ΣΤΑΣΕΙΣ (23-09-99)
Εν ου παικτοίς	Λαμπρά. Τώρα τα πράματα άρχισαν να ξεκαθαρίζουν, χάρη στην Ουψάλα, που από τους σεισμούς της Θεσσαλονίκης και έπειτα, οδηγημένοι και από την ακοίμητη καχυποψία μας απέναντι σε οτιδήποτε ελληνικό, την αντιμετωπίζουμε σαν νέα έδρα της Πυθίας. Εγινε, λοιπόν, σαφέστατα ασαφές ότι ο Οκτώβριος θα είναι ο μήνας ο σκληρός. Και αν ο σεισμός δεν γίνει το πρώτο δεκαήμερο, ίνα πληρωθεί το ρηθέν και του ετέρου σεισμοπροφήτη, του κ. Τσιάπα, θα γίνει περί τα τέλη του μηνός· και αν όχι του ενεστώτος έτους, πάντως μέσα στην επόμενη δεκαετία· και αν όχι στην Αθήνα (πάντοτε ο νους μας στην Αθήνα, σάμπως δεν ζουν άνθρωποι στην άλλη Ελλάδα), πάντως στα Βαλκάνια. Και όχι επειδή το λεν οι πετροπέρδικες, το λένε και τα αηδόνια, που εν προκειμένω ίσως αποδεικνύονταν αποτελεσματικότεροι προγνώστες, παρά επειδή το λένε κάποια σήματα που, αν δεν οφείλονται σε σταθμούς της ΔΕΗ ή στο κινητό κάποιου περαστικού, σίγουρα αποτυπώνουν το πιεζοηλεκτρικό φαινόμενο στο οποίο επιδίδονται τα έγκατα της γης. Λαμβανομένης δε υπ' όψιν της υποτεινούσης του ορθογωνίου τριγώνου που σχηματίζεται με κορυφές την Κουφόνοια, τον Κιτρινισμό και την Ανευθυνότητα, προκύπτει ότι οι μετοχές του Εγκελάδου παραμένουν υψηλά στο Χρηματιστήριο του Πανικού. Αλλ' όχι. Οσο και αν το προσπαθήσει κανείς, δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει να αστειεύεται με όλη αυτή την αφόρητα ελαφρόμυαλη επιχείρηση κατατροκράτησης των ανθρώπων. Και δίχως τους συνωστιζόμενους μάντεις του κακού, ο φόβος τρώει την αντοχή μας, η έγνοια για φίλους και δικούς μάς τσακίζει, ο ύπνος είναι τρύπιος από τις επιδρομές του εφιάλτη. Ας πάψουν, λοιπόν, το σαδιστικό τους παιγνίδι και όσοι εξαπολύουν προβλέψεις καταστροφής, στηριγμένοι στην επιστημονικοφανή αυθαιρεσία, και όσοι τους προσφέρουν πλουσιοπάροχα τη δημοσιότητα, σε εκφοβιστικά πρωτοσέλιδα και σε τρομοκρατικά «παράθυρα». Να σηκωθούμε να ξενιτευτούμε δέκα εκατομμύρια άνθρωποι -να πάμε πού;-, δεν γίνεται. Να ξενυχτάμε για δυο και τρία χρόνια στους (ανύπαρκτους) ανοιχτούς χώρους των τσιμεντοφαγωμένων πόλεών μας, για να διασκεδάζουν οι σπορείς κατάμαυρων φημών, επίσης δεν γίνεται. Οσοι εγκλωβίζονται λοιπόν μέσα στη φίλαυτη επιστημοσύνη τους, όσοι τούς στρώνουν το δρόμο ακόμη και διά των υπουργικών δηλώσεών τους, και όσοι τους ερεθίζουν συστηματικά για να εκμεταλλευτούν ωμότατα το φόβο, ας θυμηθούν την -επίσης, σεισμόπληκτη- έννοια της κοινωνικής ευθύνης. Πριν καταντήσουν την Ελλάδα ένα απέραντο φρενοκομείο, στ' αλήθεια αυτή τη φορά και όχι απλώς στο χώρο της πολιτικής ρητορείας... Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ