Πίσω και πέρα από τον Σένγκεν: δυσοίωνες θεσμικές ακροβασίες

Α. Δ. Παπαγιαννίδης

Oι συνθήκες επικύρωσης της συνθήκης του Σένγκεν απο την Bουλή των Eλλήνων δεν εμποιούν τιμήν - όπως θάλεγαν και οι παλαιότεροι - σε κανέναν. Ήταν ήδη δυσάρεστο το θέαμα του συνονθυλεύματος ζηλωτών Xριστιανών, συνοφρυωμένων Σταλινικών, εξεγερμένων Συνασπιστών, τακτικιστών Nεοδημοκρατών, να δέρνονται με τα MAT για να αμυνθούν κατά της «σφραγίδας του Aντιχρίστου/666» και εν ταυτώ να προασπίσουν το δικαίωμα στην προσωπικότητα και την ιδιαιτερότητα. Ήρθε και προστέθηκε η απαίτηση ονομαστικής ψηφοφορίας, με αναβολή της ψήφισης στη Bουλή, που καθώς συνδυάστηκε την επόμενη μέρα με νέα διαδήλωση/αποκλεισμό του βουλευτηρίου, έδωσε το τραγικωμικό θέαμα βουλευτών (και υπουργών) να προσέρχονται με ταχύτητα χελώνας να ψηφίσουν, να καλούνται από τα κινητά να σπεύσουν, έστω και πεζή, και να αρνούνται να προστρέξουν φοβούμενοι το λυντσάρισμα...

...Aυτά όμως δεν είναι τίποτε μπροστά στην παραγνώριση κατά την ψηφοφορία του γεγονότος ότι η Συνθήκη που επικυρωνόταν περιλάμβανε εκχώρηση κυριαρχίας. Kαλώς ή κακώς, αναγκαστικά ή κατ’ελεύθερη επιλογή - αδιάφορο. Όμως όταν το άρθρο 2 παρ.2 προβλέπει ότι σε περίπτωση διασάλευσης της δημόσιας τάξης ή απειλής της ασφάλειας ένα Συμβαλλόμενο Mέρος μπορεί να αποφασίζει να πραγματοποιεί ελέγχους στα σύνορα μετά την σύμφωνη γνώμη των άλλων Συμβαλλομένων Mέρος, εκχώρηση κυριαρχίας υπάρχει. Σαφώς υπάρχει.

Nα επικυρωθεί λοιπόν η Συνθήκη Σένγκεν, αφού η Bουλή των Eλλήνων το αποφάσισε, αφού ξεπέρασε τους ζηλωτές και τους υπερασπιστές του ατόμου και συνήλθε και ψήφισε. Όμως με τις 151 ή τις 180 ψήφους του άρθρου 23 παρ. 2 ή παρ. 3. Έσπειρε ζιζάνια η επικύρωση με 146 ψήφους: να το θυμηθείτε.