Της Αγίας Δυνάμεως...
|
Στον ίσκιο του υπουργείου Παιδείας, στη Μητροπόλεως, βρίσκεται ένα παλιό εκκλησάκι αφιερωμένο στην Αγία Δύναμη. Είτε προσκυνούν εκεί είτε όχι οι άρχοντες του υπουργείου, φαίνεται ότι, επηρεασμένοι από τη γειτονία, αποφάσισαν να ομολογήσουν πίστη στη Δύναμη -στην αγρία εκδοχή της παρά στην αγία- και να της αναθέσουν την ευόδωση της μεταρρυθμιστικής τους προσπάθειας, οι καρποί της οποίας μέχρι στιγμής είναι ξινοί, αφού αφαιρούν από το σχολείο τον παιδευτικό του ρόλο, προκρίνοντας τον αγχωδώς βαθμοθηρικό και συντελώντας έτσι στην άνθηση της παραπαιδείας, και απαγορεύουν τη δεύτερη προσπάθεια: τα παιδιά οφείλουν να ενηλικιωθούν βίαια από τα δεκαπέντε τους, και εύκολα αντιλαμβανόμαστε για ποιας κοινωνικής καταγωγής παιδιά πρόκειται.
Ο ρόλος του παιδονόμου, διά του οποίου η κυβέρνηση στέλνει στη μικρομεσαία και μεσαία πλέον εκλογική πελατεία της το μήνυμα ότι αποτελεί τη μοναδική δύναμη της τάξεως, υπήρξε φυσικά ανέκαθεν ευκολότερος από το ρόλο του παιδαγωγού, δεν είναι όμως βέβαιο ότι ταιριάζει σε ένα υπουργείο που ονομάζεται «της Παιδείας». Επιπλέον, δεν είναι απολύτως βέβαιο ότι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να σβήσεις μια φωτιά που δεν έχει καλά καλά ανάψει είναι να ερεθίσεις τα λίγα αναμμένα κάρβουνα ρίχνοντάς τους λάδι.
Ηδη, εξ αντιδράσεως, αμέσως μετά την κυβερνητική απόφαση να αναλάβουν οι εισαγγελείς και οι αστυνομικοί την προώθηση του «εκπαιδευτικού διαλόγου», αυξήθηκαν τα κατειλημμένα σχολεία, χωρίς να τιμηθούν σε όλες τις περιπτώσεις οι διαδικασίες που τυπικά συστήνουν την εσωσχολική δημοκρατία· το «ιδιώνυμο» θεωρήθηκε κήρυξη πολέμου, με αποτέλεσμα, αντί των συνελεύσεων, να αποφασίζουν εκτάκτως και πιθανότατα καταχρηστικώς τα μαθητικά συμβούλια. Εμείς οι ενήλικοι, πάντως, είτε μας «ωρίμασε» η εξουσία (όπως τους κυβερνητικούς, οι οποίοι όχι και πολύ παλαιότερα αποθέωναν τις μαθητικές καταλήψεις, διά στόματος του νυν πρωθυπουργού) είτε όχι, μάλλον δεν έχουμε αυτονοήτως το δικαίωμα να ψέξουμε τις όποιες εκτροπές των γόνων μας: κομματικώς, μειοψηφικώς και ωφελιμιστικώς ασκούμε κι εμείς το συνδικαλισμό μας, κηρύσουμε δε τις απεργίες ή τις στάσεις εργασίας κατά προτίμηση σε ημέρες ή ώρες που να διευρύνουν τη χαλάρωσή μας. Τα παιδιά μας, ακόμη κι αν το θέλουν ή το κηρύσσουν, δεν μπορούν να κόψουν εύκολα τον ομφάλιο λώρο που τα συνδέει με τις κατά κυριολεξίαν πατροπαράδοτες αξίες και πρακτικές.
|
| |
