ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (06-08-99)

Απαιτήσεις
Να δω τι άλλο θα κάνουν οι ρεπόρτερ των καναλιών προκειμένου να σταθούν στο ύψος του «infotainment» ρεαλισμού των δελτίων ειδήσεων. Πάντως ο Κώστας Καζακόπουλος του Mega ντύθηκε βατραχάνθρωπος προκειμένου να δώσει το ρεπορτάζ από τις έρευνες για το ιστιοπλοϊκό που βυθίστηκε στα ανοιχτά των Κυθήρων. Με τη μάσκα και τον αναπνευστήρα μέσα στο νερό μετέδιδε τις τελευταίες πληροφορίες από τις έρευνες. Τι να κάνει ο άνθρωπος, άντε και ορειβάτης στο Κιλιμάντζαρο! Πολύ μας έχει απασχολήσει αυτή η περίφημη έκλειψη ηλίου, όχι για το επιστημονικό της ενδιαφέρον, αλλά για το μεταφυσικό της. Την συνδέουν με διάφορα φυσικά φαινόμενα, την δαιμονοποιούν, την έχουν αναγάγει σε μέγιστο φαινόμενο, με το οποίο κλείνει ο εικοστός αιώνας. Μόλις προχθές όμως, ειδικός καλεσμένος σε παράθυρο του SKAI έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Εκλείψεις γίνονται κάθε χρόνο μας είπε, απλώς αυτή είναι ορατή από την Ευρώπη. Ολη αυτή η φιλολογία για την έκλειψη, λοιπόν, αφορά τον κόσμο της Δύσης, αφορά κυρίως τους Ευρωπαίους που έχουν μάθει να θεωρούν τους εαυτούς τους το κέντρο του κόσμου και αντιμετωπίζουν την έκλειψη της 11ης Αυγούστου ως το μεγάλο αστρολογικό γεγονός που αφορά ολόκληρο τον κόσμο. Αποκαλύπτεται με τέτοιες ευκαιρίες η δυναμική της δυτικής κουλτούρας, η οποία διαχέεται και στον υπόλοιπο κόσμο μέσω των μεγάλων δικτύων πληροφόρησης και μεγαλοποιούνται τα γεγονότα, αποκτούν παγκόσμιο ενδιαφέρον ακόμη και όταν δεν έχουν για όλους την ίδια σημασία. Αλλά το γνωρίζουμε πια πολύ καλά πως τα διάφορα ζητήματα της ζωής αποκτούν τη σπουδαιότητα που τα μίντια τους δίνουν. Για παράδειγμα η υπόθεση των εισαγωγικών εξετάσεων των παιδιών για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και τα αποτελέσματα μετατρέπονται κάθε χρόνο σε μείζον εθνικό ζήτημα. Δίνεται τόση έμφαση από τα Μέσα, γίνεται τόση φασαρία με τα ποσοστά επιτυχίας ή αποτυχίας, στρέφονται με τόση φόρα οι κάμερες στα νιάτα που δίνουν τη μάχη για το μέλλον τους, που ακόμη κι αν έχουν τα παιδιά σιδερένια νεύρα και γονείς ψύχραιμους και συνειδητοποιημένους είναι αδύνατον να μείνουν μακριά από αυτό το μέγιστο κοινωνικό γεγονός, που σφραγίζει τις οικογένειες με σημάδι ισχυρό, τις μοιράζει σε εκείνες που έχουν «επιτυχόντες» και εκείνες που έχουν «αποτυχόντες». Πώς να μην βαραίνουν οι ώμοι αυτών των παιδιών και πώς να μην κάνουν οι γονείς τις προσωπικές τους επενδύσεις, όταν ολόκληρο το έθνος στρέφει τα μάτια του πάνω τους τέτοιες ώρες. Οχι, ότι η Παιδεία δεν είναι ένα από τα μείζονα εθνικά θέματα, αλλά εκείνο που βαραίνει το ίδιο με τα εκπαιδευτικά συστήματα και τις μεταρρυθμίσεις τους είναι η νοοτροπία με την οποία αντιμετωπίζονται τα παιδιά και οι σπουδές τους από την κοινωνία, από εμάς όλους. Με τα βλέμματα στραμμένα επάνω τους γίνονται αυτά τα πρώτα και πιο σημαντικά τους βήματα στη ζωή βαριά και δύσκολα, περισσότερο απ' ό,τι τα κάνουν οι απανωτές αλλαγές στις μεθόδους των εξετάσεων. Πώς να πεις σ' αυτά τα παιδιά να διατηρήσουν την ηρεμία τους, να σκεφτούν πως υπάρχει ζωή και μέλλον ακόμη και έξω από τα πανεπιστήμια, πως μπορούν να στραφούν σε πολλούς τομείς και να είναι ευτυχισμένοι χωρίς πτυχία των ΑΕΙ, πως αυτό που χρειάζονται είναι να διατηρήσουν το κέφι, την φαντασία και την δημιουργική τους διάθεση, πως το χειρότερο είναι να σκέφτονται και να φέρονται σαν ενήλικες ικανοποιώντας τον κόσμο στον οποίο ανήκουν οι γονείς τους και όχι οι ίδιοι.
Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

	ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (06-08-99)
Απαιτήσεις	Να δω τι άλλο θα κάνουν οι ρεπόρτερ των καναλιών προκειμένου να σταθούν στο ύψος του «infotainment» ρεαλισμού των δελτίων ειδήσεων. Πάντως ο Κώστας Καζακόπουλος του Mega ντύθηκε βατραχάνθρωπος προκειμένου να δώσει το ρεπορτάζ από τις έρευνες για το ιστιοπλοϊκό που βυθίστηκε στα ανοιχτά των Κυθήρων. Με τη μάσκα και τον αναπνευστήρα μέσα στο νερό μετέδιδε τις τελευταίες πληροφορίες από τις έρευνες. Τι να κάνει ο άνθρωπος, άντε και ορειβάτης στο Κιλιμάντζαρο! Πολύ μας έχει απασχολήσει αυτή η περίφημη έκλειψη ηλίου, όχι για το επιστημονικό της ενδιαφέρον, αλλά για το μεταφυσικό της. Την συνδέουν με διάφορα φυσικά φαινόμενα, την δαιμονοποιούν, την έχουν αναγάγει σε μέγιστο φαινόμενο, με το οποίο κλείνει ο εικοστός αιώνας. Μόλις προχθές όμως, ειδικός καλεσμένος σε παράθυρο του SKAI έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Εκλείψεις γίνονται κάθε χρόνο μας είπε, απλώς αυτή είναι ορατή από την Ευρώπη. Ολη αυτή η φιλολογία για την έκλειψη, λοιπόν, αφορά τον κόσμο της Δύσης, αφορά κυρίως τους Ευρωπαίους που έχουν μάθει να θεωρούν τους εαυτούς τους το κέντρο του κόσμου και αντιμετωπίζουν την έκλειψη της 11ης Αυγούστου ως το μεγάλο αστρολογικό γεγονός που αφορά ολόκληρο τον κόσμο. Αποκαλύπτεται με τέτοιες ευκαιρίες η δυναμική της δυτικής κουλτούρας, η οποία διαχέεται και στον υπόλοιπο κόσμο μέσω των μεγάλων δικτύων πληροφόρησης και μεγαλοποιούνται τα γεγονότα, αποκτούν παγκόσμιο ενδιαφέρον ακόμη και όταν δεν έχουν για όλους την ίδια σημασία. Αλλά το γνωρίζουμε πια πολύ καλά πως τα διάφορα ζητήματα της ζωής αποκτούν τη σπουδαιότητα που τα μίντια τους δίνουν. Για παράδειγμα η υπόθεση των εισαγωγικών εξετάσεων των παιδιών για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και τα αποτελέσματα μετατρέπονται κάθε χρόνο σε μείζον εθνικό ζήτημα. Δίνεται τόση έμφαση από τα Μέσα, γίνεται τόση φασαρία με τα ποσοστά επιτυχίας ή αποτυχίας, στρέφονται με τόση φόρα οι κάμερες στα νιάτα που δίνουν τη μάχη για το μέλλον τους, που ακόμη κι αν έχουν τα παιδιά σιδερένια νεύρα και γονείς ψύχραιμους και συνειδητοποιημένους είναι αδύνατον να μείνουν μακριά από αυτό το μέγιστο κοινωνικό γεγονός, που σφραγίζει τις οικογένειες με σημάδι ισχυρό, τις μοιράζει σε εκείνες που έχουν «επιτυχόντες» και εκείνες που έχουν «αποτυχόντες». Πώς να μην βαραίνουν οι ώμοι αυτών των παιδιών και πώς να μην κάνουν οι γονείς τις προσωπικές τους επενδύσεις, όταν ολόκληρο το έθνος στρέφει τα μάτια του πάνω τους τέτοιες ώρες. Οχι, ότι η Παιδεία δεν είναι ένα από τα μείζονα εθνικά θέματα, αλλά εκείνο που βαραίνει το ίδιο με τα εκπαιδευτικά συστήματα και τις μεταρρυθμίσεις τους είναι η νοοτροπία με την οποία αντιμετωπίζονται τα παιδιά και οι σπουδές τους από την κοινωνία, από εμάς όλους. Με τα βλέμματα στραμμένα επάνω τους γίνονται αυτά τα πρώτα και πιο σημαντικά τους βήματα στη ζωή βαριά και δύσκολα, περισσότερο απ' ό,τι τα κάνουν οι απανωτές αλλαγές στις μεθόδους των εξετάσεων. Πώς να πεις σ' αυτά τα παιδιά να διατηρήσουν την ηρεμία τους, να σκεφτούν πως υπάρχει ζωή και μέλλον ακόμη και έξω από τα πανεπιστήμια, πως μπορούν να στραφούν σε πολλούς τομείς και να είναι ευτυχισμένοι χωρίς πτυχία των ΑΕΙ, πως αυτό που χρειάζονται είναι να διατηρήσουν το κέφι, την φαντασία και την δημιουργική τους διάθεση, πως το χειρότερο είναι να σκέφτονται και να φέρονται σαν ενήλικες ικανοποιώντας τον κόσμο στον οποίο ανήκουν οι γονείς τους και όχι οι ίδιοι. Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ