ΣΤΑΣΕΙΣ (15-10-99)

Λίθοι...
Αφού είναι να 'ρθει, θε να 'ρθει. Ή θα μας προσπεράσει; Πλανητάρχης θέλει να λέγεται, και σαν τέτοιος φέρεται, άρα μάλλον δεν μπορούμε να επηρεάσουμε τις αποφάσεις του. Μας συγκλονίζει πάντως η σεμνότητα και η μετριοπάθειά του: Μόλις δώδεκα χιλιάδες Ελληνες αστυνομικοί, ο ένας στους τέσσερις, θα αναλάβουν να φρουρήσουν αυτόν και τη σκιά του. Και επειδή δεν εμπιστεύεται ιδιαιτέρως τις εγχώριες δυνάμεις, θα σύρει μαζί του και μυρίους συμπατριώτες του, ένστολους και μυστικούς, FBI, CIA, DIA και λοιπούς ράμπο, να τον αποκόψουν πλήρως από τον κόσμο στον οποίο κατά τα άλλα υποτίθεται ότι ζει - αλλά κάτι πληρώνει κανείς για τόσην αίγλη: πρέπει να πάψεις να μετριέσαι στους ανθρώπους για να υψωθείς ώς την ψευδαίσθηση του θεϊκού μεγαλείου. Τα χρόνια τα παλιά, λοιπόν, αρχήγευε στην τότε αυτοκρατορία ένας Λεύκιος Δομίτιος Αηνόβαρβος, κοινώς Νέρων. Και το έτος 66 μ.Χ., όταν κορυφώθηκαν οι καλλιτεχνικές του αναζητήσεις, επεθύμησε να επισκεφθεί την Ελλάδα (πάντα ένα σκοτεινό αντικείμενο επίσης σκοτεινών πόθων αυτή), για να δρέψει, ακόπως βέβαια, τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών. Οταν έφυγε, καιρό μετά, συναποκόμισε μόλις 1.808 νικητήρια στέφανα, αφού δεν είχε αφήσει αγώνα αρματοδρομίας ή μουσικής που να μη συμμετάσχει, δηλαδή να νικήσει (γι' αυτόν, ναι, η συμμετοχή ταυτιζόταν με τη νίκη)· κι όπου περνούσε, οι «άρχοντες» ανέτρεπαν την τάξη του ημερολογίου, εφεύρισκαν εορτές και διοργάνωναν αγώνες για να συμπέσουν με την τρισμέγιστη παρουσία του. Μπορεί ο κ. Κλίντον να μοιάζει σε κάμποσα του Ρωμαίου (στο ιμπέριουμ προπάντων, αλλά και στις μουσικές ενασχολήσεις, στις λιβιδινικές εξορμήσεις, στην επιθυμία του να καταξιωθεί στη μυθική κοιτίδα, εξ ού και η Πνύκα), δεν ζήτησε πάντως, ακριβώς λόγω μετριοφροσύνης, να ανατρέψουμε το ημερολόγιο και να εκτοπίσουμε ας πούμε τη 17η Νοεμβρίου του 1999 στο 2000. Να συμμετάσχει εδώ σε αγώνες, δεν φαίνεται εύκολο· θα πρέπει να αρματοδρομεί και να 'χει δίπλα του τριακόσια άρματα με φύλακές του, να τον προστατατεύουν από το κακό μάτι, οπότε... Δύσκολα επίσης τον φανταζόμαστε επί της Πνύκας, να κηρύσσει τη δημοκρατία σε μια Βαλκανική που την ξεχέρσωσε κι έσπειρε στις πληγές της βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου. Πιο ταιριαστό θα φαινόταν να προτιμήσει τον κοντινό Αρειο Πάγο, και να σταθεί εκεί πάνω στον λίθο της αναιδείας ή στον λίθο της ύβρεως, όπως συνέβαινε στην αρχαιότητα κατά τις δίκες. Τότε, ναι, θα τον ακούγαμε με τα αυτιά μας τεντωμένα.
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

	ΣΤΑΣΕΙΣ (15-10-99)
Λίθοι...	Αφού είναι να 'ρθει, θε να 'ρθει. Ή θα μας προσπεράσει; Πλανητάρχης θέλει να λέγεται, και σαν τέτοιος φέρεται, άρα μάλλον δεν μπορούμε να επηρεάσουμε τις αποφάσεις του. Μας συγκλονίζει πάντως η σεμνότητα και η μετριοπάθειά του: Μόλις δώδεκα χιλιάδες Ελληνες αστυνομικοί, ο ένας στους τέσσερις, θα αναλάβουν να φρουρήσουν αυτόν και τη σκιά του. Και επειδή δεν εμπιστεύεται ιδιαιτέρως τις εγχώριες δυνάμεις, θα σύρει μαζί του και μυρίους συμπατριώτες του, ένστολους και μυστικούς, FBI, CIA, DIA και λοιπούς ράμπο, να τον αποκόψουν πλήρως από τον κόσμο στον οποίο κατά τα άλλα υποτίθεται ότι ζει - αλλά κάτι πληρώνει κανείς για τόσην αίγλη: πρέπει να πάψεις να μετριέσαι στους ανθρώπους για να υψωθείς ώς την ψευδαίσθηση του θεϊκού μεγαλείου. Τα χρόνια τα παλιά, λοιπόν, αρχήγευε στην τότε αυτοκρατορία ένας Λεύκιος Δομίτιος Αηνόβαρβος, κοινώς Νέρων. Και το έτος 66 μ.Χ., όταν κορυφώθηκαν οι καλλιτεχνικές του αναζητήσεις, επεθύμησε να επισκεφθεί την Ελλάδα (πάντα ένα σκοτεινό αντικείμενο επίσης σκοτεινών πόθων αυτή), για να δρέψει, ακόπως βέβαια, τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών. Οταν έφυγε, καιρό μετά, συναποκόμισε μόλις 1.808 νικητήρια στέφανα, αφού δεν είχε αφήσει αγώνα αρματοδρομίας ή μουσικής που να μη συμμετάσχει, δηλαδή να νικήσει (γι' αυτόν, ναι, η συμμετοχή ταυτιζόταν με τη νίκη)· κι όπου περνούσε, οι «άρχοντες» ανέτρεπαν την τάξη του ημερολογίου, εφεύρισκαν εορτές και διοργάνωναν αγώνες για να συμπέσουν με την τρισμέγιστη παρουσία του. Μπορεί ο κ. Κλίντον να μοιάζει σε κάμποσα του Ρωμαίου (στο ιμπέριουμ προπάντων, αλλά και στις μουσικές ενασχολήσεις, στις λιβιδινικές εξορμήσεις, στην επιθυμία του να καταξιωθεί στη μυθική κοιτίδα, εξ ού και η Πνύκα), δεν ζήτησε πάντως, ακριβώς λόγω μετριοφροσύνης, να ανατρέψουμε το ημερολόγιο και να εκτοπίσουμε ας πούμε τη 17η Νοεμβρίου του 1999 στο 2000. Να συμμετάσχει εδώ σε αγώνες, δεν φαίνεται εύκολο· θα πρέπει να αρματοδρομεί και να 'χει δίπλα του τριακόσια άρματα με φύλακές του, να τον προστατατεύουν από το κακό μάτι, οπότε... Δύσκολα επίσης τον φανταζόμαστε επί της Πνύκας, να κηρύσσει τη δημοκρατία σε μια Βαλκανική που την ξεχέρσωσε κι έσπειρε στις πληγές της βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου. Πιο ταιριαστό θα φαινόταν να προτιμήσει τον κοντινό Αρειο Πάγο, και να σταθεί εκεί πάνω στον λίθο της αναιδείας ή στον λίθο της ύβρεως, όπως συνέβαινε στην αρχαιότητα κατά τις δίκες. Τότε, ναι, θα τον ακούγαμε με τα αυτιά μας τεντωμένα. Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ