Πέσαμε πάλι
στην παγίδα...
|
Αν κάποιοι γι' αυτό μόνο ενδιαφέρονται, είναι ήττα της κυβέρνησης η αναβολή (και ενδεχομένως η ματαίωση) της επίσκεψης Κλίντον. Γιατί δεν μπόρεσε να κάνει αποδεκτό ένα τόσο σημαντικό για τα συμφέροντα της χώρας γεγονός. Οπως ήττα της κυβέρνησης είναι όταν οι μαθητές εγκαταλείπουν τα μαθήματά τους και κάνουν κατάληψη ή όταν οι αγρότες βγάζουν τα τρακτέρ στους δρόμους! Αν αυτό είναι που ενδιαφέρει...
Με τον τόπο όμως, τι γίνεται; Τι κερδίζει η χώρα απ' όλα αυτά; ‹Η πόσο ζημιώνεται; Αυτό το ερώτημα δεν φαίνεται να μας απασχολεί. Και δεν πρόκειται μόνο για τον κ. Καζάκο και τους άλλους ηθοποιούς που έπαιξαν στο Σύνταγμα τη φαρσοκωμωδία «η δίκη του Κλίντον» με την πεποίθηση ότι παίζουν «Βασιλιά Ληρ»! Πρόκειται κυρίως για την πολιτική μας ηγεσία, της οποίας έργο υποτίθεται ότι είναι η σκέψη και η φροντίδα για τα συμφέροντα του τόπου.
Προφανώς, ζούμε την περίοδο όπου και η αντιπολίτευση ακολουθεί την εξής... υψηλής πολιτικής, τακτική: Ο,τι κάνει κακό στην κυβέρνηση είναι καλό για μας (πολύ φυσικό), αλλά και για... τη χώρα! Είναι μάταιη κάθε προσπάθεια, τόσο για την περίπτωση της επίσκεψης Κλίντον, όσο και, σε πολλές άλλες περιπτώσεις, να την πείσεις ότι η τακτική αυτή οδηγεί και την ίδια σε αδιέξοδο και ενδεχομένως στην ήττα, όχι για άλλον ουσιαστικό λόγο, αλλά γιατί θα ήταν λογικά παράδοξο να εγκρίνει και να επιβραβεύσει ο λαός αυτή την τακτική.
Ετσι, η επίσκεψη Κλίντον κατέλαβε κυρίαρχη θέση στα εσωτερικά μας πράγματα και στην εσωτερική κομματική διαμάχη. Δεν είναι η πρώτη φορά. Ολα σχεδόν τα λεγόμενα (μόνο για παραπλάνηση) «εθνικά» θέματα αυτή τη τύχη και αυτή την πορεία είχαν και τελικά, αυτό το κατάντημα, το γνωστό και ομολογημένο από όλους.
Και επειδή δεν μπορεί να πεισθεί κανένας για τίποτα, που να βρίσκεται λίγο μακριά από τη μύτη του, ίσως επιβάλλεται τώρα αμέσως να κληθεί ο λαός και να μας πει τι είναι αυτό που κάνει καλό ή κακό στη χώρα! Είναι μια σκέψη στην απελπισία που αισθάνεται κανείς μπροστά στον παραλογισμό αυτών των ημερών. Ισως πάλι να είμαστε εμείς παράλογοι...
Τα αλλεπάλληλα και ανοιχτά προβοκατόρικα άρθρα της «Ουάσιγκτον Ποστ» αναγκάζουν τον καθένα να σκεφθεί ότι και στο πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ υπάρχουν ισχυροί παράγοντες που δεν θέλουν αυτή την επίσκεψη ή τη θέλουν με όρους εκβιαστικούς, για να επιτύχουν λύσεις σε βάρος των δικών μας συμφερόντων. Αρχισαν, λοιπόν, συστηματικά να τροφοδοτούν τον αντιαμερικανισμό που στη χώρα μας έχει μακρά και όχι χωρίς σοβαρές αιτίες παράδοση: είναι ο εμφύλιος πόλεμος, τα γεγονότα της Κωνσταντινούπολης, το Κυπριακό, η χούντα και τόσα άλλα. Ο αντιαμερικανισμός όμως είναι συναίσθημα, ιδεολόγημα, έστω ιδεολογία, όπως κάποτε ήταν ο αντικομμουνισμός, που και εκείνον η χώρα τον πλήρωσε ακριβά. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι πολιτική, απέναντι σε μια μεγάλη δύναμη, με κυρίαρχο ρόλο στην περιοχή μας.
Θα υπέθετε κανείς ότι όλος ο πολιτικός κόσμος ή τουλάχιστον οι σημαντικότερες δυνάμεις του θα αντιμετώπιζαν από κοινού τη δύσκολη αυτή υπόθεση, την επίσκεψη Κλίντον με κοινές και σταθερές θέσεις. Δεν θα γράψω ότι έτσι ακριβώς κάνει η πολύπειρη γειτονική μας και «εχθρά» Τουρκία, γιατί εξακολουθώ να πιστεύω στη λογική μας αυθυπαρξία! Μέσα μας θα αναζητήσουμε τη λογική και αν δεν την έχουμε είναι πράγματι ανώφελο να μιμηθούμε οποιονδήποτε!
Φοβάμαι ότι μας έστησαν την παγίδα του αντιαμερικανισμού στην οποία πέσαμε με δεμένα μάτια. Οπως, στην αρχή του έτους μας είχαν στήσει, αριστοτεχνικά ομολογουμένως, την «παγίδα Οτσαλάν». Πάλι πέσαμε με δεμένα μάτια, κυβέρνηση και αντιπολίτευση.
Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗ
|
