Νίκη εξυγιάνσεως
Δείγμα υγιούς λειτουργίας του κοινοβουλευτικού μας πολιτεύματος αποτελεί η διά πρωθυπουργικής δηλώσεως εγκατάλειψη, έστω και την ύστατη ώρα, του διαβόητου και διάτρητου ολυμπιακού «βιντεολόττο». Οσο και αν η παρέμβαση του κ. Κ. Σημίτη σημειώθηκε λίγες ώρες προ της ψηφίσεως της επίμαχης διατάξεως και, ως εκ τούτου, ενέχει και τον χαρακτήρα πειθαναγκαστικού ελιγμού προ της κατακραυγής, εμείς προτιμούμε να σημειώσουμε την πολιτική ορθότητα της υποχωρήσεως του πρωθυπουργού, όταν διεπίστωσε ότι σύσσωμη η αντιπολίτευση και σημαντικό μέρος του Τύπου άσκησαν απορριπτική κριτική. Αναμφιβόλως η χθεσινή εξέλιξη αποτελεί ήττα των διαπλεκομένων συμφερόντων και νίκη της εκστρατείας εξυγιάνσεως της πολιτικής μας ζωής από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό τους. Και τούτο δημιουργεί, έστω και αμυδρώς, την ελπίδα ότι τα «διαπλεκόμενα» δεν έχουν διαβρώσει τόσο πολύ τον κρατικό μηχανισμό και τους αρμούς εξουσίας, ώστε να αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχό τους. Η «Καθημερινή» αισθάνεται ότι δικαιούται να εμφορείται υπό αισθημάτων ικανοποιήσεως. Πρωτοστάτησε σε μία κίνηση ελέγχου των πράξεων της κυβερνήσεως και είδε αυτήν της την πρωτοβουλία όχι μόνο να κινητοποιεί τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως αλλά και να οδηγείται, τελικά, σε ευτυχή κατάληξη, μέσω της εμμέσου ενστερνίσεως του βασίμου της κριτικής της και από τον ίδιον τον πρωθυπουργό, όπως αποδεικνύει η απόφασή του να μην επιτρέψει τη δημιουργία του «βιντεολόττο». Δικαιώθηκε η μαχητική στάση της εφημερίδος μας, ενώ, αντιθέτως, ευρέθησαν μετέωροι άλλοι, ουδόλως ξένοι από δραστηριότητες παραγόντων συμμετεχόντων σε παιχνίδια διαπλοκής. Αφού απέτυχαν να προωθήσουν τη χρυσοφόρο, πλην αμαρτωλή, υπόθεση του «βιντεολόττο», την τελευταία στιγμή εγκατέλειψαν την προσπάθεια με την υποκριτική απαρέσκεια της αισώπειας αλώπεκος, υποτονθορύζοντας το γνωστό «όμφακες εισίν». Η ήττα τους, όμως, δεν πρέπει να δημιουργήσει εφησυχασμό. Κερδήθηκε απλώς μια μάχη· μπροστά μας βρίσκεται ακόμη ολόκληρος πόλεμος. Αλλωστε η μάχη δεν εδόθη μόνον περί το συγκεκριμένο θέμα του διαβλητού λαχείου, αλλά εναντίον μιας συνολικής νοοτροπίας ασκήσεως της εξουσίας και εναντίον ενός πλέγματος συμφερόντων το οποίο τη νέμεται, προκαλώντας παθογενή φαινόμενα εκφυλιστικού χαρακτήρος. Ο πραγματικός εκσυγχρονισμός της ελληνικής πολιτικής ζωής εν όψει των προκλήσεων του 21ου αιώνος δεν είναι επ' ουδενί συμβατός με πολιτικές πρακτικές προάγουσες «νεοφεουδαρχικές» ελίτ, των οποίων η οικονομικοπολιτική ισχύς εδράζεται επί προνομιακών σχέσεων διαπλοκής με τα πολυεπίπεδα συμφέροντα των ασκούντων την εξουσία.