Ενενήντα Επτά - To Περιοδικό της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας Τεύχος 6ο

Γ. Βέλτσου

Η πρώτη μου παράσταση ως Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θέατρου, αποτελεί για μένα ένα πρώτης τάξεως επικοινωνιακό εγχείρημα.

Υποθέτω ότι θα απαλλαγώ από μία εμμονή: ότι η αμοιβαία κατανόηση των όσων λέγονται σε ένα συμβούλιο δεν είναι απλώς μία ευτυχής συγκυρία κατά την οποία οι σκοπιμότητες πίσω από κάθε λόγο ατονούν για να επανέλθουν δριμύτερες, αλλά μία διαδικασία αμοιβαίας κατανόησης που, ευτυχώς για όλους, περιφρουρεί ο νόμος.

Ωστόσο, ούτε στιγμή δεν λησμονώ το σκεπτικιστικό παράδοξο: «ένας κανόνας (ένας νόμος) δεν μπορεί να προσδιορίσει κανέναν τρόπο εκτέλεσης της πράξης, γιατί κάθε τρόπος μπορεί να γίνει συμβιβαστός με τον κανόνα».

Έτσι, η εμμονή μου επανέρχεται. Ο κανόνας (ο νόμος) αποκτά συγκυριακή σημασία και είναι τροποποιήσιμος εξ ορισμού. Περισσότερο, είναι ο ίδιος τρόπος που οφείλει να προβάλλει τη ζωτική γι' αυτόν τροπολογία.

Αντιλαμβάνεστε, κύριες και κύριοι, το εναρκτήριο αδιέξοδο μίας, θα έλεγα, αδύνατης Προεδρίας στο Διοικητικό Συμβούλιο του Εθνικού Θεάτρου: να λειτουργώ ως εγγυητής της νομιμότητας, νομιμοποιούμενος από τον νόμο και, συγχρόνως, η έννομη συμπεριφορά μου να μην αποκλείει την τροποποίηση του νόμου, τον τρόπο, την ερμηνεία ως τρόπο. Μία ανομία αναγκαία, ίσως, για την νομιμότητα.

Τίθεμαι, ήδη από την πρώτη παράσταση μου ως Πρόεδρου, και εκτός Προεδρείου του Διοικητικού Συμβουλίου.

Τίθεμαι δηλαδή εκτός θεσμού, παρά το ότι βρίσκομαι στην κορυφή του.

Αλλά έχω την εντύπωση πως ο ρόλος -και η επιλογή μου έγινε για να παίξω αυτόν τον ρόλο- είναι να διατηρήσω στη μεγαλύτερη δυνατή ένταση αυτή την επιτελεστική αντίφαση ενός «εκτός» και ενός «εντός» του θεσμού.

Ο ίδιος ο θεσμός είναι, οφείλει να είναι αυτό : το «διπλό», ένα «εντός-εκτός». Και ο ίδιος ο θεσμός επιβάλλει στους φορείς αυτήν την διπλή δέσμευση, πολλώ μάλλον όταν διέπει το Θέατρο και το παράδοξο του Θεάτρου, την μίμηση.

Αλλιώς, εάν δεν αντιλαμβάνεται κανείς αυτήν την διπλή δράση, εάν δηλαδή δεν βρίσκεται «στην πιο τεταμένη σχέση με την αδυναμία απόφασης», έχει γίνει ήδη γραφειοκράτης. Δεν αξίζει !

Αντίθετα καλούμαστε όλοι να διερωτηθούμε για τον ουσιαστικό ρόλο μας εδώ.

Πιστεύω πως μόνον όποιος αθετεί την θέση του, όντας στην θέση του, τότε μόνον ενισχύει την θέση του.

Πρέπει, για να πράττει, να μπορεί ν' αποφασίζει βρισκόμενος μέσα στο αναποφάσιστο.

Ο Θεσμός βέβαια οφείλει να αποδέχεται τις αμφιβολίες του.

Πρέπει να δεξιώνεται την επικινδυνότητα που τον καθιστά επινοητικό θεσμό, και πρέπει να καλωσορίζει αυτή την ευεργετική απειλή, από τους αδύνατους Προέδρους.

Μας επιβάλλεται λοιπόν σήμερα «ένα τι προς ημάς» που το γράφω με «η» και με «υ».

Γιατί είσαστε εδώ;

Γνωρίζουμε όλοι τις δυνατότητες μας από τον νόμο. Γνωρίζουμε και τις αρμοδιότητες του Καλλιτεχνικού Διευθυντή.

Θέλω να πιστεύω ότι συνδεόμαστε μαζί του και γι' αυτό τον παρακαλώ στην προσεχή συνεδρία να μας εισηγηθεί το πως αντιλαμβάνεται τον τρόπο με τον οποίο το Διοικητικό Συμβούλιο «χαράσσει τις γενικές κατευθυντήριες γραμμές της πολιτιστικής πολιτικής του Θεάτρου», σύμφωνα με το άρθρο ε παράγραφος 7,α.

Επιστροφή στην προηγούμενη σελίδα..

---