ΠΡΟ-ΒΟΛΕΣ (13-01-00)
Υποθέσεις...	Υπόθεση Νο 1: διαβάζετε στην εφημερίδα ότι βγήκε στους κινηματογράφους το «Ούτε ένας λιγότερος» του Ζανγκ Γιμού, η ταινία που θριάμβευσε στο περσινό Φεστιβάλ της Βενετίας. Προγραμματίζετε να τη δείτε την πρώτη εβδομάδα της προβολής της γιατί γνωρίζετε ότι οι εταιρείες διανομής στην Ελλάδα δεν το έχουν σε τίποτα να την εξαφανίσουν από προσώπου γης αν δεν πάει καλά στο εγχώριο box office. Ανοίγετε την εφημερίδα και δοκιμάζετε νέες εκπλήξεις: η ταινία προβάλλεται μόνο στη δεύτερη αίθουσα του «Εκράν» στο Κουκάκι και στο «Στούντιο» της πλατείας Αμερικής! Υπόθεση Νο 2: πληροφορείστε με χαρά ότι στις «νέες ταινίες» της ερχόμενης εβδομάδας συμπεριλαμβάνεται και η νέα ταινία του Αμπάς Κιαροστάμι. Από έναν φίλο δημοσιογράφο μαθαίνετε τις αίθουσες προβολής της ταινίας: «Αστυ» και «Δαναός 2». Σε μία πόλη τεσσάρων και πλέον εκατομμυρίων, τα ελληνικά γραφεία διανομής διαθέτουν για την πρώτη προβολή ταινίας, που επίσης θριάμβευσε σε μεγάλα φεστιβάλ του εξωτερικού, έναν κεντρικό -«καλλιτεχνικού» ασφαλώς προσανατολισμού αλλά και ολίγον κλειστοφοβικό- κινηματογράφο και μία αίθουσα 120 θεατών στις παρυφές των Αμπελοκήπων. Υπόθεση Νο 3: είστε φαν του σινεμά του Στίβεν Φρίαρς και ανυπομονείτε να δείτε και στην Αθήνα την τελευταία του ταινία, ή ακριβέστερα, την προτελευταία, το «Hi-Lo Country». Βρισκόμαστε στα μέσα του Ιανουαρίου και ακόμα περιμένετε. Δεν ανησυχείτε όμως (σας έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν). Κακώς! Το αρμόδιο γραφείο αποφάσισε να μην την προβάλει, με τη δικαιολογία ότι δεν πρόκειται να «τραβήξει» εισπρακτικά! Το κακό με τη διανομή των ταινιών στην Αθήνα έχει παραγίνει. Παλιότερα είχαμε ταινίες αλλά δεν είχαμε αίθουσες. Τώρα, έχουμε αίθουσες αλλά δεν έχουμε ταινίες! Το βασικό μειονέκτημα των μούλτιπλεξ -η παντοκρατορία των χολιγουντιανών προϊόντων και η έλλειψη επιλογών ανάμεσα σε διαφορετικά είδη σινεμά- τείνει να πάρει καθολικές διαστάσεις. Τι νόημα όμως έχει ο εκσυγχρονισμός χωρίς το δικαίωμα στην επιλογή; ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ