Τα συμφέροντά μας στο Κόσοβο
Οι Ελληνες επιχειρηματίες -ανεξαρτήτως οικονομικού διαμετρήματος- υπήρξαν το τμήμα του έθνους που πρώτο κινητοποιήθηκε μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων της Βαλκανικής, επιβεβαιώνοντας την παρουσία του Ελληνισμού στον φυσικό περίγυρό του, υπερκερώντας πολιτικές αγκυλώσεις, που έτειναν να καταστήσουν τη χώρα αντί για κινητήρια δύναμη της περιοχής μέρος του βαλκανικού προβλήματος. Οι επιχειρηματικός κόσμος της χώρας ορθώς διέγνωσε ότι, εάν ανέμενε έως ότου η κατάσταση σταθεροποιηθεί κατά τρόπο απόλυτο και εάν εδημιουργείτο θεσμικό πλαίσιο διασφαλίζον απολύτως τις οικονομικές δραστηριότητες, τότε ο ανταγωνισμός από τις ευρωπαϊκές ή τις αμερικανικές πολυεθνικές εταιρείες θα ήταν εξαιρετικά ισχυρός. Οι Ελληνες επιχειρηματίες διακινδύνευσαν, καινοτόμησαν και επέτυχαν να διεισδύσουν στις αναδυόμενες αγορές της Βαλκανικής, ενισχύοντας ταυτόχρονα το κύρος του Ελληνισμού, κατά τρόπο σαφώς αποτελεσματικότερο απ' ό,τι η Ελλάς ως κρατική οντότητα, εσωστρεφής και, κατά κανόνα, αναποτελεσματική. Ο επιχειρηματικός κόσμος μπορεί να ανταγωνισθεί τις ξένες εταιρείες και το επέτυχε, εξοστρακίζοντας ευρωπαϊκούς ομίλους που επί πολλές δεκαετίες είχαν ισχυρότατη παρουσία στην περιοχή. Αλλά δεν είναι δυνατόν να αντεπεξέλθει σε μια συνδυασμένη μεθόδευση των ξένων επιχειρηματικών κύκλων, που, σε απόλυτη συνεργασία με τις κυβερνήσεις τους και τον διεθνή Τύπο, επιχειρούν να τους εκτοπίσουν με τρόπους απολύτως αδόκιμους και παράνομους. Οι μεθοδεύσεις που παρατηρούνται στο Κοσσυφοπέδιο, για την υπονόμευση των νομίμων δικαιωμάτων Ελλήνων επιχειρηματιών, θα πρέπει να αντιμετωπισθούν με άκρα υπευθυνότητα και αποφασιστικότητα από την ελληνική κυβέρνηση, η οποία συνέπλευσε απολύτως με τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ στο θέμα της Γιουγκοσλαβίας, παρά την αντίδραση του 90% του ελληνικού λαού, και έχει την υποχρέωση πλέον να διασφαλίσει ως αντάλλαγμα τα νόμιμα συμφέροντα των πολιτών της. Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και στις ΗΠΑ, η προώθηση των οικονομικών συμφερόντων είναι ο βασικός άξονας της εξωτερικής τους πολιτικής. Κατά συνέπεια, η κυβέρνηση του κ. Κ. Σημίτη, η οποία προσβλέπει στον εναρμονισμό της πολιτικής της συμπεριφοράς προς τα ευρωπαϊκώς ισχύοντα, θα πρέπει να καταστήσει σαφές, κυρίως στους εταίρους της, ότι δεν αρκούν οι κενές πολιτικές διακηρύξεις περί στηρίξεως του ρόλου της Ελλάδος στη Βαλκανική. Η Ελλάς έχει ίδια συμφέροντα -στα οποία περιλαμβάνονται και τα οικονομικά- που πρέπει να υπερασπισθεί στην περιοχή και πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι θα ανταποκριθεί σε αυτήν την υποχρέωσή της.