ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ (15-12-99)

Φαντάσματα
Την περασμένη Κυριακή το βράδυ, ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάσιμο ντ' Αλέμα, καθισμένος μπροστά στην τηλεόραση του σπιτιού του, παρακολουθεί το κλείσιμο των εργασιών του συνεδρίου του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Ορθιοι οι σύνεδροι φωνάζουν ρυθμικά «Μπετίνο, Μπετίνο» ζητώντας την επιστροφή στη χώρα του αυτοεξόριστου στην Τυνησία ιστορικού -αλλά υπόδικου- ηγέτη τους Μπετίνο Κράξι. Καταριούνται την κυβέρνηση, στην οποία μετέχουν, και απαιτούν την παραίτηση του πρωθυπουργού. Για τον Ντ' Αλέμα είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Στη χλιαρή αντίδραση των συντρόφων του, στη φθορά που του προκαλεί ο Κοσίγκα και τα απομεινάρια των χριστιανοδημοκρατών του, στη δυσφορία των συμμάχων του από τη μεριά του Ρομάνο Πρόντι, στη δυσαρέσκεια των μικρών κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού του που βλέπουν ζοφερό το πολιτικό μέλλον τους, μετά την έγκριση διεξαγωγής του δημοψηφίσματος για την αλλαγή του εκλογικού νόμου, αναγκάζεται να προσθέσει την επιστροφή των παλαιών φαντασμάτων της μεταπολεμικής πολιτικής ιστορίας του τόπου του: Οταν πάνω από 50 κυβερνήσεις στηρίχθηκαν -σπάνια με επιτυχία- στη λεπτή ισορροπία των εκβιασμών, των συμφερόντων και των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. «Στη διάρκεια της χρονιάς που είμαι πρωθυπουργός μου χάρισαν αρκετά σπαθιά. Το τελευταίο μού το έδωσε ο Γκαντάφι. Μένει να διαλέξω κάποιο από αυτά για να δώσω την πολιτική μου μάχη», είπε στους συνεργάτες του και την άρχισε. Μετέθεσε την ψήφιση του προϋπολογισμού για σήμερα, ενώ την Πέμπτη και την Παρασκευή φέρνει την κυβέρνησή του στη Βουλή για ψήφο εμπιστοσύνης. Οχι συνεννοήσεις κάτω από το τραπέζι, νέο γύρο διαβουλεύσεων και ανταλλάγματα, αλλά άμεσο ξεκαθάρισμα. Για να μάθει ο ιταλικός λαός, και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ποιος και γιατί θέλει κατ' ουσίαν τις πρόωρες εκλογές και την πιθανή επιστροφή στην κυβέρνηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Ο τελευταίος πρέπει μόνο να χαίρεται: Γιατί γνωρίζει ότι αν οι εκλογές διεξαχθούν κανονικά το 2001, θα ζητήσει την ψήφο του ιταλικού λαού υπό το βάρος άλλων δύο καταδικαστικών αποφάσεων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΑΦΗΣ

	ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ (15-12-99)
Φαντάσματα	Την περασμένη Κυριακή το βράδυ, ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάσιμο ντ' Αλέμα, καθισμένος μπροστά στην τηλεόραση του σπιτιού του, παρακολουθεί το κλείσιμο των εργασιών του συνεδρίου του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Ορθιοι οι σύνεδροι φωνάζουν ρυθμικά «Μπετίνο, Μπετίνο» ζητώντας την επιστροφή στη χώρα του αυτοεξόριστου στην Τυνησία ιστορικού -αλλά υπόδικου- ηγέτη τους Μπετίνο Κράξι. Καταριούνται την κυβέρνηση, στην οποία μετέχουν, και απαιτούν την παραίτηση του πρωθυπουργού. Για τον Ντ' Αλέμα είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Στη χλιαρή αντίδραση των συντρόφων του, στη φθορά που του προκαλεί ο Κοσίγκα και τα απομεινάρια των χριστιανοδημοκρατών του, στη δυσφορία των συμμάχων του από τη μεριά του Ρομάνο Πρόντι, στη δυσαρέσκεια των μικρών κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού του που βλέπουν ζοφερό το πολιτικό μέλλον τους, μετά την έγκριση διεξαγωγής του δημοψηφίσματος για την αλλαγή του εκλογικού νόμου, αναγκάζεται να προσθέσει την επιστροφή των παλαιών φαντασμάτων της μεταπολεμικής πολιτικής ιστορίας του τόπου του: Οταν πάνω από 50 κυβερνήσεις στηρίχθηκαν -σπάνια με επιτυχία- στη λεπτή ισορροπία των εκβιασμών, των συμφερόντων και των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. «Στη διάρκεια της χρονιάς που είμαι πρωθυπουργός μου χάρισαν αρκετά σπαθιά. Το τελευταίο μού το έδωσε ο Γκαντάφι. Μένει να διαλέξω κάποιο από αυτά για να δώσω την πολιτική μου μάχη», είπε στους συνεργάτες του και την άρχισε. Μετέθεσε την ψήφιση του προϋπολογισμού για σήμερα, ενώ την Πέμπτη και την Παρασκευή φέρνει την κυβέρνησή του στη Βουλή για ψήφο εμπιστοσύνης. Οχι συνεννοήσεις κάτω από το τραπέζι, νέο γύρο διαβουλεύσεων και ανταλλάγματα, αλλά άμεσο ξεκαθάρισμα. Για να μάθει ο ιταλικός λαός, και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ποιος και γιατί θέλει κατ' ουσίαν τις πρόωρες εκλογές και την πιθανή επιστροφή στην κυβέρνηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Ο τελευταίος πρέπει μόνο να χαίρεται: Γιατί γνωρίζει ότι αν οι εκλογές διεξαχθούν κανονικά το 2001, θα ζητήσει την ψήφο του ιταλικού λαού υπό το βάρος άλλων δύο καταδικαστικών αποφάσεων. ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΑΦΗΣ