Ανήθικες λακκούβες
Ο δημοσιευθείς χθες σε όλες τις εφημερίδες κατάλογος διορισθέντων στη Δημόσια Εκπαίδευση περιέχει μια τουλάχιστον ανήθικη λακκούβα ή κηλίδα, όπως θέλετε ονομάστε την. Αυτήν τουλάχιστον γνωρίζουμε εμείς, μπορεί να υπάρχουν και άλλες. Το δυσάρεστο με αυτές τις λακκούβες είναι ότι τις αντιλαμβάνονται και, κυρίως, τις υφίστανται μόνο αυτοί που θίγονται. Από αυτούς τις γνωρίζουμε κι εμείς. Το κοινό δεν τις αντιλαμβάνεται και γι' αυτό ακριβώς ολόκληρη η νομοθεσία και παρανομοθεσία μας είναι γεμάτες από τέτοιες ανήθικες λακκούβες. Ιδού περί τίνος πρόκειται. Μεταξύ των διορισθέντων είναι και αρκετοί καθηγητές της μουσικής «από το διαγωνισμό του 1995», διευκρινίζει απερισκέπτως και επιπολαίως η ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας. Γιατί αυτή η διευκρίνιση; Διότι υπάρχει και άλλος διαγωνισμός. Είναι ο διαγωνισμός του 1992, επί υπουργίας Σουφλιά, για έναν αριθμό νομίμως προκηρυχθεισών θέσεων. Η προκήρυξη των θέσεων είχε δημοσιευθεί στις εφημερίδες, διαγωνίσθηκαν πολλοί υποψήφιοι και πέτυχαν όσοι πέτυχαν. Ολα κανονικά, νόμιμα και διαφανή, αλλά ο διαγωνισμός είχε το ελάττωμα να είναι... νεοδημοκρατικός και αντιδραστικός και όχι... πασοκικός και προοδευτικός (τρομάρα τους). Οταν, με το... καλό, επανήλθε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1993, δεν κατάργησε μεν εκείνον τον διαγωνισμό, αλλά άφησε να παρέλθει άπρακτος η κατά νόμο προθεσμία των δύο ετών, οπότε ο «νεοδημοκρατικός» διαγωνισμός του 1992... αυτοκαταργήθηκε! Και αφού καταργήθηκε ο νεοδημοκρατικός διαγωνισμός το υπουργείο Παιδείας οργάνωσε και διενήργησε τον δικό του πασοκικό διαγωνισμό το 1995. Είναι ακριβώς αυτός που αναφέρει η υπουργική ανακοίνωση, ο οποίος κανονικά θα έπρεπε να... αυτοκαταργηθεί και αυτός, αν το πασοκικό υπουργείο δεν εφρόντιζε να ανανεώσει (νομίζω δύο φορές) την κατά νόμο διετή προθεσμία. Πράγμα το οποίο δεν έκανε για το «νεοδημοκρατικό» διαγωνισμό του 1992. Αυτό θα πει ισονομία!
Με το θέμα αυτό ασχοληθήκαμε και προ διετίας περίπου, και μάλιστα δύο φορές. Αλλά, δεν βαριέστε, κανενός το αυτί δεν ιδρώνει. Θα με ρωτήσετε βέβαια τι απέγιναν οι ευτυχείς επιτυχόντες του πρώτου διαγωνισμού, του 1992. Οι περισσότεροι έχασαν τα νιάτα τους και τα μουσικά τους ενδιαφέροντα και διασκορπίσθηκαν σε διάφορα επαγγέλματα: Αλλοι δουλεύουν σε μπαρ, άλλοι σε μπουζουξίδικα, άλλοι στην πάντα φιλόξενη και τόσο δημοκρατική οικοδομή (ποτέ δεν ζήτησε πιστοποιητικό κοινωνικών ή κομματικών φρονημάτων). Μερικοί χρησιμοποιήθηκαν στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση ως έκτακτοι με προϋπηρεσία πάνω από 20 μήνες. Αλλά και αυτοί τώρα αποκλείονται όχι μόνο από τους διορισμούς αλλά και από την επετηρίδα των αναπληρωτών. Πήγα μάλιστα στον υφυπουργό κ. Ανθόπουλο να του εκθέσω μία περίπτωση με προϋπηρεσία ως αναπληρωτού 21 μηνών (!) και με βεβαίωσε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα εφόσον έχει προϋπηρεσία. Με γέλασε ή... γελάστηκα μόνος μου. Δεν πειράζει, γιατί δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Το ενδιαφέρον βρίσκεται αλλού: Ενας σκληρός πυρήνας επιτυχόντων του 1992 προσέφυγε στα διοικητικά δικαστήρια. Το Διοικητικό Εφετείο τους δικαίωσε πλήρως. Ουδεμία ανησυχία στο υπουργείο Παιδείας. Πήραν την απόφαση του Εφετείου, την έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας, όπου εκκρεμεί και ποιος ξέρει πόσο ακόμη θα εκκρεμεί. Σ' αυτές τις περιπτώσεις όταν τα δικαστήρια εκδίδουν κάποτε την τελεσίδικη απόφασή τους, όλα έχουν αλλάξει, οι άνθρωποι έχουν γεράσει ή απλώς απογοητευθεί και κανείς πλέον δεν ενδιαφέρεται... για την τελεσίδικη! (Αλλά εδώ, κύριοι της Δικαιοσύνης, τίθεται ένα μεγάλο πρόβλημα που απορώ πώς διαφεύγει της προσοχής σας. Οταν οι πολίτες έχουν κάποια διαφορά με το Δημόσιο, με τράπεζες ή μεγάλες εταιρείες, σημασία δεν έχει το δίκαιο και το άδικο, το νόμιμο ή το παράνομο. Οι πολίτες δεν έχουν την αντοχή για έναν μακρόσυρτο και πολυδάπανο δικαστικό αγώνα, ενώ το Δημόσιο και οι άλλοι την έχουν. Και οι πολίτες είναι από χέρι χαμένοι).
Αυτή είναι η μικρή μας ιστορία, μικρή αλλά ο πόνος από την αδικία είναι πάντοτε μεγάλος. Θα ρωτήσετε ίσως τι κάνει η Αντιπολίτευση. Απ' ό,τι ξέρω μόνο ο κ. Φ. Κουβέλης ασχολήθηκε με το θέμα. Και η Νέα Δημοκρατία; Ειλικρινά δεν ξέρω...