου, της Γλυφάδας, της Βούλας, της Βουλιαγμένης και της Βάρκιζας καθώς επίσης και τους πιο απόμακρους γραφικούς κολπίσκους που στολίζουνε την περιοχή μετά το Λαγονήσι.

Οι λίγες ραβδωτές κολώνες που απέμειναν από το Ναό του Ποσειδώνα, αυτές που ξεπέρασαν τη δοκιμασία του χρόνου κι εξακολουθούν να στέκονται στο πιο ψηλό σημείο στο ακρωτήρι του Σουνίου, μας έφεραν στη σκέψη τη χρυσή εποχή του Περικλέους, η οποία κάπου πέντε αιώνες πριν τη γέννηση του Χριστού, ενέπνεε την ανέγερση τέτοιων λαμπρών κτισμάτων. Δέος συνεπαίρνει τον επισκέπτη στο χώρο αυτό όπου στην αρχαιότητα λατρεύονταν ο Ποσειδώνας ως προστάτης των ναυτιλλομένων. Η θάλασσα στα πόδια του ιστορικού ακρωτηρίου, αυτή που σε μερικά βιβλία αναφέρεται ως 'η τρικυμιώδης πάντοτε Σουνιάδα', ήτανε ήρεμη και γαλήνια την μέρα της δικής μας επίσκεψης. Κι όταν ο ήλιος ετοιμάστηκε να πέσει για να κοιμηθεί στο βάθος του ορίζοντα, το τοπίο έγινε ιδιαίτερα συναρπαστικό καθώς καθρεφτίστηκε πάνω στην κάθε λεπτομέρειά του η μαγεία των χρωμάτων της δύσης.

Ύστερα από την ευχαρίστηση που μας πρόσφερε το Σούνιο αυξήθηκε στην ομάδα των επισκεπτόμενων δημοσιογράφων η ανυπομονησία για την προγραμματισμένη επίσκεψή στην άλλη Ακρόπολη, της Αθήνας. Αλλά, όπως εξηγήθηκε σε ξέχωρο κεφάλαιο αυτού του οδοιπορικού, η επίσκεψη εκείνη αναβλήθηκε λόγω βροχής και δεν θα πραγματοποιούταν παρά μόνον αν γίνονταν κάποια αλλαγή στην ημερήσια διάταξη των δραστηριοτήτων μας. Κατόπιν πολλής και ώριμης σκέψης οι μισοί περίπου σύνεδροι αποφασίσανε να βγάλουνε από το πρόγραμμα ένα μεσημεριανό γεύμα που δίνονταν προς τιμή μας και στην στη θέση του βάλανε το προσκύνημα στην Ακρόπολη, το οποίο μόνο εκείνη την ημέρα, την τελευταία μας στην Αθήνα, μπορούσε πια να γίνει. Πήγα κι εγώ μαζί τους. Ξεκινήσαμε από το Ζάππειο και σιγά-σιγά φτάσαμε με τα πόδια στην κορυφή του Ιερού Βράχου.

Η περπατητή διαδρομή μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια. Σε κείνα τα μέρη τριγύρναγα με το ποδήλατο όταν ήμουνα ακόμα μαθητής γυμνασίου. Σαν φτάσαμε στα Προπύλαια, πέρασε αστραπιαία από τη θύμηση η πρώτη δική μου επίσκεψη στην Ακρόπολη. Ήμουν γύρω στα δεκαπέντε και μου είχε ανατεθεί η αγγαρεία, όπως την έβλεπα σαν άγουρο παιδί τότε, να συνοδεύσω εκεί έναν καθηγητή Ιστορίας από την Ουαλία, τον Στάνλεη Ρίτσαρτς, που είχε έρθει φιλοξενούμενος της οικογένειά μου, για να γνωρίσει την Ελλάδα. Ο Σταν, όπως τον αποκαλούσε ο μακαρίτης ο πατέρας μου, μόλις αντίκρισε τα Προπύλαια γονάτισε στο χώμα και φίλησε ευλαβικά ένα από τα σπασμένα μάρμαρα. Εγώ ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Κοίταζα πανικόβλητος τριγύρω θέλοντας να βεβαιωθώ πως δεν με είχε δει κανένας γνωστός να είμαι μαζί με αυτόν τον παράξενο άνθρωπο που φιλάει τα μάρμαρα.

Έπαιζε και ξανάπαιζε στο μυαλό μου η σύντομη αυτή σκηνή από το μακρινό παρελθόν στις αρχές του μήνα που πήγα με τους συναδέλφους από το εξωτερικό στην Ακρόπολη. Εναλλάσσονταν περιοδικά με τις σκηνές που παίζονταν εκ του φυσικού μπροστά στα μάτια μου εκείνη την ώρα και που έδειχναν ανθρώπους γεμάτους περηφάνια για την καταγωγή τους οι οποίοι ποζάριζαν, χαμογελαστοί, με μια απαστράπτουσα χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους και συνεπαρμένοι από έναν αχαλίνωτο ενθουσιασμό, μπροστά στα μνημεία, θέλοντας να αποθανατίσουνε τη χειροπιαστή γνωριμία με την ένδοξη κληρονομιά τους. Πάνω σε αυτή την εναλλαγή, αυθόρμητα και χωρίς να σκεφτώ γιατί, γονάτισα κι εγώ, σαν τον Σταν, σε ένα σπασμένο μάρμαρο και μάζεψα από δίπλα του λίγο χώμα να το έχω μαζί μου εδώ που ζω.

Καμιά φορά, χρειάζεται να μείνει κανείς πολλά χρόνια μακριά από την Ελλάδα για να την εκτιμήσει και να την αγαπήσει αληθινά.

[08] Στους ρυθμούς της Ύδρας

Ουάσινγκτον

28-06-2005

Μέρος Πέμπτο

Οι 32 από τους 40 Ελληνικής καταγωγής δημοσιογράφους των ξένων Μ.Μ.Ε., που περάσαμε πρόσφατα λίγες ημέρες στην Αθήνα, αποδεχτήκαμε με ενθουσιασμό μια πρόταση η οποία μας έγινε να ολοκληρώσουμε την επίσκεψή μας στην Ελλάδα με μια μονοήμερη περιήγηση στην Ύδρα, ύστερα από το κλείσιμο του κύκλου των επαφών μας στην πρωτεύουσα. Η πρόταση άρεσε και στους άλλους 8, που όμως δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν, μερικοί λόγω προγενέστερα ανειλημμένων επαγγελματικών υποχρεώσεων και οι υπόλοιποι γιατί έπρεπε να γυρίσουνε στις χώρες τους λίγο νωρίτερα από ότι προέβλεπε το πρόγραμμα.

Κατεβήκαμε λοιπόν πρωί-πρωί στον Πειραιά και από κάποιο σημείο της Ακτής Μιαούλη μας παρέλαβε ένα Ιπτάμενο Δελφίνι που μας μετέφερε ταχύτατα στην ιδιαίτερη πατρίδα ξακουσμένων μορφών της Ελληνικής Επανάστασης και αρκετών από τους πιο επιφανείς πολιτικούς που γνώρισε η σύγχρονη Ελλάδα. Δεν βλέπαμε την ώρα και τη στιγμή να φτάσουμε στην Ύδρα και να περιπλανηθούμε στο φυσικό σκηνικό που σοφά διάλεξε ο Ζυλ Ντασσέν για το γύρισμα της αξέχαστης ταινίας 'Φαίδρα', στις αρχές της δεκαετίας 1960. Μας πήρε μόνο 75 λεπτά για το ταξίδι αυτό που στα χρόνια της πρώτης μου νιότης τα τότε ταχύπλοα βαπόρια του Σαρωνικού, Νεράιδα και Πίνδος, χρειάζονταν 4 ώρες για να το κάνουν.

Περπατώντας στην προκυμαία και βλέποντας τα φρεσκοσοβατισμένα αρχοντικά του νησιού, τα μικρομάγαζα με τα λογής-λογής έργα τέχνης, τα καφενεδάκια με τα τραπέζια τους αραδιασμένα μέχρι τη θάλασσα, τους ντόπιους να σκοτώνουνε την ώρα παίζοντας τάβλι και πίνοντας ούζο, το παλιό μεγάλο ρολόι της παραλίας κάτω από το οποίο δίνονται ακόμα τα ραντεβού, τα γαϊδουράκια που σεργιανίζουνε ακούραστα ανθρώπους και πραμάτειες από τη μια άκρη του λιμανιού στην άλλη, τους αγωγιάτες που με ένα φτυάρι και μια σκούπα στο χέρι καθαρίζουνε συνεχώς τις κοπριές των ζώων και φροντίζουνε να διατηρούνται όλα τα δρομάκια καθαρά, και μέσα στο λιμάνι τα καίκια και τις ψαρόβαρκες να λικνίζονται ελκυστικά, συνειδητοποιήσαμε πόσο όμορφη είναι η απλή ζωή του τόπου αυτού, που κυλά αργά και νωχελικά, ανεπηρέαστη από την εξέλιξη της τεχνολογικής εποχής με την οποία δεν νοιώθει την ανάγκη να συμπορευτεί.

Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα προσαρμογής στους ρυθμούς της Ύδρας. Κι όταν το μεσημέρι πήγαμε για φαγητό με ένα καίκι σε κάποια αμμουδιά λίγο πιο πέρα από το λιμάνι, στο λεγόμενο Μαντράκι, αισθανθήκαμε μιαν ανεξήγητη αλλά καλοδεχούμενη ξεγνοιασιά. Αμερικάνοι, Κινέζοι, Ρώσοι, Ευρωπαίοι και όλοι οι άλλοι της ομάδας μας γίναμε ξανά παιδιά. Τραγουδήσαμε, χορέψαμε, αστειευτήκαμε και γελάσαμε με την καρδιά μας σαν να ήμασταν φίλοι που γνωριζόμασταν από χρόνια πολλά.

Για εμένα προσωπικά το ταξίδι στην Ύδρα είχε ιδιαίτερη σημασία και για άλλους λόγους. Το όμορφο αυτό νησί ήταν ένας από τους σταθμούς από τους οποίους πέρναγε πάντα το πλοίο που για μια οκταετία με πηγαινοέφερνε στις Σπέτσες, όταν ήμουνα μαθητής στην Αναργύριο και Κοργιαλένιο Σχολή. Τουλάχιστον τρεις φορές τον χρόνο, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και το καλοκαίρι που διακόπτονταν τα μαθήματα, έπαιρνα το πλοίο της γραμμής από τις Σπέτσες και γύρναγα στο πατρικό μου σπίτι στην Αθήνα. Μετά το τέλος βέβαια όλων αυτών των διακοπών, με το ίδιο πλοίο επέστρεφα στις Σπέτσες. Τώρα που το καλοσκέφτομαι αν έχω κάνει σωστά την πρόσθεση, στα μαθητικά μου εκείνα χρόνια, πρέπει να πέρασα από την Ύδρα πάνω από 48 φορές. Αλλά ποτέ δεν πάτησα το πόδι στο έδαφός της γιατί πάντοτε βιαζόμουνα να φτάσω στον προορισμό μου για να αρχίσω είτε το σχολείο είτε τις σχολικές διακοπές.

Η πρώτη πρόσκληση που πήρα ποτέ για να επισκεφθώ την Ύδρα προήλθε από τον δημοφιλή και δραστήριο Δήμαρχό της Κωνσταντίνο Αναστόπουλο, τον οποίο γνώρισα το φθινόπωρο του 1999 στην τελετή απονομής των Βραβείων Ελληνοτουρκικής Φιλίας και Ειρήνης, Ιπεκτσί. Εκείνος είχε βραβευτεί τότε για την πρωτοβουλία του που οδήγησε στην αδελφοποίηση της Ύδρας με το όμορφο Τουρκικό θέρετρο Ερεγλί, στη Μαύρη Θάλασσα κι εγώ είχα τιμηθεί για μια σειρά ραδιοφωνικών προγραμμάτων που κρίθηκε ότι βοήθησαν κάπως στο να προωθηθεί η κατανόηση ανάμεσα στις δύο πλευρές του Αιγαίου. Με αυτή την ευκαιρία λοιπόν ο κ. Αναστόπουλος κάλεσε στην Ύδρα τον Δήμαρχο του Ερεγλί, Χαλίλ Ποσμπιγίκ και όλους τους άλλους που κέρδισαν τα Βραβεία Ιπεκτσί της χρονιάς εκείνης για να περάσουνε μια μέρα στο νησί ως φιλοξενούμενοί του. Ενώ είχα με χαρά δεχτεί την πρόσκληση, μου είχαν μάλιστα δοθεί και τα εισιτήρια του πλοίου στο χέρι, την τελευταία στιγμή κάποια εξέλιξη, πέρα από τον έλεγχό μου, με ανάγκασε να ακυρώσω τη συμμετοχή και να γυρίσω εσπευσμένα στην έδρα μου.

Το ραντεβού μου με τον Δήμαρχο των Υδραίων παρέμενε πάντα ανοιχτό. Το πραγματοποίησα τελικά, σχεδόν έξι χρόνια αργότερα, τώρα που πάτησα επιτέλους το πόδι στο βραχώδες νησί του μαζί με τους συνάδελφους από τα ξένα Μ.Μ.Ε. Στο Δημαρχείο που βρεθήκαμε, μέσα στην αίθουσα στην οποία πριν από σχεδόν δύο αιώνες είχανε συγκεντρωθεί μερικοί από τους πατέρες του σύγχρονου Ελληνικού Έθνους για να σχεδιάσουνε την Επανάσταση που τους χάρισε τη Λευτεριά, ο κύριος Αναστόπουλος μας μετέφερε νοερά στην εποχή εκείνη αφηγούμενος ιστορίες από τη συμβολή της Ύδρας στον επτάχρονο ναυτικό αγώνα που ξεκίνησε μαζί με τις Σπέτσες και τα Ψαρά το 21. Κειμήλια από τον αγώνα εκείνο είδαμε αργότερα στο Μουσείο που βρίσκεται απέναντι από τον πλούσια διακοσμημένο Καθεδρικό Ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου. Σε ένα διάλειμμα που κάναμε για να δοκιμάσουμε το παραδοσιακό Υδραίικο γλυκό που μας προσφέρθηκε, δόθηκε η δυνατότητα να ανταλλάξω λίγα λόγια με τον φιλόξενο Δήμαρχο. Εκφράσαμε και οι δύο την ελπίδα πως τώρα που αποκαταστήσαμε την επαφή δεν θα αφήσουμε να περάσουνε άλλα έξι χρόνια μέχρι την επόμενη συνάντησή μας.

Στις οκτώ παρά τέταρτο το βράδυ η ομάδα μας συγκεντρώθηκε κάτω από το παλιό ρολόι της προκυμαίας, όπως πρόβλεπε η συνεννόηση, για να αρχίσουμε τη διαδικασία της επιβίβασης στο Ιπτάμενο Δελφίνι που μας περίμενε λίγο πιο πέρα στο λιμάνι. Ήτανε η ώρα που έπρεπε πια να αποχαιρετίσουμε την Ύδρα. Το κάναμε όλοι με βαριά καρδιά. Και στη διάρκεια της διαδρομής προς τον Πειραιά οι πάντες έλεγαν και ξανάλεγαν τι κρίμα που είχαμε τόσο λίγο χρόνο στο πανέμορφο τούτο νησί. Κάθε λέξη τους έδειχνε πως η Ύδρα τους είχε κυριολεκτικά κατακτήσει.

[09] Βαλίτσες με δώρα και αναμνήσεις

Ουάσινγκτον

28-06-2005

Μέρος Έκτο

Τον Επιτάφιο του Περικλέους είχα να τον διαβάσω από τα χρόνια του θρανίου. Η μελέτη του ήταν υποχρεωτική άσκηση που μας είχε βάλει ο δάσκαλος όταν μας μάθαινε για το Θουκυδίδη και τα ιστορικά συγγράμματά του. Ύστερα από κάπου τέσσαρες δεκαετίες στο εξωτερικό, τα μόνα που θυμόμουνα από τον Επιτάφιο ήτανε πως είχε γραφτεί λίγο μετά τη λήξη του Πελοποννησιακού Πολέμου για να τιμήσει τη μνήμη των Αθηναίων πολεμιστών που έπεσαν μαχόμενοι ενάντια στους Σπαρτιάτες και ότι έπρεπε, αν ήθελα να προβιβαστώ και να περάσω στην επόμενη τάξη, να αποστηθίσω, ή να παπαγαλίσω όπως λέγαμε σαν είρωνες νέοι τότε, ένα-δύο τμήματά του, γραμμένα βέβαια στα αρχαία Ελληνικά, που για να είμαι ειλικρινής δεν τα καταλάβαινα και πολύ καλά.

Το ταξίδι που έκανα πρόσφατα στην Αθήνα, μαζί με συναδέλφους από άλλα εκτός Ελλάδας μέσα μαζικής ενημέρωσης, έδωσε την ευκαιρία να γεμίσω μερικά κενά στη θύμηση μου. Σε μια ξενάγηση που μας έγινε στη Βουλή των Ελλήνων, ο Αντιπρόεδρός της, Σωτήρης Χατζηγάκης, μας δώρισε σαν αναμνηστικό από ένα αντίτυπο μιας ειδικής έκδοσης της Βιβλιοθήκης της Βουλής, που περιέχει τον Επιτάφιο του Περικλέους στο αρχαιοελληνικό πρωτότυπο και σε Αγγλική μετάφραση.

Το ίδιο βράδυ, σαν ξάπλωσα να ξεκουραστώ, έπιασα να φυλλομετρήσω το κομψό βιβλιαράκι με την πρόθεση να διαβάσω λίγο από αυτό μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Μα σαν άρχισα το διάβασμα γίνονταν όλο και πιο δύσκολο να το εγκαταλείψω. Ολόκληρο το δημοκρατικό πολίτευμα για το οποίο περηφανεύεται σήμερα η Δύση περιγράφεται με εκπληκτικές λεπτομέρειες στον επικήδειο λόγο που εκφώνησε ο Περικλής το 431πΧ. Το ότι με συνάρπασε σε τέτοιο βαθμό και με κράτησε άυπνο μέχρι που άρχισαν να χαϊδεύουν το παράθυρό μου οι πρώτες αχτίδες του ήλιου, ήτανε κάτι που εξέπληξε ακόμα και εμένα τον ίδιο. Αλλά η μεγαλύτερη έκπληξη που δοκίμασα ήταν σαν άκουσα την επομένη από πέντε άλλους συναδέλφους ότι και αυτοί πέρασαν το βράδυ τους κατά τον ίδιο τρόπο.

Εκτός από το έντυπο αναμνηστικό της Βουλή πήραμε κι άλλα δωράκια από τους κύκλους με τους οποίους ήρθαμε σε επαφή. Μας τα έδωσαν, όπως είπαν, για να τους θυμόμαστε. Ανάμεσά τους ήταν δύο μπουκάλες κρασί, μία λευκό και μία κόκκινο, από την Αχαία, ένα ούζο από το Πλωμάρι της Λέσβου, ένα βαζάκι μέλι Αττικής, που λέγεται ότι συσκευάστηκε ακριβώς όπως βγήκε από την κυψέλη, λίγα γραμμάρια εμφιαλωμένο παρθένο ελαιόλαδο από τη Σητεία της Κρήτης και ένα πιστό αντίγραφο μικρού αγάλματος, ύψος 8-10 εκατοστών, από τη συλλογή του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης. Προσθέσαμε σε αυτά αρκετά σουβενίρ που ψωνίσαμε από τα μαγαζιά της Πλάκας για συγγενείς και φίλους στις χώρες διαμονής μας καθώς επίσης και τα δωράκια που αρκετοί δημοσιογράφοι ανταλλάξαμε μεταξύ μας, κυρίως δημοσιευμένα έργα μας και στυλό με το λογότυπο του καναλιού ή του οργανισμού που εκπροσωπούσαμε. Οι βαλίτσες και οι χειραποσκευές με τις οποίες φθάσαμε στο 'Ελευθέριος Βενιζέλος' την μέρα της αναχώρησής μας από την Αθήνα ήτανε γεμάτες Ελλάδα. Τόσο γεμάτες που για να κλείσουνε χρειάστηκε να καθίσουμε επάνω τους για λίγο.

Ακόμα πιο πολλές ήτανε οι όμορφες αναμνήσεις που πήραμε από την όλη φιλοξενία. Δεν αναφέρομαι μόνο στη φιλοξενία των φορέων που μας κάλεσαν. Από αυτούς περιμέναμε λίγο πολύ ότι κάτι θα έκαναν για να είναι η παραμονή μας ευχάριστη αν και ομολογουμένως οι περιποιήσεις τους ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Εξ ίσου εγκάρδια όμως ήτανε και η φιλοξενία που μας προσφέρθηκε από απλούς άγνωστους ανθρώπους με τους οποίους ήρθαμε σε επαφή εντελώς τυχαία.

Δεν θα ξεχάσω για παράδειγμα έναν κλητήρα στο στούντιο της ΕΡΤ-3 στην οδό Μουρούζη, όπου είχα πάει μαζί με τη συνάδελφο Πέννυ Αδαμοπούλου, από το Αμερικανικό τηλεοπτικό κανάλι Σι-Μπι-Ες, για να συμμετάσχουμε σε μια ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή που εξέταζε, μεταξύ άλλων, την επίσκεψη της δημοσιογραφικής μας ομάδας στην Αθήνα. Θέλαμε από ένα ποτήρι νερό να το έχουμε μαζί μας στο στούντιο μια και η εκπομπή θα κράταγε 90 λεπτά. Ζητήσαμε από τον κλητήρα να το παραγγείλει για μας από το κυλικείο με την πρόθεση να πληρώναμε αργότερα τον καφετζή όταν θα μας το έφερνε, στην επόμενη βόλτα του προς τη μεριά του στούντιο.

Αλλά εκείνη την ημέρα το κυλικείο ήτανε κλειστό και ο καλός μας κλητήρας, προφανώς θέλοντας να μη δημιουργήσει σε μας τους ξένους καμία αρνητική εντύπωση για το σταθμό του, μας το απέκρυψε και πήγε κατ ευθείαν στο τέρμα ενός διαδρόμου όπου υπήρχε ένα μηχάνημα με αναψυκτικά, έριξε σε αυτό μερικά κέρματα, και πήρε για μας δύο μπουκάλια νερό. Όταν συνειδητοποιήσαμε το τι γινόταν τρέξαμε να τον ευχαριστήσουμε και να τον αποζημιώσουμε για τη δαπάνη που έκανε. Αλλά με κανένα τρόπο δεν δέχονταν να πάρει πίσω τα χρήματα που ξόδεψε. Θυμάμαι ακόμα τα λόγια του: 'Μα τι λετε; Εσείς είστε προσκεκλημένοι μας σε αυτό το σταθμό, κι εμείς δεν θα σας προσφέρουμε ούτε ένα νερό;'

Με τη φούρια της εκπομπής δεν συγκράτησα το όνομα του κι όταν τελείωσε το πρόγραμμα εκείνος είχε πια φύγει. Έτσι στη θύμησή μου παρέμεινε μόνο σαν ο κλητήρας της εισόδου αριθμός 4 στη οδό Ρηγίλλης, από την οποία, μη ρωτάτε γιατί επειδή δεν το ξέρω, μπαίνουνε όσοι χρησιμοποιούνε το στούντιο της οδού Μουρούζη.

Η συνάδελφος από τη Νέα Υόρκη και εγώ συμφωνήσαμε πως ο άνθρωπος αυτός και οι τόσοι άλλοι ανώνυμοι σαν κι αυτόν που, συχνά πυκνά, χωρίς υστερόβουλες σκέψεις, χωρίς τυμπανοκρουσίες και ξέροντας ότι δεν θα έχουνε καμία ανταπόδοση, αναλαμβάνουνε την πρωτοβουλία και προβιβάζονται, έστω κι ανεπίσημα, σε πρεσβευτές της Ελλάδας, με μοναδική επιδίωξη να βγάλουνε ασπροπρόσωπη την Ελλάδα, είναι και η ψυχή της Ελλάδας. Πάνω τους μπορούνε να στηρίζονται βάσιμα οι ελπίδες πως μερικές από τις αρετές για τις οποίες φημίζεται ο τόπος, η φιλοξενία, η εξυπηρέτηση, η ευγένεια και η καλοσύνη, θα ζούνε για πάντα στην Ελλάδα.

[10] Διάγγελμα Μπους στον Αμερικανικό λαό

O πρόεδρος Μπους σε διάγγελμα του προς τον Αμερικανικό λαό σήμερα θα αναφερθεί στη στρατιωτική και πολιτική στρατηγική της κυβέρνησης του για επιτυχή έκβαση του πολέμου στο Ιράκ που έχει κοστίσει τη ζωή σε 1.700 Αμερικανούς στρατιώτες.

Σύμφωνα με συνεργάτες του, ο πρόεδρος Μπους θα παραδεχθεί ότι η συνεχιζόμενη βία στη περιοχή έχει υποσκιάσει την, όπως λένε, βελτίωση που έχει επέλθει στην κατάσταση στο Ιράκ. Όμως κατά τους ίδιους κύκλους ο πρόεδρος θα απορρίψει τις εκκλήσεις ορισμένων επικριτών του να θέσει χρονοδιάγραμμα για την απαγκίστρωση των Αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ, γιατί πιστεύει ότι κάτι τέτοιο θα αποτελούσε παραχώρηση προς τον εχθρό.

Πάντως σύμφωνα με έρευνα που έγινε σε συνεργασία της εφημερίδας Ουάσιγκτον Πόστ και του τηλεοπτικού δικτύου ABC το 56% των Αμερικανών τάσσεται κατά του τρόπου με τον οποίο η κυβέρνηση Μπούς χειρίζεται το θέμα του πολέμου στο Ιράκ. Η ίδια σφυγμομέτρηση δείχνει επίσης ότι η πλειοψηφία του λαού τάσσεται υπέρ της παραμονής των Αμερικανικών στρατευμάτων στο Ιράκ μέχρι η χώρα να σταθεροποιηθεί πλήρως.

Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο τύπου του Λευκού Οίκου Σκότ ΜακΛέλαν ο Αμερικανικός λαός δεν γνωρίζει τις λεπτομέρειες των σχεδίων του προέδρου Μπούς. 'Ο Αμερικανικός λαός ανησυχεί και δικαίως για την κατάσταση στο Ιράκ', λέει ο κύριος ΜακΛέλαν. 'Είναι βασική προτεραιότητα για τη χώρα μας. Είναι βασική προτεραιότητα για τον πρόεδρο των Η.Π.Α. Ο Αμερικανικός λαός θέλει να δει του στρατιώτες μας να επιστρέφουν στην πατρίδα, αλλά πιστεύω ότι κατανοεί την ανάγκη για επιτυχία της αποστολής στο Ιράκ'.

Τέλος, πριν το διάγγελμα του ο πρόεδρος Μπούς θα συναντηθεί ιδιαιτέρως με τις οικογένειες στρατιωτών που έχουν χάσει τη ζωή τους από το Μάρτιο του 2003, από τότε δηλαδή που άρχισε ο πόλεμος στο Ιράκ.

Voice of America: News in Greek Directory - Previous Article - Next Article