Τα προεόρτια μιας επίσκεψης
|
Από τον καιρό της «βομβαρδιστικής καμπάνιας» κατά της Γιουγκοσλαβίας γνωρίζουμε ότι οι μυστικές υπηρεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών δεν επιτελούν άψογα το θεάρεστο έργο τους: μόνες αυτές στον κόσμο δεν ήξεραν τη νέα διεύθυνση της κινεζικής πρεσβείας, ενώ υποτίθεται ότι αποτελούν τη μοναδική επί γης δύναμη που ξέρει τα πάντα και για τους πάντες. Εν πάση περιπτώσει, δεν χρειάζεται η πολυπλόκαμη οργάνωση της CIA για να πληροφορηθεί κανείς ότι τον Νοέμβριο γίνονται σφοδρότατοι οι ούτως ή άλλως πνέοντες εν Ελλάδι αντιαμερικανικοί άνεμοι. Ανετα επίσης θα μπορούσε να υποθέσει ότι, αν τις προηγούμενες χρονιές οι διαδηλώσεις γίνονταν μάλλον εξ εθίμου παρά εξ ερεθισμένων αισθημάτων, φέτος, ελάχιστους μήνες μετά την πυρπόληση των Βαλκανίων από τις νατοϊκές ρουκέτες, τα πνεύματα θα είναι οξυμένα.
Προς τι, λοιπόν, η επιλογή κάποιων σημαδιακών ημερών για την αυτοκρατορική άφιξη του κ. Κλίντον; Τυπικώς, το ταξίδι του συσχετίζεται με την επίσκεψή του στην Τουρκία, αν δεν αποτελεί απλό προοίμιό της, μοναδικός στόχος του οποίου είναι η επί της Πνύκας θριαμβική άνοδος του πλανητοαυθέντη (φυσικά, οι ημέτεροι κυβερνήτες δικαιούνται τις ψευδαισθήσεις τους, δικαιούνται δηλαδή να βαυκαλίζονται ότι θα αναγορευτούν πανηγυρικώς ποιμένες των Βαλκανίων). Αρα, λοιπόν, μπορεί να ειπωθεί ότι η ημερομηνία ήταν δεδομένη, ανελαστική. Δεν παύει ωστόσο να έχει τον εμπρόθετο, τον σκόπιμο, ίσως και τον προκλητικό χαρακτήρα της η τελική επιλογή: Να δηλωθεί ακριβώς με τον απερίφραστο τρόπο του δεσπότη και επικυρίαρχου ότι οι οποιεσδήποτε αντιδράσεις, διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις κ.τ.λ. είναι ανούσιες, ενστικτώδεις και απολύτως αναποτελεσματικές. Αλλωστε τίποτε, ούτε το παραμικρό θραύσμα ενός θυμωμένου ρήματος, δεν θα φτάσει ώς τον τεράστιο γυάλινο κλώδωνα που θα περικλείει τον κ. Κλίντον, τη φύλαξη του οποίου θα την αναλάβει σύμπασα η ελληνική αστυνομία, υπό την καθοδήγηση βεβαίως φερτών ειδικών.
Εύλογα ώς έναν (μικρό, μικρότατο) βαθμό τα μέτρα ασφαλείας, βαρύνονται από την ποικιλότροπα τεκμηριωμένη ροπή των Αμερικανών στο υπερβολικό και το υπέρογκο. Ο ζήλος τους πάντως αυτός, αυτογελοιογραφούμενος μέσα στην εξαλλαγή του προς το τερατώδες, δεν απέβη καθόλου αποτελεσματικός στο ίδιο τους το σπίτι, στον Λευκό Οίκο, στα πέριξ του οποίου έχουν καταγραφεί και τα σοβαρότερα περιστατικά διατάραξης της προεδρικής ηρεμίας από «τρομοκράτες». Μολαταύτα εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τον υπόλοιπο κόσμο σαν αγέλη ημιβαρβάρων. Το είχαν ανέκαθεν αυτό το πάθος οι αυτοκρατορίες.
|
| |
