Τους πρώτους μήνες του Αγώνα οι Ελληνες προσπάθησαν να οργανωθούν σε τοπικό επίπεδο δημιουργώντας τοπικούς πολιτειακούς οργανισμούς (ο Οργανισμός Προσωρινής Διοικήσεως της Δυτικής Χέρσου Ελλάδος, η Νομική Διάταξις της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος, ο Οργανισμός της Πελοποννησιακής Γερουσίας). Την πρωτοβουλία για την πολιτειακή οργάνωση των Ελλήνων είχαν οι πρόκριτοι και αρχιερείς, που αντλούσαν το κύρος τους από τη θέση που είχαν στην προεπαναστατική Ελλάδα, οι Φαναριώτες που διέθεταν πολιτική πείρα από τη συμμετοχή τους στην ανώτατη οθωμανική διοίκηση και οπλαρχηγοί, κυρίως αυτοί που δεν υπηρετούσαν παλιότερα ως έμμισθοι των προκρίτων. Η ανάγκη για ενιαία πολιτική διοίκηση έγινε φανερή τον Σεπτέμβριο του 1821 όταν αλώθηκε η Τριπολιτσά. Η Α' Εθνοσυνέλευση συγκλήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου του 1821 στην ΠΙάδα, κοντά στην Παλιά Επίδαυρο. Εκεί την 1η Ιανουαρίου του 1822 διακήρυξε την εθνική ανεξαρτησία των Ελλήνων και ψήφισε το πρώτο Σύνταγμα. Το Σύνταγμα αυτό αναθεωρήθηκε το 1823 και αντικαταστάθηκε το 1827. Ολα τα συντάγματα του Αγώνα θεωρούνται από τα πιο δημοκρατικά και φιλελεύθερα της εποχής τους. Σύμφωνα με τα συντάγματα δημιουργούνταν δυο νομοθετικά σώματα, το Βουλευτικό (η Βουλή) και το Εκτελεστικό (η Κυβέρνηση). Τα μέλη τους εκλέγονταν σε τακτά διαστήματα από τον ελληνικό λαό. Δικαίωμα ψήφου είχαν όλοι, ακόμη και οι ξένοι που πολέμησαν στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Ολοι οι Ελληνες ήταν ίσοι απέναντι στους νόμους, είχαν τα ίδια πολιτικά δικαιώματα, διορίζονταν ανάλογα με τα προσόντα τους. Επίσης στην ελληνική επικράτεια η ζωή, η περιουσία και η τιμή όλων ήταν σεβαστή και καταργούνταν τα βασανιστήρια. Οταν ήλθε μετά το 1827 ο Ιωάννης Καποδίστριας στην Ελλάδα και ανέλαβε κυβερνήτης, κυβέρνησε λαμβάνοντας υπόψη τις διατάξεις των συνταγμάτων. Ομως μετά το θάνατό του Καποδίστρια, οι Μεγάλες Δυνάμεις επέλεξαν ως βασιλέα της Ελλάδας τον Οθωνα Βίττελσμπαχ της Βαυαρίας. Ο Οθωνας κυβέρνησε απολυταρχικά την Ελλάδα μέχρι το 1843 οπότε και αναγκάστηκε να δώσει Σύνταγμα.