ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (07-10-99)
Παρέλαση κεφαλών	Τι αγώνας κι αυτός για να εξασφαλίσουν όσο γίνεται περισσότερους καλεσμένους διάφορες πρωινές ή και μεταμεσονύχτιες εκπομπές πολυλογίας. Βγαίνουν ο ένας μετά τον άλλον καλλιτέχνες, πολιτικοί, διάφοροι ευφυολόγοι μιντιοαστέρες για λίγα λεπτά, για να πουν σχεδόν λαχανιαστά ένα δυό λόγια, στο τέλος ούτε οι ίδιοι οι παρουσιαστές δεν ξέρουν τι να τους κάνουν, τι να τους ρωτήσουν που να δείχνει πρωτότυπο, καταλήγουν στα ίδια τετριμμένα λόγια. Βλέπουμε πια τόσα πολλά πρόσωπα στο γυαλί, που είναι σαν να μη βλέπουμε κανένα. Δυστυχώς οι περισσότεροι τοκ-σόουμαν μπερδεύουν την πολύ λεπτή τέχνη του διαλόγου με την καθημερινή άσκοπη φλυαρία αργόσχολων σε τραπεζάκια καφενείου. Και οι περισσότεροι απλώς δείνουν το άγχος της προσπάθειάς τους να πουν κάτι για να προκαλέσουν, να είναι χαριτωμένοι για να αρέσουν. Μέσα σε αυτόν τον πραγματικό πανικό των εμφανίσεων συνέβη και ένα από τα καλύτερά μου της χθεσινής ημέρας. Πρωί πρωί στο «8 στον αέρα» βγαίνουν ο ένας μετά τον άλλον πολιτικοί, καλλιτέχνες, οι δύο νεαροί εφευρέτες που ανακάλυψαν πως από καρπούς και κουκούτσια παράγεται ενέργεια και ξαφνικά σε μια στιγμή της παρέλασης των διαφόρων εμφανίζεται σε παράθυρο και ο κ. Κατσιφάρας, αλλά θυμωμένος ο άνθρωπος για να διαμαρτυρηθεί ότι τον είχαν μια ώρα και περίμενε και τον έβγαλαν μαζί με τους καλλιτέχνες, όταν πια η εκπομπή είχε αρχίσει να ασχολείται με πιο ελαφρά θέματα, ενώ τα σοβαρά, τα πιο πολιτικά είχαν τεθεί νωρίτερα. Αχ! Αυτή η αλήθεια που διατυπώνεται αυθόρμητα πόσο πικρή είναι. Μα ποιος πιστεύει πως είναι ποτέ δυνατόν αυτό το τρελό πανηγύρι εναλλαγής προσώπων στο γυαλί μπορεί να αφήσει το παραμικρό περιθώριο σε μια ολοκληρωμένη σκέψη να ακουστεί; Αλλωστε, μάλλον δεν ενδιαφέρει και κανέναν η οποιαδήποτε σκέψη. Αρκεί η φευγαλέα εικόνα των προσώπων, η ψευδαίσθηση ότι όπου είναι πολλοί κάτι γίνεται. Ετσι βρέθηκε και ο κ. Αθανασίου με τους δυό νεαρότατους εφευρέτες απέναντί του, δυο παιδιά που συνδυάζουν πρωτότυπη σκέψη και δημιουργικό πνεύμα και δεν ήξερε τι να τους κάνει, τι να τους ρωτήσει, μέχρι που τους έβαλε στην αμήχανη θέση να κάνουν ερωτήσεις στους καλλιτέχνες καλεσμένους, λες και το είχαν όνειρο οι δυό νεαροί. Ψέλλισαν και οι δυό τους ευγενικά πως δεν έχουν τίποτε να πουν και έληξε άδοξα η έμπνευση του παρουσιαστή. Και γιατί να 'χουν αλήθεια κάτι να ρωτήσουν; Ούτε επίδοξοι δημοσιογράφοι είναι ούτε το μιντιακό σαβουάρ βιβρ οφείλουν να γνωρίζουν ούτε την εμπειρία των τηλεοπτικών εμφανίσεων έχουν, τους αρκεί προφανώς που ζουν στην αληθινή ζωή και γεύονται τη χαρά της δημιουργίας. Η πρωινή κοζερί και η αγχωτική ανάγκη για εμφανίσεις στο γυαλί, ε, τι να κάνουμε, δεν τους αφορά όλους, ευτυχώς. Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ