ΣΤΑΣΕΙΣ (20-10-99)

Κλειδαριές...
Είναι γνωστό, βέβαια, ότι η πίστη κινεί και βουνά, μάλλον όμως δεν μετακίνησε αυτή το «Αξιον Εστί» από το Ορος στην οδό Αχαρνών: Εξόφθαλμα οικονομικός, ευθύς εξαρχής, ο χαρακτήρας της μεταφοράς της εικόνας, δεν μετριάζεται όσο κι αν σκεφτούμε τον δεδηλωμένο «καλό σκοπό», την ενίσχυση δηλαδή των σεισμοπλήκτων. Στην πραγματικότητα, άλλωστε, οι πιστοί που χτυπήθηκαν από το σεισμό καλούνται να αυτοχρηματοδοτηθούν, με τη μεσολάβηση της εκκλησίας, εφόσον πολλοί εξ αυτών θα σπεύσουν να προσκυνήσουν και να αποθέσουν στο ειδικό κυτίο κάτι από το περίσσευμα της ταραγμένης καρδιάς τους. Οντως πλούσια η πολιτεία του Ορους, όμως, όπως και η Εκκλησία της Ελλάδος, πιθανότατα θα μπορούσαν να δώσουν τη συνδρομή τους, γερή μάλιστα, δίχως μεσιτείες και ιδιότυπους αυτοεράνους και να επιτρέψουν στους πιστεύοντες να αναζητήσουν μόνο παραμυθία στην εικόνα. Ισως, πάντως, αυτός ο ειδικός, εξ Ορους κορβανάς να αποκαλύπτει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο πόσο μακριά από την πνευματικότητα τεκταίνονται όλα αυτά. Διότι, καθώς μας πληροφόρησαν οι κατασκευαστές και κομιστές του (και μάλιστα με εντελώς άστοχη περηφάνια) είναι σφραγισμένος με τέσσερις κλειδαριές, και κάθε κλειδί το κρατάει, σαν θησαυρό μέγα, ένας διαπιστευμένος μοναχός. Λοιπόν, ακόμη κι αν κατανοήσει κανείς και χωνέψει τις αψιμαχίες μεταξύ των πιστών για το ποιος θα ασπαστεί πρώτος την εικόνα· ακόμη κι αν κατανοήσει και χωνέψει το μικροεμπόριο αγιασμένου λιβανιού και ευλογημένων κομποσχοινίων, θεωρώντας τα πράγματα αναμενόμενα, θα δυσκολευτεί ιδιαίτερα να χωνέψει αυτήν την κραυγαλέα έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των γερόντων, των αγίων. Ανθρωποι ταμένοι στο πνεύμα αυτοί, είτε στο Ορος είτε στην ταπεινότερη ενορία, και να μην εμπιστεύονται ούτε τον αδελφό τους, τον εν Χριστώ αδελφό τους; Και ν' αναγκάζονται να δημιουργούν ολόκληρο σύστημα (αυτο)περιφρούρησης, ώστε να μην ξεγελαστεί κανείς από τον Πονηρό και λάβει τον οβολό και απέλθει; Είναι γνωστά βεβαίως, και κάθε άλλο παρά λίγα, τα αλγεινά περιστατικά με δράστες ιερωμένους που, αφού τραβήξουν δέκα μετάνοιες και είκοσι μακριούς σταυρούς, συναποκομίζουν στο σπίτι τους ό,τι ρευστό περιέχει το παγκάρι ή εκποιούν ακόμη και τα τάματα των πιστών. Γνωστή είναι επίσης η -άλυτη ακόμη- ενδοεκκλησιαστική διένεξη για τη διαχείριση των οικονομικών. Αλλά, όσο να 'ναι, τέτοια βροντώδης δημόσια παραδοχή της αδυναμίας να υπάρξει εμπιστοσύνη ακόμη και σε αγίους επιφορτισμένους με ιερές υποχρεώσεις, φανερώνει όσα επιμελώς αποκρύπτει ή συσκοτίζει η ασυγκράτητη φιλανθρωπολογούσα ρητορεία και οι επίμονες συστάσεις να μη θησαυρίζουμε θησαυρούς επί της γης.
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

	ΣΤΑΣΕΙΣ (20-10-99)
Κλειδαριές...	Είναι γνωστό, βέβαια, ότι η πίστη κινεί και βουνά, μάλλον όμως δεν μετακίνησε αυτή το «Αξιον Εστί» από το Ορος στην οδό Αχαρνών: Εξόφθαλμα οικονομικός, ευθύς εξαρχής, ο χαρακτήρας της μεταφοράς της εικόνας, δεν μετριάζεται όσο κι αν σκεφτούμε τον δεδηλωμένο «καλό σκοπό», την ενίσχυση δηλαδή των σεισμοπλήκτων. Στην πραγματικότητα, άλλωστε, οι πιστοί που χτυπήθηκαν από το σεισμό καλούνται να αυτοχρηματοδοτηθούν, με τη μεσολάβηση της εκκλησίας, εφόσον πολλοί εξ αυτών θα σπεύσουν να προσκυνήσουν και να αποθέσουν στο ειδικό κυτίο κάτι από το περίσσευμα της ταραγμένης καρδιάς τους. Οντως πλούσια η πολιτεία του Ορους, όμως, όπως και η Εκκλησία της Ελλάδος, πιθανότατα θα μπορούσαν να δώσουν τη συνδρομή τους, γερή μάλιστα, δίχως μεσιτείες και ιδιότυπους αυτοεράνους και να επιτρέψουν στους πιστεύοντες να αναζητήσουν μόνο παραμυθία στην εικόνα. Ισως, πάντως, αυτός ο ειδικός, εξ Ορους κορβανάς να αποκαλύπτει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο πόσο μακριά από την πνευματικότητα τεκταίνονται όλα αυτά. Διότι, καθώς μας πληροφόρησαν οι κατασκευαστές και κομιστές του (και μάλιστα με εντελώς άστοχη περηφάνια) είναι σφραγισμένος με τέσσερις κλειδαριές, και κάθε κλειδί το κρατάει, σαν θησαυρό μέγα, ένας διαπιστευμένος μοναχός. Λοιπόν, ακόμη κι αν κατανοήσει κανείς και χωνέψει τις αψιμαχίες μεταξύ των πιστών για το ποιος θα ασπαστεί πρώτος την εικόνα· ακόμη κι αν κατανοήσει και χωνέψει το μικροεμπόριο αγιασμένου λιβανιού και ευλογημένων κομποσχοινίων, θεωρώντας τα πράγματα αναμενόμενα, θα δυσκολευτεί ιδιαίτερα να χωνέψει αυτήν την κραυγαλέα έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των γερόντων, των αγίων. Ανθρωποι ταμένοι στο πνεύμα αυτοί, είτε στο Ορος είτε στην ταπεινότερη ενορία, και να μην εμπιστεύονται ούτε τον αδελφό τους, τον εν Χριστώ αδελφό τους; Και ν' αναγκάζονται να δημιουργούν ολόκληρο σύστημα (αυτο)περιφρούρησης, ώστε να μην ξεγελαστεί κανείς από τον Πονηρό και λάβει τον οβολό και απέλθει; Είναι γνωστά βεβαίως, και κάθε άλλο παρά λίγα, τα αλγεινά περιστατικά με δράστες ιερωμένους που, αφού τραβήξουν δέκα μετάνοιες και είκοσι μακριούς σταυρούς, συναποκομίζουν στο σπίτι τους ό,τι ρευστό περιέχει το παγκάρι ή εκποιούν ακόμη και τα τάματα των πιστών. Γνωστή είναι επίσης η -άλυτη ακόμη- ενδοεκκλησιαστική διένεξη για τη διαχείριση των οικονομικών. Αλλά, όσο να 'ναι, τέτοια βροντώδης δημόσια παραδοχή της αδυναμίας να υπάρξει εμπιστοσύνη ακόμη και σε αγίους επιφορτισμένους με ιερές υποχρεώσεις, φανερώνει όσα επιμελώς αποκρύπτει ή συσκοτίζει η ασυγκράτητη φιλανθρωπολογούσα ρητορεία και οι επίμονες συστάσεις να μη θησαυρίζουμε θησαυρούς επί της γης. Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ