ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (24-11-99)

Γιορτές και προβολές
Ωραίες είναι οι γιορτές, ωραία τα χρόνια πολλά και οι απολογισμοί, κυρίως όταν θυμίζουν τα καλύτερα. Τα ευχαριστήθηκε το Mega τα γενέθλιά του και ακόμη περισσότερο ο κ. Χατζηνικολάου, που δέχτηκε τις περισσότερες ευχές, διότι, όπως και να το κάνουμε, έχει την μακροβιότερη εκπομπή του καναλιού το «Ενώπιος ενωπίω». Δικαιολογημένα, λοιπόν, τόσα τρέιλερ, τόσα προσωπικά συγχαρητήρια, ε; Αλλά στον απολογισμό που παρουσιάστηκε προχθές στους δημοσιογράφους με αφορμή τα 10χρονα του καναλιού, δεν ξεχάστηκε κανείς, εκτός βέβαια από τους ρεπόρτερ του καναλιού, πολλοί από τους οποίους είναι σχεδόν από την αρχή της λειτουργίας του πιστοί εργάτες της ενημέρωσης - ας μην ξεχνάμε ότι στη δική τους δουλειά στηρίζει καθημερινώς το κανάλι το ενημερωτικό του πρόγραμμα και είναι αυτοί που τρέχουν στους δρόμους με τις δυσκολότερες συνθήκες. Αχ, αυτή η λογική της γαλέρας, που κανείς δεν νοιάζεται για το ποιος τραβάει το κουπί. Οι υπόλοιποι αναφέρθηκαν ένας-ένας ακόμη και αυτοί που δεν ανήκουν σήμερα στο δυναμικό του καναλιού - για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, τους υποδείχθηκε η πόρτα της εξόδου, γεγονός που δεν ευνόησε διόλου το κλίμα συνεργασίας στο κανάλι. Από την άλλη κάτι οι προωθήσεις προσώπων που έχουν καλές ή συγγενικές σχέσεις με διευθυντικά στελέχη, κάτι η υποβάθμιση της προσφοράς άλλων, κάτι η υπερεκτίμηση των ικανοτήτων ορισμένων δεν δημιούργησαν τις καλύτερες προϋποθέσεις για να κάνει μια πολύ θεαματική είσοδο στη νέα χιλιετία το Mega. Αυτό το κλίμα έπρεπε να ανατραπεί και τα γενέθλια είναι πάντα η αφορμή για νέες αποφάσεις και καινούργια σχέδια και αλλαγή πλεύσης, αν βεβαίως έχει προηγηθεί η συνειδητοποίηση των λανθασμένων κινήσεων και επιλογών. Και ύστερα τηλεόραση είναι ο θρίαμβος του εφήμερου και των εικόνων και των αισθημάτων και των παθών. Και όταν η τηλεόραση ταυτίζεται για ορισμένους με την ίδια τη ζωή, ε, είναι λογικό να τρομοκρατούνται ακριβώς από την αίσθηση του εφήμερου - ακόμη και όταν δεν συνειδητοποιούν ότι αυτός είναι ο δαίμονάς τους. Πιο μεγαλόπρεπη από κάθε άλλη χρονιά η τηλεοπτική αναμετάδοση της τελετής λήξης του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αν και ακόμη δεν κατάφερε να συναντηθεί με τους τηλεοπτικούς όρους μετάδοσής της. Οι φωτισμοί δεν ανταποκρίνονταν στις απαιτήσεις της τηλεοπτικής εικόνας και το αποτέλεσμα ήταν πλάνα σκοτεινά, που έδιναν μια αίσθηση μάλλον μελαγχολική, αταίριαστη πάντως με το γκλάμουρ μιας τέτοιας βραδιάς. Τα αφιερώματα στο «παλιό» ελληνικό σινεμά -η τηλεόραση το 'χει διατηρήσει σαν καινούργιο- και στο «νέο» ελληνικό σινεμά, τα οποία αποτελούσαν προβολές πλάνων από ταινίες στην μεγάλη οθόνη της σκηνής συνοδεύονταν από μπαλέτα, που έδιναν στο σόου έναν αέρα σύγχρονης αισθητικής, αλλά δεν διευκόλυναν τον τηλεθεατή τουλάχιστον να αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει. Πολλές φορές η κάμερα απομακρυνόταν σε άκαιρες στιγμές από την οθόνη της σκηνής, την ώρα για παράδειγμα που προβάλλονταν οι υποψήφιοι για βραβεία, για να δείξει άσχετα πλάνα από την αίθουσα και έτσι δεν είχε εικόνα των προσώπων ο θεατής της τηλεόρασης. Φυσικά, πρόκειται για μια μεγάλη γιορτή του σινεμά, αλλά πάει καιρός που έχει και η τηλεόραση το μερίδιό της και το πόσο σημαντικό είναι αυτό φαίνεται από τα άριστα οργανωμένα τηλεοπτικά σόου των Καννών ή των Οσκαρ. Μια αίσθηση της γιορτής που γίνεται όλες τις ημέρες του Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη μετέφερε το αφιέρωμα του Ορέστη Ανδρεαδάκη, που προβλήθηκε προχθές αργά το βράδυ από το Mega. Με την κάμερα να περιφέρεται στους χώρους συνάντησης και γλεντιού, στους χώρους που οι γνωριμίες, οι προσωπικές σχέσεις και η αίσθηση της κοινότητας δίνουν την ατμόσφαιρα ενός μεγάλου πάρτι, αποκάλυψε την πανηγυρική πλευρά του καλλιτεχνικού γεγονότος. Αλλωστε, τα σύγχρονα μεγάλα φεστιβάλ κινηματογράφου δεν είναι παρά μια λαμπερή βιτρίνα και όσο πιο λαμπερή, τόσο καλύτερη και η προώθηση των καλλιτεχνικών δημιουργιών.
Γράφει η Πόπη Διαμαντάκου

	ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (24-11-99)
Γιορτές και προβολές	Ωραίες είναι οι γιορτές, ωραία τα χρόνια πολλά και οι απολογισμοί, κυρίως όταν θυμίζουν τα καλύτερα. Τα ευχαριστήθηκε το Mega τα γενέθλιά του και ακόμη περισσότερο ο κ. Χατζηνικολάου, που δέχτηκε τις περισσότερες ευχές, διότι, όπως και να το κάνουμε, έχει την μακροβιότερη εκπομπή του καναλιού το «Ενώπιος ενωπίω». Δικαιολογημένα, λοιπόν, τόσα τρέιλερ, τόσα προσωπικά συγχαρητήρια, ε; Αλλά στον απολογισμό που παρουσιάστηκε προχθές στους δημοσιογράφους με αφορμή τα 10χρονα του καναλιού, δεν ξεχάστηκε κανείς, εκτός βέβαια από τους ρεπόρτερ του καναλιού, πολλοί από τους οποίους είναι σχεδόν από την αρχή της λειτουργίας του πιστοί εργάτες της ενημέρωσης - ας μην ξεχνάμε ότι στη δική τους δουλειά στηρίζει καθημερινώς το κανάλι το ενημερωτικό του πρόγραμμα και είναι αυτοί που τρέχουν στους δρόμους με τις δυσκολότερες συνθήκες. Αχ, αυτή η λογική της γαλέρας, που κανείς δεν νοιάζεται για το ποιος τραβάει το κουπί. Οι υπόλοιποι αναφέρθηκαν ένας-ένας ακόμη και αυτοί που δεν ανήκουν σήμερα στο δυναμικό του καναλιού - για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, τους υποδείχθηκε η πόρτα της εξόδου, γεγονός που δεν ευνόησε διόλου το κλίμα συνεργασίας στο κανάλι. Από την άλλη κάτι οι προωθήσεις προσώπων που έχουν καλές ή συγγενικές σχέσεις με διευθυντικά στελέχη, κάτι η υποβάθμιση της προσφοράς άλλων, κάτι η υπερεκτίμηση των ικανοτήτων ορισμένων δεν δημιούργησαν τις καλύτερες προϋποθέσεις για να κάνει μια πολύ θεαματική είσοδο στη νέα χιλιετία το Mega. Αυτό το κλίμα έπρεπε να ανατραπεί και τα γενέθλια είναι πάντα η αφορμή για νέες αποφάσεις και καινούργια σχέδια και αλλαγή πλεύσης, αν βεβαίως έχει προηγηθεί η συνειδητοποίηση των λανθασμένων κινήσεων και επιλογών. Και ύστερα τηλεόραση είναι ο θρίαμβος του εφήμερου και των εικόνων και των αισθημάτων και των παθών. Και όταν η τηλεόραση ταυτίζεται για ορισμένους με την ίδια τη ζωή, ε, είναι λογικό να τρομοκρατούνται ακριβώς από την αίσθηση του εφήμερου - ακόμη και όταν δεν συνειδητοποιούν ότι αυτός είναι ο δαίμονάς τους. Πιο μεγαλόπρεπη από κάθε άλλη χρονιά η τηλεοπτική αναμετάδοση της τελετής λήξης του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αν και ακόμη δεν κατάφερε να συναντηθεί με τους τηλεοπτικούς όρους μετάδοσής της. Οι φωτισμοί δεν ανταποκρίνονταν στις απαιτήσεις της τηλεοπτικής εικόνας και το αποτέλεσμα ήταν πλάνα σκοτεινά, που έδιναν μια αίσθηση μάλλον μελαγχολική, αταίριαστη πάντως με το γκλάμουρ μιας τέτοιας βραδιάς. Τα αφιερώματα στο «παλιό» ελληνικό σινεμά -η τηλεόραση το 'χει διατηρήσει σαν καινούργιο- και στο «νέο» ελληνικό σινεμά, τα οποία αποτελούσαν προβολές πλάνων από ταινίες στην μεγάλη οθόνη της σκηνής συνοδεύονταν από μπαλέτα, που έδιναν στο σόου έναν αέρα σύγχρονης αισθητικής, αλλά δεν διευκόλυναν τον τηλεθεατή τουλάχιστον να αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει. Πολλές φορές η κάμερα απομακρυνόταν σε άκαιρες στιγμές από την οθόνη της σκηνής, την ώρα για παράδειγμα που προβάλλονταν οι υποψήφιοι για βραβεία, για να δείξει άσχετα πλάνα από την αίθουσα και έτσι δεν είχε εικόνα των προσώπων ο θεατής της τηλεόρασης. Φυσικά, πρόκειται για μια μεγάλη γιορτή του σινεμά, αλλά πάει καιρός που έχει και η τηλεόραση το μερίδιό της και το πόσο σημαντικό είναι αυτό φαίνεται από τα άριστα οργανωμένα τηλεοπτικά σόου των Καννών ή των Οσκαρ. Μια αίσθηση της γιορτής που γίνεται όλες τις ημέρες του Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη μετέφερε το αφιέρωμα του Ορέστη Ανδρεαδάκη, που προβλήθηκε προχθές αργά το βράδυ από το Mega. Με την κάμερα να περιφέρεται στους χώρους συνάντησης και γλεντιού, στους χώρους που οι γνωριμίες, οι προσωπικές σχέσεις και η αίσθηση της κοινότητας δίνουν την ατμόσφαιρα ενός μεγάλου πάρτι, αποκάλυψε την πανηγυρική πλευρά του καλλιτεχνικού γεγονότος. Αλλωστε, τα σύγχρονα μεγάλα φεστιβάλ κινηματογράφου δεν είναι παρά μια λαμπερή βιτρίνα και όσο πιο λαμπερή, τόσο καλύτερη και η προώθηση των καλλιτεχνικών δημιουργιών. Γράφει η Πόπη Διαμαντάκου