ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ (24-08-99)
Φιλοτουρκικά	Ακούγονται και γράφονται διάφορες σκέψεις και απόψεις για τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη της Ελλάδας προς την Τουρκία και τον τουρκικό λαό, έπειτα από τη μεγάλη συμφορά τους βρήκε και πραγματικά, ίσως είναι η μεγαλύτερη του αιώνα, έχει δίκιο ο πρόεδρος Ντεμιρέλ. Αν μια τέτοια συμφορά έστελνε ο Θεός ή ο Αλλάχ στη Ν. Υόρκη, στο Λονδίνο ή στο Παρίσι, λαός και ηγεσία θα βρίσκονταν στην ίδια απόγνωση. Επειδή δε μιλούμε για βοήθεια και συμπαράσταση: Αυτή η βοήθεια που στέλνει η Ελλάδα και άλλες χώρες αυτές τις ημέρες είναι απλώς γενναιόδωρες και καλές χειρονομίες. Το μέγεθος και η έκταση της βοήθειας που οι πλούσιες χώρες οφείλουν στην Τουρκία είναι άλλη. Γιατί αλήθεια δεν συνέρχονται οι «Οκτώ πλουσιότερες χώρες»; Γιατί συνήλθαν μόνο για τους βομβαρδισμούς εναντίον της Γιουγκοσλαβίας και όχι τώρα για την Τουρκία; Το κόστος της συμφοράς εκτιμάται περί τα 50 δισ. δολάρια. Αυτό το κόστος κανένας άλλος δεν μπορεί να το σηκώσει, εκτός από τους «Οκτώ». Και το οφείλουν γιατί είναι από τα τεράστιαυπερκέρδη που αποκομίζουν από την Τουρκία και από όλες τις φτωχές χώρες. Γι' αυτήν, λοιπόν, την ασήμαντη και ταυτόχρονα πολύτιμη και θερμή βοήθεια που στέλνει η Ελλάδα, μερικοί (ευτυχώς ελάχιστοι) μεμψιμοιρούν και λένε: Γιατί να τη στείλουμε; Περιμένουμε ν' αλλάξει η στάση της Τουρκίας απέναντί μας; Περιμένουμε η φιλανθρωπία και η αλληλεγγύη να επηρεάσει την πολιτική και τη διπλωματία; Αυτό δεν συνέβη ποτέ! Οι Τούρκοι είναι Ασιάτες. Ο,τι και να κάνει η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι πλούσιες χώρες θα παραμείνουν επιθετικοί και αρπακτικοί Ασιάτες. Αυτά και άλλα παρόμοια γράφονται σε μερικές εφημερίδες ή λέγονται σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς «χαβαλέδες» (με συγχωρείτε για τη λέξη). Ισως η αντιπαράθεσή μας με την Τουρκία να είναι ιστορική, όπως πίστευε ο Ανδρέας Παπανδρέου και πολλοί άλλοι. Ισως δεν υπάρχει κανένας δρόμος συνεννόησης και συμβιβασμού. Αλλά τι σχέση έχουν όλα αυτά με τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που υποφέρουν. Η πολιτική και η διπλωματία είναι σχέση μεταξύ των κυβερνήσεων. Η αλληλεγγύη είναι σχέση μεταξύ ανθρώπων, μεταξύ λαών. Αλλά και αν θελήσουμε να το θέσουμε το ζήτημα και διαφορετικά, από την άποψη της άμυνας της χώρας εναντίον οποιωνδήποτε βλέψεων. Ας αναρωτηθούμε επιτέλους κάποτε: Τι μας συμφέρει περισσότερο, τι μας συμφέρει έστω και αν θεωρήσουμε ότι τα συμφέροντά μας, σε μια ιστορική προοπτική, συγκρούονται με τα συμφέροντα της Τουρκίας. Μας συμφέρει μια Τουρκία σε ασιατική καθυστέρηση και απομόνωση, μια Τουρκία φτωχή, που το μόνο που της περισσεύει θα είναι τα φτηνά και απεγνωσμένα εργατικά χέρια; Υπάρχουν τα οδυνηρά προβλήματα που μας χωρίζουν από την Τουρκία. Υπάρχει η κατοχή της Κύπρου και τα προβλήματα του Αιγαίου, οι τουρκικές διεκδικήσεις. Πώς θα τα λύσουμε αυτά; Με τη δυστυχία, τη φτώχεια και την απόγνωση του τουρκικού λαού; Ποτέ δεν λύθηκαν έτσι οι διαφορές μεταξύ χωρών. Η φτώχεια και η απόγνωση είναι κακός σύμβουλος. Δυστυχώς εμείς δεν μπορούμε, δεν έχουμε τη δυνατότητα να βοηθήσουμε την ανασυγκρότηση της Τουρκίας. Αυτό το οφείλουν εκείνοι που της το χρωστάνε... Επαναλαμβάνοντας όμως τις σκέψεις του κυρίου άρθρου της «Κυριακάτικης Καθημερινής», θα αναρωτηθούμε και εμείς: Τι εξυπηρετούν τα διάφορα «veto» στην οικονομική ενίσχυση της Τουρκίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση ή στην προσέγγιση της Τουρκίας προς την Ευρώπη. Ποτέ δεν εξυπηρετούσαν τίποτα και πολύ περισσότερο στις σημερινές περιστάσεις. Ηταν μόνο για εσωτερική κατανάλωση... Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗ