| ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ (19-10-99) |
(και κατά συνθήκην ψεύδη) |
Οταν άκουσα τη λάβρα επίθεση της αντιπολίτευσης εναντίον του υπουργού Εξωτερικών κ. Γιώργου Παπανδρέου για τις ομολογουμένως ατυχείς, αλλά όχι προς θάνατο, δηλώσεις του περί δογματισμού και κυριαρχικών δικαιωμάτων, είπα μέσα μου: Οι άνθρωποι από πού έρχονται και κυρίως πού πηγαίνουν και πού φιλοδοξούν να μας πάνε και μας; Οταν, εδώ και είκοσι χρόνια, ο μακαρίτης Κ. Καραμανλής, με χίλιους κόπους και ζόρια και μόνο με το προσωπικό του πάθος και ικανότητα (καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται) μας έβαλε στην ΕΟΚ (σαν θλιβερούς επαρχιώτες σε μεγάλη πρωτεύουσα), δεν ήξεραν τίποτα τι σημαίνει αυτό για ορισμένα κυριαρχικά μας δικαιώματα; Ούτε στα είκοσι χρόνια που μεσολάβησαν κατάλαβαν τίποτα;
Αφήνω το ΚΚΕ και την κ. Παπαρήγα. Από την αρχή μάς μιλούσαν με «δογματισμό» για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και την τύχη τους μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη. Και είναι απολύτως συνεπείς σήμερα με την αρχική τους θέση. Και είναι ίσως οι μόνοι που έχουν το δικαίωμα να εμφανίζονται με υπερβάλλουσα ευαισθησία, που ε νίοτε τους οδηγεί σε ελλιπή κατανόηση γεγονότων και δηλώσεων.
Θα υπέθετε όμως κανείς ότι όλοι οι άλλοι το είχαν καταλάβει και ορισμένοι με ενθουσιασμό και άλλοι με χαζοχαρούμενο ρομαντισμό «περί Ευρώπης των λαών», το είχαν αποδεχθεί, γιατί αποτελούσε και αποτελεί την ουσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της προσχώρησής μας σ' αυτήν. Οτι προϋποθέτει την οικειοθελή υποχώρηση των μελών της Ενωσης από την πλήρη έννοια των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα στην ευρωπαϊκή (τουλάχιστον) ιστορία, το οποίο στοίχημα το αποδεχθήκαμε με πολλές ελπίδες. Τι είναι οι δασμοί από τους οποίους παραιτηθήκαμε; Δεν είναι παραίτηση από κυριαρχικά δικαιώματα; Τι είναι το Μάαστριχτ, το οποίο, αν δεν κάνω λάθος, υπέγραψε η Ν.Δ. ως κυβέρνηση τότε; Τι είναι η «συνθήκη Σέγκεν» (κυρίως), την οποία, επίσης αν δεν κάνω λάθος, η Ν.Δ. την υπέγραψε; Και θα ακολουθήσουν πολλοί άλλοι τομείς, όπως ο δικαστικός στον οποίο σαφώς αναφερόταν ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, όπου θα απαιτηθεί να παραιτηθούμε από «κυριαρχικά μας δικαιώματα».
Πού θα μας βγάλει αυτό το πείραμα, κανείς δεν μπορεί να το πει με βεβαιότητα. Αλλά ήδη μας έβγαλε από τη βαλκανική μας απομόνωση. Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού. Κάθε άνθρωπος, πολύ περισσότερο κάθε κόμμα, έχει δικαίωμα, ενίοτε και υποχρέωση, ν' αλλάζει γνώμη. Αν, λοιπόν, άλλαξαν γνώμη να μας το πουν καθαρά και συνολικά και με επιχειρήματα. Δουλειά τους δεν είναι να τροφοδοτούν τα «δελτία ειδήσεων» (Θεέ μου, συγχώρεσέ με) των τηλεοπτικών μας καναλιών.
(Ας μας πουν την αλήθεια και αυτό που πραγματικά πιστεύουν, γιατί και εμείς έχουμε τις αγωνίες μας, τις καθημερινές και τις μελλοντικές. Δεν ξέρουμε πού θα μας βγάλει το πείραμα της Ενωμένης Ευρώπης. Διάβασα κάπου την άποψη πολύ σοβαρού μελετητή: Το Γένος -των Ελλήνων- δύο φορές είχε την ευκαιρία να ακολουθήσει σταθερή γραμμή: μία φορά τον 15ο αιώνα και δεν το έκαμε, υποδουλώθηκε στους Τούρκους. Και μια δεύτερη φορά, τώρα με την Ενωμένη Ευρώπη).
Θα μου πείτε ότι μπήκαμε ήδη (με τους χειρότερους όρους) σε προεκλογική περίοδο και θα ακούσουμε και άλλα παράξενα, παράδοξα και απίστευτα. Οπου η μόνη «αλήθεια» των θέσεων και των απόψεων πηγάζει από τις εκλογικές ανάγκες κάθε κόμματος και κάθε «αρχηγού». Ο Τύπος όμως δεν έχει καμιά υποχρέωση να υπηρετήσει αυτού του είδους την «αλήθεια». Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗ |
|