ΠΡΟ-ΒΟΛΕΣ (11-08-99)
Η οδύνη και το θέαμα	Η δημοσιοποίηση της ζωής των επωνύμων δεν σταματάει στις εν ζωή δραστηριότητες. Εξαπλώνεται, συχνά με μεγαλύτερο φανατισμό, και στην τελευταία ώρα όσων με την καριέρα τους ή τη ζωή τους έχουν απασχολήσει το κοινό. Το μοιρολόι, το αυθόρμητο μουσικό κατευόδιο στους νεκρούς από τον γυναικείο χορό -απευθείας απόγονο της αρχαίας τραγωδίας- προϋπέθετε ότι τα συναισθήματα που συνοδεύουν τον αποχαιρετισμό, η οδύνη και ο πόνος, παραμένουν στη σφαίρα του ιδιωτικού. Η οδύνη και ο πόνος σ' αυτές τις περιπτώσεις παύουν να είναι ιδιωτικές στιγμές, γίνονται δημόσιο θέαμα, συνεπικουρούντων και εκείνων που στις υποχρεώσεις της δουλειάς τους εντάσσουν και το να κάνουν θέαμα τις ιδιωτικές στιγμές. Η κηδεία της Ρίτας Σακελλαρίου έγινε ένα ακόμη θέμα και θέαμα στα δελτία ειδήσεων. Θέαμα ο πόνος των δικών της ανθρώπων· πρώτο πλάνο στην κάμερα, οι αντιδράσεις ανθρώπων που ίσως εκτονώνουν τη θλίψη τους δημοσιοποιώντας την· σίγουρα, πάντως, έχουν «κερδίσει» πλάνο στην οθόνη ή αναφορά στο ρεπορτάζ όσοι δηλώνουν περισσότερο φωναχτά τον καημό τους. Ιδιαίτερη θέση έχουν και οι δηλώσεις άλλων επωνύμων, συνεργατών, φίλων και γνωστών του κάθε φορά εκλιπόντος. Ετσι, όλοι οφείλουν να κάνουν δηλώσεις, να περιγράψουν την οδύνη τους, να θυμηθούν «μοναδικές στιγμές» συνεργασίας και φιλίας. Και οι περισσότεροι κάνουν τις σπονδές τους στο βωμό της πρόσκαιρης δημοσιότητας, είτε με την απλή τους παρουσία, γιατί πράγματι θέλουν να αποχαιρετίσουν τον δικό τους άνθρωπο, είτε με τις υπερβολικές δηλώσεις μπροστά στα μικρόφωνα. Μόνο που η προχθεσινή κηδεία της λαϊκής τραγουδίστριας μηδένισε τα όποια όρια μπροστά στην «αποκλειστικότητα» της είδησης. Τι έμενε μέχρι τώρα αλώβητο; Το πρόσωπο του νεκρού. Μέχρι πρόσφατα. Γιατί, τελευταία, έγινε ένας από τους κύριους στόχους των κάθε είδους φακών. Οι οποίοι δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση στις γυναίκες· κυρίως σ' εκείνες που στη διάρκεια της ζωής τους πάλευαν τη φθορά του χρόνου. Στη μοναδική στιγμή που δεν μπορούν να αντιδράσουν, ο φακός είναι εκεί... ΟΛΓΑ ΣΕΛΛΑ