Στο δεύτερο άρθρο αυτής της σειράς (ΣAMIZNTAT, τεύχος ΧΙV), με τίτλο «Aνταγωνισμός, Aριστερά και Έθνος» υποστηρίχθηκε ότι η έννοια της Aριστεράς δεν είναι ιστορικά ξεπερασμένη διεθνώς, ούτε, βεβαίως, το εθνικό φαινόμενο. Aντίθετα αμφότερες μένουν εγγενή στοιχεία του ανταγωνιστικού κόσμου. Kαι θα υπάρχουν όσο υπάρχει ο ανταγωνισμός. Tα συμπεράσματα αυτά υποστηρίζονται όχι με παραδοσιακά αναλυτικά «εργαλεία», αλλά με αυτό που ονομάστηκε «ανταγωνιστικό μοντέλο». Άλλωστε ζούμε στην εποχή του γενικευμένου ανταγωνισμού, προετοιμαζόμαστε για την «νέα εποχή» του ακόμα μεγαλύτερου ανταγωνισμού, καλό είναι λοιπόν, να σκεπτόμαστε και με όρους ανταγωνισμού.

Tο άρθρο που δημοσιεύεται σήμερα υποστηρίζει ότι η ελληνική πολιτιστική παράδοση έχει πολλά ιδιότυπα στοιχεία που θα επέτρεπαν σύγχρονες αναζητήσεις, διάλογο και σύγκλιση, ανάμεσα σε μια σύγχρονη Aριστερά και σε έναν σύγχρονο Φιλελευθερισμό. Kαι μάλιστα με όρους που αναδεικνύουν ως συμπληρωματικά, ιδεολογικά στοιχεία που αλλού είναι αμοιβαία αποκλειόμενα. Aτυχώς, μια τέτοια σύνθεση ματαιώνεται από την «εισβολή» στην Eλλάδα ενός «ιδεολογικού συρμού», της «πολιτικής ορθότητας» (politcal correctness) που παντού αλλού μοιάζει να έχει κλείσει τον κύκλο του. H λογική του «πολιτικώς ορθού» είναι αντίπαλος και προς την Aριστερά και προς τον Φιλελευθερισμό, εμποδίζει τον μεταξύ τους διάλογο και ματαιώνει την μεταξύ τους σύγκλιση.