Απ' τα ψηλά στα ταπεινά
|
Μα μήπως, επιμένει ενοχλητικό το δαιμόνιο και μάλλον ασυγκίνητο από τις υψηλές αφιξαναχωρήσεις, είναι και τα ταπεινά σκουπίδια είδηση, άξια προβολής και ελέγχου; Μήπως η μοίρα που τους επιφυλάσσουμε έχει να πει πολλά για την κοινωνία και την πολιτεία μας (και εν πάση περιπτώσει πιο ενδιαφέροντα από τις σχοινοτενείς αναφορές στο μαργαριταρένιο κολιέ της δείνα εκλαμπροτάτης ή στις αναμενόμενες κολακείες του φιλοξενουμένου προς τους οικοδεσπότες του); Μήπως η ρωπογραφία που συνθέτουν οι φισκαρισμένοι κάδοι και οι τσαλαπατημένες σακούλες αναδεικνύει σημαδιακότερα στοιχεία του σημερινού προσώπου μας, από ό,τι η διαφάνεια του Παρθενώνα που χρησιμοποιήθηκε σαν ημιδιαφημιστικό φόντο στην προς Αθηναίους ομιλία του κ. Κλίντον;
Ελάχιστοι, λοιπόν, καλοθυμούνται πόσες ακριβώς ημέρες εκτίθενται στους δρόμους τα ρυπαρά τεκμήρια της ευμάρειάς μας. Τα συνηθίσαμε. Οι γάτες και τα αδέσποτα σκυλιά μπορεί να τα αποστρέφονται πια, ειδοποιημένα από το ώριμο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, εμείς ωστόσο περνάμε δίπλα τους χωρίς ιδιαίτερη ενόχληση, και με μεγάλη άνεση συσσωρεύουμε νέους σάκους πάνω στους ήδη σεσηπότες, θαρρείς και δεν ζούμε μόλις δέκα ή είκοσι μέτρα από τη δυσώδη εστία. Δεν καλοθυμόμαστε επίσης, μιας και οι σχετικές ειδησούλες καταπλακώθηκαν από τον όγκο της προ- και μετακλιντολογίας, ποιος ακριβώς φταίει που βρίσκονται εκεί, παντού, εκτός βέβαια από τις λεωφόρους που είχαν την τύχη να υποδεχθούν τις αμέτρητες λιμουζίνες της προεδρικής ανασφάλειας· όσα πάντως βρίσκονταν στο απαγορευμένο κέντρο της Αθήνας χρησιμοποιήθηκαν σαν φρύγανα, και οι μόνοι που δεν το είχαν προϋπολογίσει αυτό, ή δεν θέλησαν να το προϋπολογίσουν, είναι όσοι έχουν την (πολιτική, εννοείται) ευθύνη συλλογής των σκουπιδιών. Κάποια απεργία, λέει, που άρχισε, ανεστάλη, ξανάρχισε, διεκόπη, κι ίσως τελικά, από διακοπή σε διακοπή και από διαπραγμάτευση σε διαπραγμάτευση, να κρατήσει ώς τα Χριστούγεννα, για να μη λείψει ο συνήθης εορταστικός διάκοσμος.
Αν βέβαια φρονούμε πως οι όγκοι των σκουπιδιών εικονογραφούν με τον αυθεντικότερο τρόπο τη διαβεβαίωση του κ. Κλίντον ότι «η Ελλάδα δικαιούται το χρυσό μετάλλιο της οικονομικής ανάπτυξης»· αν πιστεύουμε ότι οι ρυπαροί σωροί επαληθεύουν την καταναλωτική μας ακμή και το αβγάτισμα της περιουσίας μας· αν θεωρούμε ότι πρέπει να εκτίθεται δημοσίως και διαρκώς κάποιο έμβλημα της μετάταξής μας στις λεγόμενες ανεπτυγμένες χώρες, οφείλουμε να αφήσουμε τα σκουπίδια στη θέση τους ώσπου να κατακαλύψουν το πεδίο, ή εν πάση περιπτώσει ώς το 2004, οπότε θα πρέπει να εμφανιστούμε με τα καλά μας. Κίνδυνος να μην αντέξει το σώμα μας, μάλλον δεν υφίσταται: θα λάβει έγκαιρα εντολές από το ήδη συμμορφωμένο πνεύμα μας και θα προσαρμοστεί...
|
| |
