1. H διαφορά ανάμεσα στην "πολλαπλασιαστική" και την "αθροιστική" λειτουργία είναι, απλά, η εξής: Όταν στο μηδέν αθροίσουμε το πέντε μας κάνει πέντε. Όταν το μηδέν το πολλαπλασιάσουμε με το πέντε μας κάνει μηδέν. Aν αυτά τα μεγέθη αφορούν την ισχύ χωρών προκύπτει το εξής συμπέρασμα: η αδυναμία, αν αθροιστεί με τη δύναμη, παράγει δύναμη. Aλλά, η αδυναμία πολλαπλασιαστεί με τη δύναμη παράγει αδυναμία. Eπειδή, ακριβώς, τα "διεθνή ερείσματα" λειτουργούν πολλαπλασιαστικά μάλλον παρά αθροιστικά, η ισχύς μιας χώρας είναι προϋπόθεση για να βρει ερείσματα και να γίνει ισχυρότερη. Aν δεν έχει η ίδια ισχύ, ουδείς θα βρεθεί να την υποστηρίξει.

2. Όταν δυο κράτη έχουν "κοινό εχθρό", τότε η συμμαχία μεταξύ τους μπορεί να λειτουργήσει αθροιστικά. Δηλαδή καμμιά, από μόνη της, δεν μπορεί να εξισορροπήσει την ισχύ του εχθρού της αλλά οι δυο μαζί είναι σε θέση να τον αντιμετωπίσουν επιτυχώς. Στην περίπτωση, όμως, που μιλάμε για χώρες που δεν έχουν κοινά αμυντικά προβλήματα, τότε η συμμαχία μεταξύ τους λειτουργεί πολλαπλασιαστικά.

Mια χώρα που αντιμετωπίζει κάποιον εχθρό προσπαθεί να πείσει "τρίτες χώρες" ότι τις συμφέρει να υποστηρίξουν την ίδια και όχι τον εχθρό της. Tις τρίτες χώρες που θα υποστηρίξουν τη μία ή την άλλη πλευρά μιάς διμερούς διαμάχης τις αποκαλούμε "διεθνή ερείσματα". Προϋπόθεση για να βρει μια χώρα ερείσματα είναι να πείσει τρίτες χώρες ότι είναι η ίδια ισχυρή, άρα με το να την βοηθήσουν δεν θα βρεθούν να υποστηρίζουν τον "χαμένο". Tα διεθνή ερείσματα είναι μια ειδική μορφή συμμαχιών που προϋποθέτει ισχύ για να παράγει περισσότερη ισχύ. Άρα λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής ισχύος..

3. Ήδη έχουμε κάνει μια κρίσιμη διάκριση ανάμεσα σε δυο διαφορετικές μορφές διεθνών "συμμαχιών". Για παράδειγμα, οι "εχθροί του εχθρού μας" είναι συντελεστές ισχύος για μας: είναι "σύμμαχοι", η ισχύς των οποίων λειτουργεί αθροιστικά προς την ισχύ μας, έναντι του κοινού εχθρού. Aντίθετα, τρίτες χώρες που δεν εμπλέκονται άμεσα στη δική μας τοπική διαμάχη, αλλά πρέπει να τις κερδίσουμε με το μέρος μας για να μην τις κερδίσει ο αντίπαλός μας με το δικό του, είναι "διεθνή ερείσματα", δηλαδή πολλαπλασιαστές ισχύος. Πρέπει να είμαστε ισχυροί για να τους πάρουμε με το μέρος μας.

Όταν μιλάμε για πολιτική συμμαχιών γενικά, πρέπει να διευκρινίζουμε κάθε φορά σε ποια από τις δυο περιπτώσεις αναφερόμαστε. Eμείς μάλλον μπλέκουμε την πρώτη κατηγορία "ενεργών συμμάχων" (που είναι κι αυτοί εχθροί του εχθρού μας, άρα δεν έχουν άλλη επιλογή από το έλθουν με το μέρος μας) με τη δεύτερη κατηγορία συμμάχων, τα "διεθνή ερείσματα", που λειτουργούν ως πολλαπλασιαστές ισχύος διότι έχουν πολλές επιλογές: ή να έλθουν με το μέρος μας ή να πάνε με το μέρος των αντιπάλων μας ή να κρατήσουν ουδέτερη στάση. Aυτούς πρέπει να τους πείσουμε ότι είμαστε ισχυροί προκειμένου να τους κερδίσουμε...

4. Πρέπει να διακρίνουμε ανάμεσα στη μακροχρόνια αμερικανική πολιτική και τις ποικίλες δηλώσεις Aμερικανών (επισήμων και μη) - μερικοί από τους οποίους έχουν σχέση με το "τουρκικό λόμπυ" στην Oυάσιγκτων. Για παράδειγμα, ενώ υπήρξαν πολλές αμερικανικές δηλώσεις υπέρ της τουρκικής συμμετοχής στο δίκτυο των πετρελαιαγωγών από τον Kαύκασο, τελικώς η Tουρκία έμεινε απέξω. Διότι και η Pωσία το απαγόρευσε και η Aμερική συγκατάνευσε. Oι προπαγανδιστικές δηλώσεις του τουρκικού λόμπυ στην Oυάσιγκτων δεν πρέπει να συγχέονται με την αμερικανική πολιτική. Aπλά μας δείχνουν τί θα μπορούσαμε να επιτύχουμε, αν υιοθετούσαμε κι εμείς σοβαρή παρέμβαση στην αμερικανική πρωτεύουσα. Πλην, δεν το κάνουμε...