ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ (05-10-99)
Μετάβαση	Πριν από εννέα χρόνια η απορρόφηση της Ανατολικής Γερμανίας από τη Δυτική -αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης των ανατολικογερμανών ψηφοφόρων- έθετε επί τάπητος την επιτάχυνση της δυτικοευρωπαϊκής ενοποίησης. Ευρωπαϊκή Γερμανία ή γερμανική Ευρώπη ήταν το δίλημμα που παρουσιαζόταν στις ηγεσίες και στην κοινή γνώμη της Γηραιάς Ηπείρου. Εννέα χρόνια μετά με δεδομένη όχι μόνον την παρουσία της Ενιαίας Γερμανίας αλλά και τη διάλυση της ΕΣΣΔ, και με εξαίρεση την ΟΝΕ, η ευρωπαϊκή ενοποίηση παραμένει ζητούμενη. Η Βρετανία του Τόνι Μπλερ αδυνατεί να υλοποιήσει τη μεγάλη ευρωπαϊκή στροφή την οποία πολλοί προσδοκούσαν, η Γαλλία δεν μπορεί να διανοηθεί την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας και η Γερμανία δεν θα ήθελε να εγκαθιδρυθεί πολιτική εποπτεία επί της πανίσχυρης και ανεξέλεγκτης Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τραπέζας. Ετσι με αδιαμφισβήτητη την ηγεμονική επιδιαιτησία της Ουάσιγκτον το Παρίσι το Βερολίνο και το Λονδίνο επιδίδονται στη σύνθεση και ανασύνθεση ενδοευρωπαϊκών ισορροπιών. Πρόκειται για ένα παιχνίδι που θυμίζει περισσότερο την Ευρώπη του 19ου αιώνα, με τις ΗΠΑ στις θέση της Βρετανίας, παρά τη δυναμική της ευρωπαϊκής ενοποίησης των Σουμάν-Αντενάουερ και των Κολ-Μιτεράν. Μια σοβαρή όμως εκκρεμότητα μοιάζει με προσημείωση επί της μεταβατικής αυτής Τάξης Πραγμάτων: Το γεωπολιτικό κενό στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη περιοχής που λόγω των ενδοευρωπαϊκών εμπλοκών δεν έχει προοπτική ταχείας ευρωπαϊκής ένταξης. Η Γερμανία στηρίζει τη διεύρυνση θέλοντας να αποφύγει τη διατύπωση μιας εθνικής ανατολικοευρωπαϊκής στρατηγικής, η Βρετανία ταυτίζει τη διεύρυνση με τη διάχυση της δυναμικής της πολιτικής ενοποίησης και η Γαλλία φοβάται μια σε βάρος της μεταβολή των ενδοευρωπαϊκών συσχετισμών. Εννέα χρόνια μετά τη γερμανική ενοποίηση η διεύρυνση της Ε.Ε. προς Ανατολάς αποτελεί τη μόνη αλλά σοβαρή υποθήκη επί των ισορροπιών που διαμόρφωσαν -στην ηγεμονική σκιά των ΗΠΑ- οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις. ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ