ΣΤΑΣΕΙΣ (11-08-99)

Βιβάρι - Ελλάς
Εκεί που είναι το μεσαίο μπαρ με τη μεγάλη ψάθινη σε σχήμα παγόδας σκεπή, πέντε μέτρα από το κύμα, εκεί βρισκόταν το μεγάλο σχοίνο που κοντά του στήνατε πάντα τη μεγάλη άσπρη ομπρέλα. Χρόνια ολόκληρα. Κι εκεί, σύρριζα στο βράχο -κοντά ένα χιλιόμετρο βράχος!- που τώρα παρκάρουν κατά παράταξη τα αυτοκίνητα -κοντά ένα χιλιόμετρο αυτοκίνητα!- βρισκόταν ένας υδροβιότοπος με πουλιά και γύρω δέντρα και ψηλά σχοίνα. Κι όσο πλησίαζε στην παραλία η βλάστηση τελείωνε σε μυριάδες μικρά αμάραντα, κυανά ακόμη και το κατακαλόκαιρο. Κάθεσαι τώρα -πόσα χρόνια πια; τέσσερα; πέντε;- σε αντικρινή παραλία και κάθε τόσο πιάνεις τον εαυτό σου να προσπαθεί να μαντέψει. Αλλά πώς να μαντέψεις τι ήταν εκεί απέναντι, αφού δεν μπορείς πια να δεις πιο μέσα από εκεί που σκάει το κύμα. Κάνουν πυκνό φράχτη οι ενοικιαζόμενες ομπρέλες και οι ξαπλώστρες που άπλωσαν κατά μήκος της παραλίας -ένα χιλιόμετρο παραλία- τα τρία μπαρ τα οποία κατέλαβαν ώσπου να πεις κίμινο αυτή τη στενή λωρίδα γης, την κάποτε κλειστή ανάμεσα στον πελώριο βράχο και τη θάλασσα. Εξαιρουμένων των δύο άκρων της. Εκεί έχουν καταλάβει το χώρο σκηνίτες και τροχοσπιτάδες ξένοι, οι οποίοι ανανεώνονται συνεχώς, γιατί φεύγουν την επομένη το πρωί μη αντέχοντας δεύτερη νύχτα τα μεγάφωνα των εν λόγω μπαρ, που το βράδυ μετατρέπονται σε υπαίθρια σκυλάδικα. Αλλά κι αν μπορούσες να δεις πιο μέσα από τη γραμμή του ομπρελάτου αιγιαλού, τι θα έβλεπες; Τον άλλοτε φαιδρό τόπο ισοπεδωμένο από τα μυριάδες αυτοκίνητα που κατέβασε προ πενταετίας κάποιος φιλοπρόοδος δήμαρχος ανοίγοντας δρόμο στο άγριο κατσάβραχο και τσακίζοντας το τοπίο. Δεν φυτρώνει πια ούτε τσουκνίδα. Η στενόμακρη λωρίδα έγινε πάρκινγκ πίσω, ομπρελάτο μπροστά και μπαρ ανάμεσα. Το ευλογημένο τοπίο, για όσους οδοιπορούσαν λιγάκι για να φτάσουν ώς εκεί ή έρχονταν με βάρκα (πέντε λεπτά από το χωριό), έχει γίνει τώρα πλαζ Βουλιαγμένης. Και χειρότερα, αφού είναι και τα αυτοκίνητα μέσα. Τότε, γιατί τον τσάκισαν τον τόπο; Για να τον κάνουν κι αυτόν σαν όλες τις άλλες παραλίες της περιοχής; Τον άνοιξαν, υποτίθεται, στον «πολύ κόσμο», καταστρέφοντάς τον! Και ο «πολύς κόσμος» που απεχθάνεται να πάει πέντε μέτρα με τα πόδια, βρήκε άλλη μία παραλία-πάρκινγκ. Παραλία Κονδύλι - Βιβάρι Δρεπάνου - Ναύπλιο - Ελλάς.
Του Βασίλη Αγγελικόπουλου

	ΣΤΑΣΕΙΣ (11-08-99)
Βιβάρι - Ελλάς	Εκεί που είναι το μεσαίο μπαρ με τη μεγάλη ψάθινη σε σχήμα παγόδας σκεπή, πέντε μέτρα από το κύμα, εκεί βρισκόταν το μεγάλο σχοίνο που κοντά του στήνατε πάντα τη μεγάλη άσπρη ομπρέλα. Χρόνια ολόκληρα. Κι εκεί, σύρριζα στο βράχο -κοντά ένα χιλιόμετρο βράχος!- που τώρα παρκάρουν κατά παράταξη τα αυτοκίνητα -κοντά ένα χιλιόμετρο αυτοκίνητα!- βρισκόταν ένας υδροβιότοπος με πουλιά και γύρω δέντρα και ψηλά σχοίνα. Κι όσο πλησίαζε στην παραλία η βλάστηση τελείωνε σε μυριάδες μικρά αμάραντα, κυανά ακόμη και το κατακαλόκαιρο. Κάθεσαι τώρα -πόσα χρόνια πια; τέσσερα; πέντε;- σε αντικρινή παραλία και κάθε τόσο πιάνεις τον εαυτό σου να προσπαθεί να μαντέψει. Αλλά πώς να μαντέψεις τι ήταν εκεί απέναντι, αφού δεν μπορείς πια να δεις πιο μέσα από εκεί που σκάει το κύμα. Κάνουν πυκνό φράχτη οι ενοικιαζόμενες ομπρέλες και οι ξαπλώστρες που άπλωσαν κατά μήκος της παραλίας -ένα χιλιόμετρο παραλία- τα τρία μπαρ τα οποία κατέλαβαν ώσπου να πεις κίμινο αυτή τη στενή λωρίδα γης, την κάποτε κλειστή ανάμεσα στον πελώριο βράχο και τη θάλασσα. Εξαιρουμένων των δύο άκρων της. Εκεί έχουν καταλάβει το χώρο σκηνίτες και τροχοσπιτάδες ξένοι, οι οποίοι ανανεώνονται συνεχώς, γιατί φεύγουν την επομένη το πρωί μη αντέχοντας δεύτερη νύχτα τα μεγάφωνα των εν λόγω μπαρ, που το βράδυ μετατρέπονται σε υπαίθρια σκυλάδικα. Αλλά κι αν μπορούσες να δεις πιο μέσα από τη γραμμή του ομπρελάτου αιγιαλού, τι θα έβλεπες; Τον άλλοτε φαιδρό τόπο ισοπεδωμένο από τα μυριάδες αυτοκίνητα που κατέβασε προ πενταετίας κάποιος φιλοπρόοδος δήμαρχος ανοίγοντας δρόμο στο άγριο κατσάβραχο και τσακίζοντας το τοπίο. Δεν φυτρώνει πια ούτε τσουκνίδα. Η στενόμακρη λωρίδα έγινε πάρκινγκ πίσω, ομπρελάτο μπροστά και μπαρ ανάμεσα. Το ευλογημένο τοπίο, για όσους οδοιπορούσαν λιγάκι για να φτάσουν ώς εκεί ή έρχονταν με βάρκα (πέντε λεπτά από το χωριό), έχει γίνει τώρα πλαζ Βουλιαγμένης. Και χειρότερα, αφού είναι και τα αυτοκίνητα μέσα. Τότε, γιατί τον τσάκισαν τον τόπο; Για να τον κάνουν κι αυτόν σαν όλες τις άλλες παραλίες της περιοχής; Τον άνοιξαν, υποτίθεται, στον «πολύ κόσμο», καταστρέφοντάς τον! Και ο «πολύς κόσμος» που απεχθάνεται να πάει πέντε μέτρα με τα πόδια, βρήκε άλλη μία παραλία-πάρκινγκ. Παραλία Κονδύλι - Βιβάρι Δρεπάνου - Ναύπλιο - Ελλάς. Του Βασίλη Αγγελικόπουλου