ΣΤΑΣΕΙΣ (13-08-99)

Χωρίς μέτρο!
Ηταν λοιπόν η προχθεσινή έκλειψη «ιστορικό» γεγονός, όπως κάτα κόρον χαρακτηρίστηκε στις πολύωρες ζωντανές καλύψεις του φαινομένου; Θα μπορούσε να είναι αν επηρέαζε και διαμόρφωνε την πορεία του κόσμου, τη συμπεριφορά των ανθρώπων, τις αντιλήψεις τους και τη στάση ζωής τους. Μόνο που τα ιστορικά γεγονότα δεν χαρακτηρίζονται εκ των προτέρων ως τέτοια· δεν συνοδεύονται από την αντίστοιχη ετικέτα την ώρα που συντελούνται. Μόνο που τα αποτελέσματα κάθε ιστορικού γεγονότος δεν διαφαίνονται τη στιγμή που συντελείται ούτε καν τις επόμενες ώρες· χρειάζονται πολύ χρόνο, από τα άτομα, τις κοινωνίες και τους διανοητές για να αποτιμηθούν, να ερμηνευθούν, να κατανοηθούν, ώστε ν' αρχίσουν τα σημάδια τους να γίνονται φανερά, τα ήθη να διαφοροποιούνται. Και για κάθε αλλαγή απαιτείται σύγκρουση. Οχι γλυκανάλατα χάπενιγκ. Τότε, προς τι η επιμονή στο συγκεκριμένο χαρακτηρισμό παρά τη γνώμη των επιστημόνων, που ήταν γνωστή και δηλωμένη από μέρες. «Η έκλειψη δεν είναι παρά ένα γεωμετρικό φαινόμενο, μικρής σημασίας, που αποτελεί απλώς ένα όμορφο θέαμα». Πολύ απλά, «έκλειψη Ηλίου συμβαίνει όταν η Σελήνη κατά την περιστροφή της γύρω από τη Γη, παρεμβάλλεται μεταξύ Γης και Ηλίου». Και, βέβαια, κανένα ιστορικό γεγονός δεν επαναλαμβάνεται δις ή περισσότερες φορές ετησίως. Η πενία στις λέξεις που χρησιμοποιούμε να είναι η αιτία; Ή μήπως ή άγνοια της γλώσσας, που έχει ως αποτέλεσμα την επιλογή λάθος λέξεων; Μήπως έχουμε πειστεί ότι για να περιγράψουμε ένα γεγονός απλό χρειάζονται λέξεις που να σημαίνουν οπωσδήποε κάτι «μεγάλο», ώστε να δανείσουν λίγο από το κλέος τους και στην περιγραφή του γεγονότος; ‹Η έχουμε τόσο πολύ ανάγκη τους μύθους κάθε είδους, ώστε, όταν δεν μπορούμε να έχουμε άλλους καταφεύγουμε και αρκούμαστε στους μύθους που φτιάχνουμε με τις λέξεις; Συχνά οι «σπουδαίες» και «ωραίες» λέξεις γεμίζουν την αμηχανία του κενού για εκείνους που τις χρησιμοποιούν και προκαλούν μια άλλου είδους αμηχανία στους αποδέκτες τους. Ολα αυτά μαζί ή κάτι απ' όλα είναι η αιτία. Με αποτέλεσμα, τα πραγματικά μεγάλα γεγονότα να μη διαφέρουν καθόλου στην περιγραφή τους από τα καθημερινά και τα τετριμμένα. Οι διαστάσεις εξομειώνονται και η αίσθηση του μέτρου, για μία ακόμα φορά, χάνεται.
Της ΟΛΓΑΣ ΣΕΛΛΑ

	ΣΤΑΣΕΙΣ (13-08-99)
Χωρίς μέτρο!	Ηταν λοιπόν η προχθεσινή έκλειψη «ιστορικό» γεγονός, όπως κάτα κόρον χαρακτηρίστηκε στις πολύωρες ζωντανές καλύψεις του φαινομένου; Θα μπορούσε να είναι αν επηρέαζε και διαμόρφωνε την πορεία του κόσμου, τη συμπεριφορά των ανθρώπων, τις αντιλήψεις τους και τη στάση ζωής τους. Μόνο που τα ιστορικά γεγονότα δεν χαρακτηρίζονται εκ των προτέρων ως τέτοια· δεν συνοδεύονται από την αντίστοιχη ετικέτα την ώρα που συντελούνται. Μόνο που τα αποτελέσματα κάθε ιστορικού γεγονότος δεν διαφαίνονται τη στιγμή που συντελείται ούτε καν τις επόμενες ώρες· χρειάζονται πολύ χρόνο, από τα άτομα, τις κοινωνίες και τους διανοητές για να αποτιμηθούν, να ερμηνευθούν, να κατανοηθούν, ώστε ν' αρχίσουν τα σημάδια τους να γίνονται φανερά, τα ήθη να διαφοροποιούνται. Και για κάθε αλλαγή απαιτείται σύγκρουση. Οχι γλυκανάλατα χάπενιγκ. Τότε, προς τι η επιμονή στο συγκεκριμένο χαρακτηρισμό παρά τη γνώμη των επιστημόνων, που ήταν γνωστή και δηλωμένη από μέρες. «Η έκλειψη δεν είναι παρά ένα γεωμετρικό φαινόμενο, μικρής σημασίας, που αποτελεί απλώς ένα όμορφο θέαμα». Πολύ απλά, «έκλειψη Ηλίου συμβαίνει όταν η Σελήνη κατά την περιστροφή της γύρω από τη Γη, παρεμβάλλεται μεταξύ Γης και Ηλίου». Και, βέβαια, κανένα ιστορικό γεγονός δεν επαναλαμβάνεται δις ή περισσότερες φορές ετησίως. Η πενία στις λέξεις που χρησιμοποιούμε να είναι η αιτία; Ή μήπως ή άγνοια της γλώσσας, που έχει ως αποτέλεσμα την επιλογή λάθος λέξεων; Μήπως έχουμε πειστεί ότι για να περιγράψουμε ένα γεγονός απλό χρειάζονται λέξεις που να σημαίνουν οπωσδήποε κάτι «μεγάλο», ώστε να δανείσουν λίγο από το κλέος τους και στην περιγραφή του γεγονότος; ‹Η έχουμε τόσο πολύ ανάγκη τους μύθους κάθε είδους, ώστε, όταν δεν μπορούμε να έχουμε άλλους καταφεύγουμε και αρκούμαστε στους μύθους που φτιάχνουμε με τις λέξεις; Συχνά οι «σπουδαίες» και «ωραίες» λέξεις γεμίζουν την αμηχανία του κενού για εκείνους που τις χρησιμοποιούν και προκαλούν μια άλλου είδους αμηχανία στους αποδέκτες τους. Ολα αυτά μαζί ή κάτι απ' όλα είναι η αιτία. Με αποτέλεσμα, τα πραγματικά μεγάλα γεγονότα να μη διαφέρουν καθόλου στην περιγραφή τους από τα καθημερινά και τα τετριμμένα. Οι διαστάσεις εξομειώνονται και η αίσθηση του μέτρου, για μία ακόμα φορά, χάνεται. Της ΟΛΓΑΣ ΣΕΛΛΑ