Στο Μουσείο
Τόπος: Αρχαιολογικό Μουσείο Αθήνας .
Γεγονός: δύο επισκέπτες του Μουσείου αφήνουν (όπως οφείλουν) τις τσάντες τους στον ειδικό χώρο, αριστερά της εισόδου, παίρνοντας το ειδικό καρτελάκι. Ξαφνικά, ο ένας από τους δύο φίλους θα πρέπει να φύγει. Επιστρέφουν λοιπόν στον ειδικό χώρο και δίνουν στην υπάλληλο το καρτελάκι εξηγώντας ταυτόχρονα ότι η μία από τις δύο τσάντες θα παραμείνει στη θέση της. Εμφανώς εκνευρισμένη γυρίζει με τις τσάντες στο χέρι, γρυλλίζοντας: «αν ήξερα ότι θα με βάζατε να κουβαλάω τέτοιο βάρος θα σας άφηνα να μπείτε μέσα και να την παίρνατε μόνοι σας»!. Οι επισκέπτες αδυνατούν να πιστέψουν ότι η υπάλληλος εννοεί αυτό που έχει ξεστομίσει, αποδίδοντας την αντίδρασή της σε (έστω, άκομψο) χιούμορ. Αλλά η υπάλληλος εξακολουθεί να μουρμουρίζει, εκφράζοντας τη δυσφορία της σε συνάδελφό της η οποία έχει καταφθάσει.
Αναρωτιόμαστε: αν το πρώτο μουσείο της χώρας αδυνατεί να εκπαιδεύσει στοιχειωδώς τους υπαλλήλους του, τι μπορούμε να περιμένουμε από τους ανθρώπους που κάνουν την ίδια δουλειά σε πολύ λιγότερο προβεβλημένους τόπους; Και γιατί δεν αρχίζουμε επιτέλους να ασχολούμαστε με τα «μικρά»: να είμαστε ευγενικοί, να χαμογελάμε, να μην δείχνουμε τη δυσφορία μας, να μην χασμουριόμαστε, να μην δείχνουμε πόσο βαριόμαστε αυτό που κάνουμε, να κάνουμε τις παρατηρήσεις μας στους ξένους χωρίς να είμαστε έτοιμοι να τους δείρουμε. Ασφαλώς, παρόμοια «μικρά» δεν ταλαιπωρούν αποκλειστικά το Αρχαιολογικό Μουσείο. Μάλλον, συνιστούν μια από τις βασικές ασθένειες των αρχαιολογικών μας χώρων. Στην Ακρόπολη, ας πούμε, είχαμε την ευκαιρία να δούμε πάλι τους γνωστούς λοφίσκους από κουτάκια αναψυκτικών και τα τενεκεδένια δοχεία απορριμμάτων που παραπέμπουν σε ελληνική εικόνα των 50's... Κι αφού ξεμπερδέψουμε με αυτά, ας πάρουν σειρά και τ' άλλα...
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ