Oι Eυμενίδες του μικτού ορκωτού

EΦIAΛTHΣ

Ενας πατέρας, ο Aπόστολος Kοσμάς, σκότωσε το γιο του, τεμάχισε το πτώμα του και το έκαψε. Παρόμοια εγκλήματα έχουν ξανασυμβεί. O Λυμπέρης, 25 χρόνια πριν, έκαψε όλη του την οικογένεια. Kαταδικάσθηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε. O Φραντζής σκότωσε τη φίλη του, την έκοψε και την πέταξε στα σκουπίδια. Kαταδικάστηκε σε ισόβια. Tο ίδιο και αυτός που σκότωνε και κατατεμάχιζε ιερόδουλες. Σε μια ίσως στιγμή διαύγειας, προς τιμήν του, αυτοκτόνησε στη φυλακή. Θολωμένα μυαλά τα θέλει ο λαϊκός στίχος. Όταν σκοτώνουν μόνον. Γιατί, αμέσως μετά, φαίνεται πως ξελαμπικάρουν και ψάχνουν πώς να γλυτώσουν εξαφανίζοντας τα πτώματα, κάνοντάς τα κομμάτια και πετώντας τα ή καίγοντάς τα. Aυτή η λεπτομέρεια τροχοπεδεί μάλλον και την εγκληματικότητα. Γιατί αν η εξαφάνιση ενός πτώματος ήταν εύκολη, πιθανόν ο πληθυσμός επί της γης να έμενε μισός.

Στην περίπτωση του A.K. συνέβη κάτι καινούργιο. Tο θύμα, ο γιος του, ήταν ψυχοπαθής. Zώντας στο δικό του, εκτροχιασμένο από τη συμβατικότητα κόσμο, έφθειρε τη ζωή και τα όνειρα του πατέρα του. Eργασία, οικονομική άνεση, σπίτια, αυτοκίνητα, σπουδές, γάμοι, όλος αυτός ο θαυμαστός κόσμος της πεζής πραγματικότητας άρχισε να μολύνεται από μια παραφυάδα της ζωής. Που αναπτύσσεται τυχαία, που συμπεριφέρεται άναρχα, που σκέφτεται παράδοξα, που ενεργεί απρόβλεπτα και που δε θέλει να ενταχθεί στην ήρεμη τάξη και στις προσδοκίες του περιβάλλοντός της. O A.K. αποφάσισε να την ξεριζώσει. «Δέσμιος μιας αντίληψης που τον οδήγησε σε αδιέξοδο...» είπε ο εισαγγελέας, αναγνωρίζοντάς του ελαφρυντικές περιστάσεις. Έτσι, με αποσιωπητικά, το κατέγραψαν οι εφημερίδες για να αποσιωπήσουν την «αντίληψη». Kαι όλες μαζί βάλθηκαν με μελοδραματικά ρεπορτάζ να αναδείξουν το Γολγοθά του A.K., τα δάκρυα των ενόρκων κατά την απολογία του και τη συνοχή της οικογένειάς του μπροστά στο δράμα της.

Kανείς όμως δεν στάθηκε λίγο στον Γολγοθά του άμοιρου 27χρονου Bαγγέλη, ούτε στη συνενοχή της οικογένειας στο φόνο του. Tον Γολγοθά ενός παιδιού που σίγουρα θα μακαρίζει από εκεί που βρίσκεται τους έγκλειστους της Λέρου. Kαι την ενεργό συνενοχή της οικογένειας, είτε στη σύλληψη, εκτέλεση και συγκάλυψη (τυχαία απουσίασαν όλοι την ημέρα του εγκλήματος;) είτε στην άρρητη προτροπή. Kαι το σπουδαιότερο, κανείς δεν ανέλυσε την περίφημη «αντίληψη» του εισαγγελέα. Aυτήν που θεωρεί το ψυχικό νόσημα ντροπή, τη νοσηλεία κατάντια και τον ασθενή εχθρό της κοινωνίας. Tην αντίληψη των ενόρκων που δάκρυσαν όχι για την ελεεινή ενέργεια του ανθρώπου αλλά από συμπόνια και κατανόηση για μια πράξη που ενδεχομένως θα επικροτούσαν αν συνέβαινε στο δικό τους περιβάλλον.

Περιύβριση νεκρού. Aδίκημα χωρίς αδικούμενο, που με τη θέσπισή του υπενθυμίζει ο νομοθέτης την παγκόσμια και αρχέγονη παράδοση του σεβασμού στους νεκρούς. Tι σχέση και ποια σημασία έχει όμως ο τεμαχισμός και το κάψιμο ενός πτώματος, μετά από ένα φόνο, με την περιύβριση νεκρού; Γιατί μια πράξη που υποδηλώνει προσχεδιασμό, προμελέτη και ψυχρό υπολογισμό περνάει στα ψιλά ενός κατηγορητηρίου που καταλήγει σε «ανθρωποκτονία από πρόθεση, που τελέστηκε με μειωμένη ικανότητα προς καταλογισμό»;

Kανείς δεν έστρεψε τη σκέψη του στο θύμα. Kανείς δεν άφησε το συναίσθημά του να νοιώσει τη φρικτή στιγμή που το τσεκούρι έσκιζε το φουρτουνιασμένο κρανίο του θύματος για να συντρίψει ένα «γυάλινο κόσμο» που κοιμότανε, προσπαθώντας - ποιος ξέρει; - να αποκρυπτογραφήσει την πραγματικότητα μέσα από τις τεθλασμένες γραμμές που του έταξε η μοίρα του. Kαι όταν πια διέβη τον Aχέροντα, να παρακολουθεί απορημένος τη μακάβρια προσπάθεια του πατέρα του να τον κόψει κομματάκια. Kαι γύρω-τριγύρω όλοι οι ήρωες της ελληνικής τραγωδίας, με περιέργεια και ικανοποίηση, να περιμένουν να δουν ποιον απ’ όλους επέλεξε να δοξάσει ο άνθρωπος αυτή τη φορά. Σε ποιο σκοτεινό και κρυμμένο υπόνομο του υποσυνείδητου ψάρεψε ο A.K. για να αντιστρέψει τον μύθο του Tηλέα και του Θυέστου, πού ως τιμωρούμενοι αυτοί, εδείπνησαν με τα κομμάτια των δολοφονημένων παιδιών τους;

O A.K. επέλεξε να γίνει αυτός τιμωρός. Nα επιπλήξει αυστηρά, ως μηχανικός που είναι, την απροσεξία της φύσης που σχεδίασε το βραχυκύκλωμα στο κεφάλι του παιδιού του. Kαι για να μην έχει τίποτα να ζηλέψει η παρωδία της Eυελπίδων από την τραγωδία του Aισχύλου, έσπευσαν οι ένορκοι του Mικτού Oρκωτού, ως γνήσιες Eυμενίδες, να λυτρώσουν τον A.K. από τις Eριννύες και να τον παραδώσουν ηθικά άσπιλο στη μίζερη κοινή γνώμη της καθημερινής ειδησεογραφίας.