ΑΚΙΣ (25-08-99)
Ο αθλητής	Οσο κι αν τα αγωνίσματα του κλασικού αθλητισμού ακολούθησαν, μοιραίως, την οδό του επαγγελματισμού, δεν μπορεί κανείς παρά να παραδεχθεί ότι ο στίβος κρατάει αναλλοίωτη την ομορφιά και τη δύναμή του. Η μοναξιά του αθλητή που προσπαθεί να κερδίσει εκείνους που τον συναγωνίζονται (και όχι τους αντιπάλους) ολομόναχος, βασιζόμενος στις δυνάμεις και το μυαλό του, είναι η πεμπτουσία του αθλητισμού. Η αυτοσυγκέντρωση, η ψυχική ηρεμία, η συσπείρωση όλων των δυνάμεων για την επίτευξη του τελικού στόχου αποτυπώνονται στα πρόσωπα, στους βραχίονες, τους μηρούς, τους γλουτούς και τις κνήμες των αθλητών. Και θα μπορούσε κανείς να πει ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε αρχίσει να επιστρέφουμε σε παλιότερες εποχές, σε ό,τι αφορά στο κάλλος και τη διάπλαση των αθλητών και αθλητριών. Δεν υπάρχουν εκείνες οι θηριώδεις ρίπτριες (θυμηθείτε τις αδελφές Πρες και την Τσισόβα) ή οι υπερμεγέθεις ρίπτες, αλλά άτομα σωματώδη μεν, με διαστάσεις όχι υπερβολικές δε. Οι αθλήτριες συναγωνίζονται σε ομορφιά πολλές από τις εκλεκτές της πασαρέλας και οι αθλητές παρουσιάζουν εικόνα καλογυμνασμένων νέων, που μπορεί να γυμνάζονται κάπου στη γειτονιά τους. Γενικά, ομόρφηνε πάλι ο στίβος. Κι αυτό είναι σημάδι καλό κι ελπιδοφόρο, κυρίως εν όψει του 2004, που η αφρόκρεμα της παγκόσμιας αθλουμένης νεολαίας θα αγωνισθεί στην πατρίδα μας. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ