ΑΚΙΣ (23-11-99)
Το ρολόι...	Βλέποντας -και ακούγοντας- εκ του σύνεγγυς τον πρόεδρο των ΗΠΑ, καταλαβαίνει κανείς τι θα πει «υπερδύναμη». Ο τρόπος με τον οποίο στέκεται, ομιλεί, τονίζει τις λέξεις, «σπάει» τη φωνή του, κινεί τα χέρια του, σφίγγει τα χείλη του, είναι αποτέλεσμα προσεκτικής μελέτης και προεργασίας. Τίποτε δεν γίνεται τυχαία. Κι αν γίνεται αυθόρμητα, σημαίνει ότι ο άνθρωπος που επιλέγεται είναι απόλυτα ικανός, σχεδόν τέλειος για το ρόλο του. Η σύγκριση με τους δικούς μας πολιτικούς είναι συντριπτική! Εμείς έχουμε μείνει στην εποχή των συνθημάτων ή των αριθμών. Ο πολιτικός που «δεν έχει κανέναν ανάγκη», υπολογίζει αρκετά το συναίσθημα και επιδιώκει να κρούει τις εύθικτες χορδές του ακροατηρίου του. Και ασφαλώς, δεν περιμένει από μια ομιλία ή εμφάνισή του το βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα ή τον επιφανειακό εντυπωσιασμό, αλλά φροντίζει να «σπείρει» σημεία και να «θερίσει» εν καιρώ τους καρπούς. Τη συζήτηση περί της εμφανίσεως του προέδρου Κλίντον είχαμε, λοιπόν, με φίλους το Σαββατόβραδο και παράλληλα περί της διαφοράς της με εκείνη ορισμένων δικών μας ηγετών. «Η διαφορά είναι μεγάλη. Σαν να συγκρίνεις μια κυρία με μιαν άλλη, η οποία, αφού πέρασε μια καλή ζωή δίπλα σου, δέχθηκε όλα όσα της χάρισες και έκανες γι' αυτήν και τους γύρω της, όταν «τα σπάσατε» σου ζήτησε -μέσω τρίτων- να της στείλεις πίσω... το ρολόι της! Ενα, δηλαδή, από τα τόσα που της είχες χαρίσει! Δεν ξέρω πώς του ήρθε του φίλου -παθόντος προφανώς- ο συνειρμός, αλλά μάλλον ταίριαζε στην περίπτωση. Η «φτήνια» σήμερα δεν «τρώει τον παρά», αλλά εκείνον που την επιδεικνύει ως προσόν! ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ