ΑΚΙΣ (07-10-99)
Καλοτάξιδη...	Τα «φάντος» είναι παλιά, όσο και η Πορτογαλία. Η Ευρώπη, όμως κι ο κόσμος ολόκληρος τα έμαθε από την Αμάλια Ροντρίγκες, που έφυγε χθες, πλήρης ημερών, για το μεγάλο ταξίδι. Πολλά, ασφαλώς, θα γράψουν τα παιδιά που θα ανοίξουν το Ιντερνετ ή θα αντιγράψουν κάποια τηλεγραφήματα. Εκείνο που θα ήθελα να της πω είναι ότι εμείς οι νέοι του '60, την αγαπήσαμε, γιατί είχε τον τρόπο να χωρέσει πλάι στους Μπιτλς και τον Ελβις, να τραγουδήσει τραγούδια του Μπεκό και άλλων μεγάλων της Ευρώπης και να μας ανοίξει στην καρδιά ένα παράθυρο για τη χώρα της, μια χώρα που τη μάθαμε μέσα από τη φωνή και τα τραγούδια της. Φίλη της πατρίδας μας, μας επισκέφθηκε αρκετές φορές και πρόσφερε απλόχερα τη σπάνια αύρα της. Κι είναι πολλά που θα μπορούσε κανείς να θυμηθεί αυτήν την ώρα. Ωστόσο, εκείνο που μας έμεινε είναι η αυστηρή, δωρική της εμφάνιση και οι εξαίρετοι κιθαριστές που πάντα τη συνόδευαν. Μ' εκείνους τους ρυθμούς, που άλλαζαν από τραγούδι σε τραγούδι σαν τον ουρανό του Ατλαντικού, με εκείνους τους μακρόσυρτους έλικες της σπάνιας λιαλιάς της. Κι είναι κρίμα, που φεύγουν κάποιοι τόσο μεγάλοι καλλιτέχνες, αφήνοντας πίσω τους τεράστιο κενό. Η πλημμυρίδα της δισκογραφίας δεν αφήνει καιρό για να ξεχωρίσεις να αγαπήσεις και να γνωρίσεις σήμερα τους τραγουδιστές. Αντίο Αμάλια. Το βινύλιο που δέχθηκε τη φωνή σου έχει σημαδέψει τα χρόνια μας. Σ' ευχαριστούμε. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ