Η πολιτική ουσία μιας σχέσης
|
Οτι ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης δεν συμπαθεί (και έχει αρκετούς λόγους γι' αυτό) την πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή μας και ειδικότερα την ευνοϊκή προς την Τουρκία «ουδέτερη» στάση της Ουάσιγκτον είναι ένα ζήτημα. Το πώς λειτουργούν η εξωτερική πολιτική και οι διεθνείς σχέσεις γενικότερα είναι κάτι άλλο. Σίγουρα το «πεζοδρόμιο» δεν μπορεί να ασκεί εξωτερική πολιτική, όπως υπογράμμισαν αυτές τις ημέρες Ελληνες πολιτικοί. Αρα, το θέμα είναι τι είδους εξωτερική πολιτική ασκεί η κυβέρνηση της χώρας.
Απ' ό,τι διαπιστώνεται εδώ και μια εβδομάδα, πέρα από το πρόβλημα του «πεζοδρομίου», η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται, όπως φαίνεται, σε μεγάλη αμηχανία, αντιμετωπίζοντας το ζήτημα της «ατζέντας» των συνομιλιών που θα είχε με τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αθήνα.
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο πρωθυπουργός προσπαθεί να πείσει την αμερικανική πλευρά να δεχθεί τη συζήτηση ενός κύκλου θεμάτων άμεσου ελληνικού ενδιαφέροντος, έτσι ώστε να μη μείνει η ελληνική κοινή γνώμη με την εντύπωση ότι ο κ. Μπιλ Κλίντον θα παρακάμψει ερχόμενος στην Ελλάδα τα θέματα αυτά, περιοριζόμενος να συζητήσει μόνον αυτά που ενδιαφέρουν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και οδηγούν σε «πιέσεις» της Ουάσιγκτον προς την Ελλάδα.
Η κυβέρνηση δημιουργεί έτσι την αίσθηση ότι δίνει μια μάχη εντυπώσεων σχετικώς με αυτήν τη βιαστικά και αδέξια σχεδιασμένη επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου. Μήπως δεν γνωρίζει εδώ και πολύ καιρό ο κ. Σημίτης και οι συνεργάτες του ποιες είναι οι απόψεις των ΗΠΑ για την «τρομοκρατία», τα ελληνοτουρκικά θέματα, το Κυπριακό, τις ευρωτουρκικές σχέσεις και ειδικότερα τη θέση των ΗΠΑ στην υπόθεση της τουρκικής υποψηφιότητας για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση; Εδώ, στην Αθήνα, πρόκειται να διαπιστωθεί από τις δύο πλευρές κάτι που αγνοείται από τον κ. Μπιλ Κλίντον και από τον κ. Κ. Σημίτη; Ή μήπως στη διπλωματική σκηνή περιμένει κανείς, στα σοβαρά, ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ θα «κομίζει όταν (και αν) έρθει στην Αθήνα κάτι που θα χαροποιήσει την ελληνική κυβέρνηση;
Χρήσιμη, απολύτως, θα ήταν φυσικά κάθε συζήτηση που θα γινόταν για τα προαναφερθέντα θέματα. Αλλά και η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και αυτή του κ. Σημίτη είναι βασικώς δεδομένες. Και έχει γίνει εδώ και μήνες σαφές ότι το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, αυτό που προσπαθεί είναι να προωθήσει στις ελληνοτουρκικές υποθέσεις μία πολιτική που δεν θα βρίσκεται έξω από τις απόψεις των ΗΠΑ γι' αυτές και ότι στο θέμα της «τρομοκρατίας» ουσιαστικώς συμμερίζεται τις ανησυχίες των ΗΠΑ. Και το πόσο και αν η πολιτική της Αθήνας θα επηρεάσει αρνητικά, στο ορατό μέλλον, την υπόθεση της Κύπρου είναι κάτι για το οποίο η κυβέρνηση φαίνεται να παίρνει το σχετικό «ρίσκο». Ενδιαφέρον έχει, λοιπόν, το πώς θα εξελίσσεται στο εξής αυτή η κατάσταση και όχι το σημερινό «θρίλερ» γύρω από την επίσκεψη του κ. Κλίντον.
|
| |
