Απολογία
Επειδή η στήλη είχε υπερβολικά εκτεθεί... υπέρ του Μιλόσεβιτς κατά τη διάρκεια των νατοϊκών «φιλανθρωπικών» βομβαρδισμών, αισθάνεται τώρα την ανάγκη «ν' απολογηθεί», έναντι κυρίως εγχωρίων χειροκροτητών (οι άλλοι πού μας ξέρουν και πού να μας ακούσουν). Εχουμε, λοιπόν και λέμε: Το πρώτο «λάθος» του συνόλου σχεδόν του ελληνικού λαού ήταν που αισθάνθηκε την υποχρέωση να σταθεί στο πλευρό ενός λαού, συσπειρωμένου γύρω από τον, έστω κατά τεκμήριο, ηγέτη του (άλλος δεν υπήρχε) και αποφασισμένου να αντισταθεί σε εξωτερική επίθεση εναντίον της ακεραιότητας και ανεξαρτησίας της χώρας του. Αν αυτό το ονομάζουν «σέρβικο εθνικισμό» υποθέτω ότι θα τον συναντήσουν σε όλες τις χώρες και περισσότερο στις αναπτυγμένες και «πολιτισμένες». Κανένας και καμιά χώρα δεν δέχεται να παραδώσει αμαχητί την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα. Και αν ακόμη υπάρχουν αμφιβολίες για το πρώτο, για το δεύτερο, μετά τις τελευταίες εξελίξεις, δεν πιστεύω να υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει. Υπάρχουν, φυσικά, και πρακτικότεροι λόγοι και αιτίες του «σφάλματός μας», που μας αφορούν. Αν το «ανθρωπιστικό δικαίωμα» του ισχυροτέρου να παρεμβαίνει με τη χρήση βίας δεν συναντήσει αντίσταση, έστω χωρίς ελπίδα, τότε δεν υπάρχει κανένας άλλος φραγμός, νομικός ή ηθικός.
Ενα δεύτερο «σφάλμα» μας ήταν ότι δεν πιστέψαμε και δεν αποδεχθήκαμε αδιαμαρτύρητα και ραγιαδίστικα τις καλές προθέσεις του «φιλάνθρωπου» επιδρομέως. Δεν αποδεχθήκαμε ότι μοναδικό μέλημά του και μοναδικός λόγος της βάρβαρης και φονικής επίθεσης ήταν η προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου στο Κόσοβο και η αποτροπή της εθνοκάθαρσης. Καμαρώστε τώρα ποια είναι η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ποια μορφή πήρε η εθνοκάθαρση στο υπό κατοχή Κόσοβο. Δεν τους πιστέψαμε και για λόγους αρχής: Μια τόσο βάρβαρη επίθεση με τόσο ύπουλα και ανήθικα μέσα πώς μπορούσε να έχει ηθικούς σκοπούς; Και αν ακόμη είχε, η ανηθικότητα των μέσων επιβάλλεται και στο αποτέλεσμα. Θα πρέπει κανείς, με τη σκέψη και με την ψυχή, να αποδέχεται πλήρως τον ανήθικο σκοπό για να χειροκροτεί μια τόσο βάρβαρη και ανήθικη επίθεση.
Επειτα έρχεται το θέμα του «εθνικισμού». Μερικοί διαπιστώνουν ότι και στη χώρα μας επικρατεί κλίμα «νοσηρού εθνικισμού», αντίθετο με τις φιλελεύθερες αντιλήψεις που κυριαρχούν στην Ευρώπη και τον κόσμο. Αλλά ποιας Ευρώπης; Η κυρίαρχη Ευρώπη που γνωρίσαμε είναι άκρως εθνικιστική και κάθε χώρα της λύνει τα εθνικά ή μειονοτικά προβλήματά της διά πυρός και σιδήρου. Επιπλέον είναι βαθύτατα ρατσιστική, έως πρόσφατα αποικιοκρατική και πάντοτε συμφεροντολόγα και ιμπεριαλιστική. Οσο για τον κόσμο, αυτός πια ανήκει στη μια και μοναδική υπερδύναμη, που κάθε τόσο επικαλείται τα εθνικά της συμφέροντα και πράττει αναλόγως. Η πειστικότερη και κυνικότερη εικόνα του νέου κόσμου και της «νέας τάξης» είναι εκείνη που περιέχει στο κέντρο της έναν σκληρό πυρήνα αναπτυγμένο και ισχυρού εθνικισμού περιβαλλόμενο από μεσαίους, μικρούς και μικρότερους εθνικισμούς, με σχέσεις υποταγής του ενός προς τον άλλον, του ασθενέστερου προς τον ισχυρότερο. Κοιτάξτε τι έγινε στη Γιουγκοσλαβία. Με πρόσχημα τον σερβικό εθνικισμό διαλύθηκε ένα κράτος πολυεθνικό, πολυπολιτισμικό και πολυθρησκευτικό. Στη θέση του έχουμε μικρούς και υποχείριους εθνικισμούς-προτεκτοράτα, την Κροατία, τη Βοσνία, το Κοσσυφοπέδιο, αύριο το Μαυροβούνιο και μεθαύριο τη Βοϊβοντίνα. Εθνικισμοί σκληροί, υποχείριοι, φανατικοί και αιμοχαρείς οφείλουν την ύπαρξή τους ακριβώς στην εθνοκάθαρση. Υπάρχει κάποιος που να αμφισβητεί ότι όλα αυτά είναι έργο της «νέας τάξης» και των «νέων δημοκρατικών και φιλελευθέρων» αντιλήψεων της Ευρώπης; Αν πρέπει να παραιτηθούμε από το «νοσηρό εθνικισμό μας» γιατί θα το κάνουμε υπέρ του εθνικισμού των άλλων, περισσότερο νοσηρού και οπωσδήποτε φονικού...