ΣΚΕΨΕΙΣ (20-08-99)

Σύμβολα
Εγινε λαϊκό είδωλο σε μια εποχή από την οποία δεν μας χωρίζουν παρά τρεις δεκαετίες, εν τούτοις μοιάζει πολύ μακρινή. Ο Τζίμης Αρμάος, ο Τίγρης όπως έγινε γνωστός, διασκέδαζε τους Αθηναίους της εσωτερικής μετανάστευσης στη δεκαετία του '60, στις πλατείες των συνοικιών, στους μεγάλους δρόμους, στα πανηγύρια που τότε ήταν πολλά. Συμβόλιζε τη ρώμη, το μύθο του ανίκητου, το όραμα του δυνατού θνητού. Τότε οι παρέες του ήταν πολλές, οι θαυμαστές ακόμα περισσότεροι, η ιστορία του έγινε ταινία, με σκηνοθέτη τον Παντελή Βούλγαρη και πρωταγωνιστή τον Σπύρο Καλογήρου, παραπέμποντας στη μη λόγια κουλτούρα της περιόδου, που αποτυπώθηκε και στην ταινία. Η προχθεσινή είδηση έμοιαζε με μερικές δεκάδες: «βρέθηκε νεκρός, από ανακοπή καρδιάς, στο σπίτι όπου ζούσε μόνος ο Τζίμης Αρμάος, στην πλατεία Κουμουνδούρου». Κι εκεί που είχε ξεχαστεί, όπως γίνεται με τους απόμαχους ή με τους ανθρώπους που δεν μας διασκεδάζουν πια, ο Τζίμης Αρμάος ξανάγινε είδηση - για τελευταία φορά. Είχε πάψει από χρόνια να εντυπωσιάζει το κοινό, να κερδίζει μικρούς μιμητές, που ονειρεύονταν όταν θα μεγάλωναν να λυγίζουν κι εκείνοι σίδερα, να σκίζουν τράπουλες, να σέρνουν αυτοκίνητα... Είχε πάψει να δίνει παραστάσεις όταν ένα ατύχημα τον τραυμάτισε μόνιμα. Από τα ρεπορτάζ μάθαμε και τις οικονομικές του δυσκολίες, ακριβώς όπως συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους που δεν διατυμπανίζουν τη ζωή τους και τα προβλήματά τους. Λίγοι τα ήξεραν και ακόμη λιγότεροι τον βοηθούσαν. Ο Τζίμης Αρμάος ήταν ο λαϊκός αθλητής της μεταπολεμικής Ελλάδας, που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της χωρίς να ξεχνάει τους επαρχιακούς δρόμους που την οδήγησαν στην πρωτεύουσα. Από τότε έχουμε διανύσει μεγάλο δρόμο. Η σημερινή Αθήνα δεν θυμίζει σε τίποτα την πρωτεύουσα του '60. Ο μύθος του Τζίμη Αρμάου δεν έφτασε μέχρι την Αθήνα του 2000 γιατί η σύγχρονη Ελλάδα βάδιζε πια με νέους μύθους. Δεν μπήκε στα σαλόνια, δεν έκανε δημόσιες σχέσεις, δεν έγινε φίρμα, δεν λειτούργησε με τους κανόνες του μάρκετινγκ. Παρέμεινε ο λαϊκός αθλητής. Η σημερινή Ελλάδα έχει τα δικά της σύμβολα ρώμης -την όμαδα της άρσης βαρών- γιατί πάντα έχουμε ανάγκη από κάτι που να ενσαρκώνει τα όρια της ανθρώπινης δύναμης. Εχουν θαυμαστές και μιμητές. Οσο πρωταγωνιστούν. Αφού όλοι οι μύθοι είναι αναλώσιμοι.
Της ΟΛΓΑΣ ΣΕΛΛΑ

	ΣΚΕΨΕΙΣ (20-08-99)
Σύμβολα	Εγινε λαϊκό είδωλο σε μια εποχή από την οποία δεν μας χωρίζουν παρά τρεις δεκαετίες, εν τούτοις μοιάζει πολύ μακρινή. Ο Τζίμης Αρμάος, ο Τίγρης όπως έγινε γνωστός, διασκέδαζε τους Αθηναίους της εσωτερικής μετανάστευσης στη δεκαετία του '60, στις πλατείες των συνοικιών, στους μεγάλους δρόμους, στα πανηγύρια που τότε ήταν πολλά. Συμβόλιζε τη ρώμη, το μύθο του ανίκητου, το όραμα του δυνατού θνητού. Τότε οι παρέες του ήταν πολλές, οι θαυμαστές ακόμα περισσότεροι, η ιστορία του έγινε ταινία, με σκηνοθέτη τον Παντελή Βούλγαρη και πρωταγωνιστή τον Σπύρο Καλογήρου, παραπέμποντας στη μη λόγια κουλτούρα της περιόδου, που αποτυπώθηκε και στην ταινία. Η προχθεσινή είδηση έμοιαζε με μερικές δεκάδες: «βρέθηκε νεκρός, από ανακοπή καρδιάς, στο σπίτι όπου ζούσε μόνος ο Τζίμης Αρμάος, στην πλατεία Κουμουνδούρου». Κι εκεί που είχε ξεχαστεί, όπως γίνεται με τους απόμαχους ή με τους ανθρώπους που δεν μας διασκεδάζουν πια, ο Τζίμης Αρμάος ξανάγινε είδηση - για τελευταία φορά. Είχε πάψει από χρόνια να εντυπωσιάζει το κοινό, να κερδίζει μικρούς μιμητές, που ονειρεύονταν όταν θα μεγάλωναν να λυγίζουν κι εκείνοι σίδερα, να σκίζουν τράπουλες, να σέρνουν αυτοκίνητα... Είχε πάψει να δίνει παραστάσεις όταν ένα ατύχημα τον τραυμάτισε μόνιμα. Από τα ρεπορτάζ μάθαμε και τις οικονομικές του δυσκολίες, ακριβώς όπως συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους που δεν διατυμπανίζουν τη ζωή τους και τα προβλήματά τους. Λίγοι τα ήξεραν και ακόμη λιγότεροι τον βοηθούσαν. Ο Τζίμης Αρμάος ήταν ο λαϊκός αθλητής της μεταπολεμικής Ελλάδας, που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της χωρίς να ξεχνάει τους επαρχιακούς δρόμους που την οδήγησαν στην πρωτεύουσα. Από τότε έχουμε διανύσει μεγάλο δρόμο. Η σημερινή Αθήνα δεν θυμίζει σε τίποτα την πρωτεύουσα του '60. Ο μύθος του Τζίμη Αρμάου δεν έφτασε μέχρι την Αθήνα του 2000 γιατί η σύγχρονη Ελλάδα βάδιζε πια με νέους μύθους. Δεν μπήκε στα σαλόνια, δεν έκανε δημόσιες σχέσεις, δεν έγινε φίρμα, δεν λειτούργησε με τους κανόνες του μάρκετινγκ. Παρέμεινε ο λαϊκός αθλητής. Η σημερινή Ελλάδα έχει τα δικά της σύμβολα ρώμης -την όμαδα της άρσης βαρών- γιατί πάντα έχουμε ανάγκη από κάτι που να ενσαρκώνει τα όρια της ανθρώπινης δύναμης. Εχουν θαυμαστές και μιμητές. Οσο πρωταγωνιστούν. Αφού όλοι οι μύθοι είναι αναλώσιμοι. Της ΟΛΓΑΣ ΣΕΛΛΑ