Γεννήθηκε το 1864 στις Μουριές των Χανίων της Κρήτης. Υπήρξε από τους πρωταγωνιστές του κρητικού αγώνα για την ένωση του νησιού με την Ελλάδα. Ήλθε στην Ελλάδα το 1909 ύστερα από πρόσκληση του Στρατιωτικού Συνδέσμου και ίδρυσε το Κόμμα των Φιλελευθέρων που δέσποσε στην πολιτική ζωή της χώρας μέχρι τη δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά. Δικό του έργο του είναι το Σύνταγμα του 1911 με το οποίο εκσυγχρονίστηκε η κρατική μηχανή και γίνονταν σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Διορατικός πολιτικός από τους πρωτεργάτες των Βαλκανικών πολέμων του 1912-13, αποτέλεσμα των οποίων ήταν ο διπλασιασμός της έκτασης και του πληθυσμού του ελληνικού κράτους. Ηρθε σε ρήξη με τον βασιλέα Κωνσταντίνο στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου για την ένταξη της Ελλάδας στο πλευρό των δυνάμεων της Εγκάρδιας Συννεόησης (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Ρωσία) όπως υποστηριζε ο ίδιος, ή υπέρ της διατήρησης μιας γερμανόφιλης ουδετερότητας, όπως υποστήριζε ο Κωνσταντίνος. Τελικά ο Βενιζέλος δικαιώθηκε, όταν με τη συνθήκη των Σεβρών έγινε πραγματικότητα η Μεγάλη Ιδέα η Ελλάδα των πέντε θαλασσών και των δύο ηπείρων με την προσάρτηση της δυτικής και ανατολικής Θράκης και μιας περιοχής στη Μικρασιατική ακτή από τις Κυδωνίες έως την Έφεσο συμπεριλαμβανομένης της Σμύρνης. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ανέλαβε τη διπλωματική εκπροσώπηση της χώρας μας στο συνέδριο της Λωζάννης με αποτέλεσμα να περιοριστούν οι εδαφικές απώλειες της Ελλάδας. Το 1928 ανέλαβε και πάλι πρωθυπουργός ύστερα από την ευρύτερη εκλογική νίκη κόμματος στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Στη διάρκεια της θητείας του (1928-1932) υπογράφτηκε το Ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας και προώθησε τη συννενόηση μεταξύ των βαλκανικών κρατών. Στο εσωτερικό προώθησε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, προώθησε την κατασκευή οδικών έργων και ολοκλήρωσε την αγροτική μεταρρύθμιση και τις εγγειοβελτιώσεις. Υπέστη δύο δολοφονικές απόπειρες, αυτοεξορίστηκε επανειλημμένα και πέθανε εξόριστος στο Παρίσι το 1936.