Η νέα επιλογή
Η εκλογή του Μητροπολίτου Βρεσθένης ως νέου Αρχιεπισκόπου Αμερικής Δημητρίου, φτάνει ως μια ιδιαιτέρως ελπιδοφόρος είδηση, μετά μία περίοδο πολυτάραχη, αλλά ευτυχώς σύντομη, για την ελληνική ομογένεια της Αμερικής και την Εκκλησία της. Ο νέος Αρχιεπίσκοπος, την ανάδειξη του οποίου η παρούσα στήλη εγκαίρως είχε υποστηρίξει ως την πλέον ενδεδειγμένη λύση μετά την αποχώρηση του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου, θα βρεθεί αντιμέτωπος με το δυσχερές έργο της επουλώσεως των τραυμάτων που προκάλεσαν τα σφάλματα του προσφάτου παρελθόντος. Η αλλοίωση που υπέστη το παραδοσιακό πνεύμα, με το οποίο επί δεκαετίες πορεύτηκε η Αρχιεπισκοπή Αμερικής, συνέτεινε στη δημιουργία διχαστικού κλίματος στο εσωτερικό της ελληνικής ομογένειας. Επιπλέον, η πολεμική η οποία ανεπτύχθη περί την Αρχιεπισκοπή επέδρασε δυσμενώς και εις την αποτελεσματικότητα του παγίου ρόλου της, ως του κυριοτέρου και ισχυροτέρου κρίκου της ομογένειας με τη μητέρα πατρίδα. Ουσιώδη παράμετρο του ελληνοχριστιανικού αυτού πνεύματος, διά του οποίου ανεπτύχθη και διέπρεψε η Αρχιεπισκοπή Αμερικής, αποτελεί ασφαλώς και η έστω άτυπη μορφή της αυτοτέλειάς του. Αυτή επέτρεπε στην Αρχιεπισκοπή να αναπτύσσει επιτυχώς τις δραστηριότητές της, ακριβώς διότι αποτελούσε προϋπόθεση κατανοήσεως και αξιοποιήσεως των μηχανισμών του αμερικανικού περιβάλλοντος, προς όφελος τόσο της ομογένειας όσο και του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο αφ' ενός τελεί υπό καθεστώς «δεδομένων» περιορισμών και αφ' ετέρου στηρίζεται στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής που αποτελεί την πολυτιμότερη επαρχία του. Στην αντιμετώπιση αυτών και πολλών άλλων προβλημάτων, σχετικών με την πληθώρα των αναγκών της ομογένειας, θα δοκιμασθεί ο νέος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος, ο οποίος ανέλαβε το δυσχερές έργο να ηγηθεί πνευματικώς της ελληνικής διασποράς στην Αμερική στη νέα εποχή, στην αυγή της τρίτης χιλιετίας. Οπλα του; Μια πράγματι σπάνια, ακόμη και για τα δεδομένα της Εκκλησίας, αρμονία, στην οποία το θεολογικό του εκτόπισμα συναγωνίζεται το προσωπικό του ήθος. Εξαίρετος εκκλησιαστικός ρήτωρ, είναι ένας εξ εκείνων των ολίγων εκλεκτών, οι οποίοι οδήγησαν τη σύγχρονη ελληνική θεολογία, να αναλάβει εκ νέου τα σκήπτρα εκ των κορυφαίων Ρώσων θεολόγων των πρώτων δεκαετιών του αιώνος. Δείγμα του ήθους του; Αν και διδάσκων εις το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ το εγκατέλειψε, για να θέσει το κύρος του εις την υπηρεσία της Θεολογικής Σχολής του Ελληνικού Κολεγίου της Βοστώνης. Οι ευχές όλων τον συνοδεύουν για την επιτυχία του ιστορικού έργου του.