Βιογραφικά

Τσάτσος Κωνσταντίνος

Διετέλεσε πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας από τον Μάιο του 1975 έως τον Μάιο του 1980. Η πολύπλευρη προσωπικότητά του δέσποσε στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αι. με αποτέλεσμα να αναδειχθεί σε μια από τις σημαντικότερες μορφές του ελληνικού έθνους.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1899. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το διάστημα 1918-1920 εργάστηκε ως διπλωμάτης και με την ιδιότητα αυτή παρέστη στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της συνθήκης των Σεβρών. Μετά από λαμπρές μεταπτυχιακές σπουδές στη Χαϊδελβέργη, ανακηρύχθηκε το 1929 διδάκτωρ της Νομικής Σχολής Αθηνών. Από το 1932 ακολούθησε πανεπιστημιακή καριέρα. Δυο χρόνια νωρίτερα είχε γνωριστεί με τον εθνικό ποιητή Κωστή Παλαμά και συνδέθηκε μαζί του με φιλικό δεσμό.

Ο Ιωάννης Μεταξάς, ενοχλημένος από την κριτική που ασκούσε ο Τσάτσος στο δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου, διέταξε το 1939 τη σύλληψή του και την εξόρισή του στη Σκύρο. Στη διάρκεια της Κατοχής αναμείχθηκε στις αντιστασιακές οργανώσεις. Το 1944 διέφυγε στη Μέση Ανατολή πριν προλάβουν να τον συλλάβουν οι κατακτητές.

Το 1946 εγκατέλειψε την πανεπιστημιακή καριέρα και εισήλθε στην πολιτική ως υποψήφιος βουλευτής. Το 1949 ανέλαβε το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και τα έτη 1950-51 ήταν υφυπουργός Συντονισμού. Εκλεγόταν ανελλιπώς βουλευτής της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης του Κωνσταντίνου Καραμανλή και μετείχε σε όλα τα κυβερνητικά σχήματα από το 1956 έως το 1963. Επίσης εξελέγη βουλευτής το 1964.

Στη διάρκεια της δικτατορίας εργάστηκε ως σύμβουλος της "Εκδοτικής Αθηνών" στο σχεδιασμό και στη συγγραφή της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους και στην Ακαδημία Αθηνών.

Στη Μεταπολίτευση μετείχε ως Υπουργός Πολιτισμού στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Καραμανλή. Στις εκλογές του 1974 εξελέγη βουλευτής Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας. Ήταν πρόεδρος της Επιτροπής που συνέταξε το Σύνταγμα του 1975.

Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ξένος εταίρος της Ακαδημίας Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών της Γαλλίας, της Ρουμανίας και του Μαρόκου, τιμήθηκε το 1980 με το μέγα ευρωπαϊκό βραβείο Κούντενχοβε-Καλλέργη.

Το συγγραφικό του έργο ήταν απέραντο. Έγραψε πλήθος επιστημονικές πραγματείες, νομικά, φιλοσοφικά και λογοτεχνικά συγγράμματα, με τα οποία μόρφωσε το ελληνικό έθνος.

Ήταν παντρεμένος με την Ιωάννα Σεφεριάδου, κόρη του καθηγητή Διεθνούς Δικαίου Στυλιανού Σεφεριάδη και αδελφή του Νομπελίστα ποιητή Γιώργου Σεφέρη. Απεβίωσε το 1987 και σύμφωνα με επιθυμία του κηδεύτηκε ως απλός πολίτης, χωρίς καμία επισημότητα.