ΣΤΑΣΕΙΣ (07-10-99)

Τα κολοκυθάκια;
Με το κοκορέτσι, εντάξει, τα καταφέραμε. Δεν θα διώκεται ποινικά η καταβρόχθισή του, ύστερα από φρονιμότερες σκέψεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οπότε δεν κινδυνεύει το Πάσχα μας, τα πανηγύρια μας, η γεύση μας κι ο στόμαχός μας, και δεν χρειάζεται να παίρνουμε τα βουνά και τα όρη, με τις σούβλες υπό μάλης (ηλεκτρικές είναι η αλήθεια, γιατί καλά είναι τα έθιμα, αλλά καλή και η βολή μας), για να δημιουργήσουμε εκεί «κρυφά οβελιστήρια». Με το μουσακά όμως; Τι θα γίνει με το μουσακά, που στα καλά του καθουμένου -και στ' ακόμα καλύτερα του σιτιζομένου- βρέθηκε στο στόχαστρο επιστημόνων τινών της Αυστραλίας; Υστερα λοιπόν από ενδελεχείς μελέτες (υποθέτουμε και εμπειρικές, και όχι μόνο μικροβιολογικές και χημικές), κατέληξαν στο καταθλιπτικό συμπέρασμα ότι ο μουσακάς προκαλεί κατάθλιψη, εξαιτίας της σολανίνης, ουσίας τοξικής λέει, απελευθερουμένης από τον επάρατο συνδυασμό μελιτζάνας, πατάτας και ντομάτας. Μελαγχολεί κανείς αναλογιζόμενος ότι όλο και κάποια ερευνητική ομάδα βρίσκεται για να μας αρπάξει από το στόμα ό,τι ανοίγει την όρεξή μας, άρα και την ψυχή και το νου μας, εφόσον αυτά τα πράγματα είναι αλληλένδετα, κι ας μην το παραδέχονται όσοι χρησιμοποιούν την επιστημοσύνη τους για να κομματιάσουν την ανθρώπινη ολότητα. Τη μια κηρύσσουν παράνομο το λάδι, την άλλη το τυρί, ύστερα το κόκκινο κρασί, έπειτα το λευκό, κατόπιν παρατηρούν με βλέμμα εχθρικότατο το τσιπουράκι και το ουζάκι μας, είναι λέει χειρότερα κι από οξύ, ούτε το μάρμαρο δεν αντέχει στην αψάδα τους, θαρρείς κι εμείς είμαστε άνθρωποι από μάρμαρο κι όχι άνθρωποι από επιθυμίες και ανάγκες, όπως η επιθυμία, η ανάγκη του πότου, μια στο τόσο ή και δυο και τρεις στο τόσο. Κι ύστερα, στη φούρια τους επάνω την απαγορευτική, αποκηρύσσουν το σπληνάντερο, ένεκα λέει η χοληστερίνη, περιλαβαίνουν τη γαρδούμπα και τη χωριάτικη, διατάζουν να ριφθούν στην πυρά οι ξηροί καρποί «διότι παχαίνουν» και να κονιορτοποιηθούν τα σκόρδα και τα κρεμμύδια για λόγους κοινωνικής αβρότητας. Δημοφιλέστατος σε όλη τη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια ο μουσακάς (οπότε δεν συντρέχει λόγος να αναθεματίσουμε πάλι κάποιον «ανθελληνικό δάκτυλο»), δικαιούται να εμπιστεύεται το μέλλον του. Αλλωστε η αυστραλιανή θεωρία έχει τα κενά της: δεν λέει τίποτε για τον πιθανώς ύποπτο ρόλο των εμπεριεχομένων κολοκυθακίων και του κιμά. Αρα μάλλον κάποιο άλλο έδεσμα δοκίμασαν οι ερευνητές κι έπεσαν σε κατάθλιψη, διότι η αναζήτηση του χαμένου μουσακά απέβη μάταιη.
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

	ΣΤΑΣΕΙΣ (07-10-99)
Τα κολοκυθάκια;	Με το κοκορέτσι, εντάξει, τα καταφέραμε. Δεν θα διώκεται ποινικά η καταβρόχθισή του, ύστερα από φρονιμότερες σκέψεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οπότε δεν κινδυνεύει το Πάσχα μας, τα πανηγύρια μας, η γεύση μας κι ο στόμαχός μας, και δεν χρειάζεται να παίρνουμε τα βουνά και τα όρη, με τις σούβλες υπό μάλης (ηλεκτρικές είναι η αλήθεια, γιατί καλά είναι τα έθιμα, αλλά καλή και η βολή μας), για να δημιουργήσουμε εκεί «κρυφά οβελιστήρια». Με το μουσακά όμως; Τι θα γίνει με το μουσακά, που στα καλά του καθουμένου -και στ' ακόμα καλύτερα του σιτιζομένου- βρέθηκε στο στόχαστρο επιστημόνων τινών της Αυστραλίας; Υστερα λοιπόν από ενδελεχείς μελέτες (υποθέτουμε και εμπειρικές, και όχι μόνο μικροβιολογικές και χημικές), κατέληξαν στο καταθλιπτικό συμπέρασμα ότι ο μουσακάς προκαλεί κατάθλιψη, εξαιτίας της σολανίνης, ουσίας τοξικής λέει, απελευθερουμένης από τον επάρατο συνδυασμό μελιτζάνας, πατάτας και ντομάτας. Μελαγχολεί κανείς αναλογιζόμενος ότι όλο και κάποια ερευνητική ομάδα βρίσκεται για να μας αρπάξει από το στόμα ό,τι ανοίγει την όρεξή μας, άρα και την ψυχή και το νου μας, εφόσον αυτά τα πράγματα είναι αλληλένδετα, κι ας μην το παραδέχονται όσοι χρησιμοποιούν την επιστημοσύνη τους για να κομματιάσουν την ανθρώπινη ολότητα. Τη μια κηρύσσουν παράνομο το λάδι, την άλλη το τυρί, ύστερα το κόκκινο κρασί, έπειτα το λευκό, κατόπιν παρατηρούν με βλέμμα εχθρικότατο το τσιπουράκι και το ουζάκι μας, είναι λέει χειρότερα κι από οξύ, ούτε το μάρμαρο δεν αντέχει στην αψάδα τους, θαρρείς κι εμείς είμαστε άνθρωποι από μάρμαρο κι όχι άνθρωποι από επιθυμίες και ανάγκες, όπως η επιθυμία, η ανάγκη του πότου, μια στο τόσο ή και δυο και τρεις στο τόσο. Κι ύστερα, στη φούρια τους επάνω την απαγορευτική, αποκηρύσσουν το σπληνάντερο, ένεκα λέει η χοληστερίνη, περιλαβαίνουν τη γαρδούμπα και τη χωριάτικη, διατάζουν να ριφθούν στην πυρά οι ξηροί καρποί «διότι παχαίνουν» και να κονιορτοποιηθούν τα σκόρδα και τα κρεμμύδια για λόγους κοινωνικής αβρότητας. Δημοφιλέστατος σε όλη τη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια ο μουσακάς (οπότε δεν συντρέχει λόγος να αναθεματίσουμε πάλι κάποιον «ανθελληνικό δάκτυλο»), δικαιούται να εμπιστεύεται το μέλλον του. Αλλωστε η αυστραλιανή θεωρία έχει τα κενά της: δεν λέει τίποτε για τον πιθανώς ύποπτο ρόλο των εμπεριεχομένων κολοκυθακίων και του κιμά. Αρα μάλλον κάποιο άλλο έδεσμα δοκίμασαν οι ερευνητές κι έπεσαν σε κατάθλιψη, διότι η αναζήτηση του χαμένου μουσακά απέβη μάταιη. Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ