Οι Ελληνες βλέποντας ότι δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον Ιμπραήμ ζήτησαν βοήθεια από την Ευρώπη. Αν και οι πρώτες εκκλήσεις των Ελλήνων προς τις Μεγάλες Δυνάμεις για βοήθεια χρονολογούνται από το 1821 ωστόσο η αδυναμία τους να αντιπαραταχθούν στον Ιμπραήμ τους ώθησε να ζητήσουν την προστασία της Αγγλίας. Η προτίμησή τους αυτή δικαιολογείται από τις φιλελληνικές ενέργειες του υπουργού Εξωτερικών της Αγγλίας Τζώρτζ Κάνιγκ το 1823. Συντάχθηκε ένα κείμενο με το οποίο ζητούνταν από την Αγγλία να αναλάβει την προστασία τους από τους Τούρκους. Ο Κάνιγκ δεν δέχθηκε την πράξη της Υποτέλειας. Είχε αρχίσει όμως να ωριμάζει η σκέψη μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων για διπλωματική λύση του Ελληνικού Ζητήματος. Ετσι στις 4 Απριλίου 1826 υπεγράφη μεταξύ της Αγγλίας και της Ρωσίας πρωτόκολλο με το οποίο προβλεπόταν η δημιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, χωρίς όμως να καθορίζονται τα σύνορά του. Η θέληση των Μεγάλων Δυνάμεων για λύση του Ελληνικού Ζητήματος έγινε προφανής όταν στις 6 Ιουλίου 1827 υπεγράφη συνθήκη στο Λονδίνο από την Αγγλία, τη Ρωσία και τη Γαλλία με σκοπό τη διαπραγμάτευση μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων για τη δημιουργία ενός αυτόνομου ελληνικού κράτους, φόρου υποτελούς στην Τουρκία. Η αδιαλλαξία της Τουρκίας οδήγησε τις Μεγάλες Δυνάμεις να καταστρέψουν μεγάλο μέρος του στόλου του Ιμπραήμ στο Ναβαρίνο. Το 1828 ανέλαβε τη διακυβέρνηση της Ελλάδας ο Ιωάννης Καποδίστριας. Ο Καποδίστριας έθεσε ως στόχο της πολιτικής του να πετύχει την αναγνώριση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους με διευρυμένα σύνορα. Γι' αυτό τήρησε πολιτική ίσης φιλίας με τις τρεις Δυνάμεις και έφερε το Ελληνικό Ζήτημα σε πρώτη θέση στην ευρωπαική διπλωματική κονίστρα. Η πολιτική του γνώρισε τη δικαίωση στις 22 Ιανουαρίου 1830 όταν με τη συνθήκη του Λονδίνου η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία και η Ρωσία αναγνώρισαν την ύπαρξη ανεξάρτητου ελληνικού κράτους που θα περιλάμβανε την Πελοπόννησο, την Εύβοια, τις Κυκλάδες και τις Σποράδες, ενώ τα βόρεια σύνορα της χώρας θα ορίζονταν από τους ποταμούς Σπερχειό-Αχελώο. Τα επόμενα χρόνια η συνοριακή γραμμή αναθεωρήθηκε προς το ευνοικότερο. Πραγματικά στις 14 Αυγούστου του 1832 οι Μεγάλες Δυνάμεις πρότειναν τη γραμμή που ορίζεται από τον Παγασητικό και τον Αμβρακικό κόλπο. Στα τέλη Δεκεμβρίου του 1832 η Οθωμανική αυτοκρατορία αποδέχθηκε την τελική ρύθμιση των συνόρων. Ο ελληνικός αγώνας είχε δικαιωθεί. Ομως τα σφάλματα των Ελλήνων και οι αντικρουόμενες επιδιώξεις των Μεγάλων Δυνάμεων δεν επέτρεψαν παρά τη δημιουργία ενός μικρού ελληνικού κράτους στην άκρη της Βαλκανικής, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνισμού παρέμενε εκτός των ελληνικών συνόρων. Το νέο κράτος μεγάλωσε σιγά σιγά περιλαμβάνοντας στους κόλπους του ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του Ελληνισμού. Το 1864 η Μεγάλη Βρετανία παραχώρησε στην Ελλάδα τα Επτάνησα, το 1881 προσαρτήθηκε η Θεσσαλία και η περιοχή της Αρτας, το 1913 η Μακεδονία, τα νησιά του Αιγαίου και η Κρήτη, το 1919 η Θράκη και, τέλος, το 1947 έγινε η ένωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα.