ΑΚΙΣ (05-10-99)
«Χαβαλές»;	Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς σεισμό; Ποια αφορμή θα βρούμε για να την κοπανήσουμε από τη δουλειά μας; Με ποια δικαιολογία θα περάσουμε ένα Σαββατοκύριακο με το σκάφος των φίλων χωρίς να δώσουμε σημεία ζωής; Με τι θα ικανοποιήσουμε την τρομολαγνία μας; Πώς θα ταΐσουμε το θηρίο που φύτεψαν στο μυαλό μας οι διάφοροι καθηγητές και δημοσιολόγοι; Πολύ φοβούμαι, αγαπητοί, πως δεν θα έχουμε σεισμό, τουλάχιστον τόσο σύντομα. Και έτσι, θα πρέπει να μπούμε και πάλι στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Να κλείσουμε τις ρωγμές, να βάλουμε τη ζωή μας πάλι σε τάξη, να λειτουργήσει η μηχανή κανονικά. Εγινε, βλέπεις, ο σεισμός αρχές Σεπτεμβρίου, καλοκαιράκι δηλαδή, και μας αποδιοργάνωσε. Ας γυρίσει, λοιπόν, ο καθένας στο πόστο του κι ας δουλέψει πάλι η κρατική -και όχι μόνο- μηχανή. Υπάρχουν χιλιάδες συμπολίτες μας στις σκηνές και τα κοντέινερ, που έχουν πραγματικά ανάγκη από βοήθεια και στήριξη. Υπάρχουν εκείνοι που πραγματικά δοκιμάζονται και δεν παίζουν «κρυφτούλι» με τον Εγκέλαδο ούτε ξενυχτούν στο ύπαιθρο «για χαβαλέ». Κάποια στιγμή θα πρπέπει να τελειώσει αυτό το παραμύθι. Από το '81 λέγαμε πως «μάθαμε να ζούμε με τους σεισμούς». Τι έγινε τώρα, ξαφνικά, και ξεμάθαμε; Εδώ είναι η γη μας, εδώ είναι η πόλη μας, εδώ είναι τα σπίτια μας, εδώ θα μείνουμε. Ας κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη. Στο χέρι μας είναι. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ