Οι βαθμοί αποτυχίας
μαθητή και δασκάλου
Αξιότιμε κ. Καρκαγιάννη,
Στο άρθρο σας (Τετάρτη 4 Αυγούστου 1999) καταλήγετε: Μη μας «δουλεύετε», κύριοι (της ΟΛΜΕ). Ο βαθμός αποτυχίας του μαθητή είναι και βαθμός αποτυχίας του δασκάλου. Με κάθε σύστημα. Θα ήθελα να σας εκφράσω όχι την πικρία που νιώθω, αλλά κυρίως την απορία μου. Γιατί φταίω εγώ που το ποσοστό του παραπεμπομένων για το Σεπτέμβριο μαθητών του σχολείου μου είναι 25%; Στη διάρκεια της περασμένης σχολικής χρονιάς: – Φρόντισα να αγοράσω από βιβλιοπωλείο της Αθήνας, το βιβλίο του ΟΕΔΒ Φυσικής Κατεύθυνσης και να μοιράσω φωτοτυπίες του 1ου κεφαλαίου στους μαθητές μου· από την αρχή της σχολικής χρονιάς το ΥΠΕΠΘ μας έστειλε τα βιβλία τέλη του Νοέμβρη. – Φρόντισα να βρω τις λύσεις αυτού του βιβλίου, που εκτύπωσε ο ΟΕΔΒ, και ποτέ δεν έφτασε στο χωριό μου, και με οικονομική συμμετοχή των μαθητών μου να τις φωτοτυπήσω και έτσι να τους εφοδιάσω με το απαραίτητο αυτό βοήθημα. (Η σχολική πραγματικότητα δεν μας επιτρέπει να λύσουμε όλες τις ασκήσεις του επίσημου βιβλίου στο σχολείο και έτσι ο μαθητής, αν δεν έχει τις «Λύσεις», πρέπει να ζητήσει αλλού βοήθεια με οικονομικό κόστος). – Φρόντισα με χρήματα ιδιώτη να αγοράσω τις απαραίτητες συσκευές, για να πραγματοποιήσω τα πειράματα του ηλεκτρισμού. – Εδρασα ως κυματοθραύστης στις αγωνίες και εξεγέρσεις των μαθητών μου, για μια μεταρρύθμιση, που είχαν καταλάβει τα προβλήματά της και τα λάθη της, αλλά ως υπάλληλος υπηρέτησα στο ακέραιο. – Το υπουργείο προβλέπει 2 ώρες διδασκαλία της Φυσικής. Η σχολική πραγματικότητα δεν τις παρέχει. Ακολουθώντας προγραμματισμό για την ύλη που είχε στις αρχές του χρόνου εξαγγελθεί, δίδασκα -χωρίς κανενός είδους αμοιβή- κατά μέσο όρο 4 ώρες πάνω από το υποχρεωτικό μου ωράριο, για να καλύψω την ύλη και στοιχειωδώς την εμβάνθυνσή της. – Με το χέρι στο Ευαγγέλιο σας λέω πως η προετοιμασία και διδασκαλία μου αντέχει σε αρκετά υψηλές απαιτήσεις. Σε τι, λοιπόν, έφταιξα, σύμφωνα με την άποψή σας; Την αυτοκριτική μου την έχω κάνει προ πολλού. Την πικρή γεύση όχι της αποτυχίας, αλλά της απελπισίας μου απέναντι στις απαιτήσεις αυτού του συστήματος σε συνδυασμό με τις δυνατότητες που μου δίνει για να καταστήσω ικανούς τους μαθητές μου για τις εξετάσεις που προβλέπει την έχω γευτεί προτού βγουν τα αποτελέσματα και πριν όλοι βρούμε το φταίχτη. Αυτό βέβαια είναι πιθανό να μη σας ενδιαφέρει.
Με απορία Ζωγράφου Αικατερίνη Φυσικός (Μάστερ Ραδιοηλεκτρολογίας) Καθηγήτρια του Ενιαίου Λυκείου Σιάτιστας (υπηρετώ ως καθηγήτρια 24 χρόνια στο επαρχιακό αυτό σχολείο με επιλογή μου)
Δεν θα αμφισβητήσω τίποτα από αυτά που καταθέτει η κ. Ζωγράφου. Δεν χρειάζεται να βάλει το χέρι στο Ευαγγέλιο για να την πιστέψω πέρα ώς πέρα. Ασφαλώς υπάρχουν πολλές άλλες περιπτώσεις σαν τη δική μας. Ας μου επιτρέψει όμως να παρατηρήσω τα εξής: Σύμφωνα με τα μέχρι τώρα στοιχεία ποσοστό αποτυχίας 25% είναι από τα χαμηλότερα φέτος και σημαντικά χαμηλότερο από το ποσοστά των πρηγούμενων ετών. Υπάρχουν Λύκεια όπου το ποσοστό αποτυχίας κυμαίνεται μεταξύ 40% και 70%! Δεν διευκρινίζει η κ. Ζωγράφου αν το 25% αφορά μόνο το μάθημά της. Αν είναι για όλα τα μαθήματα τότε διαπιστώνει και η ίδια ότι η προσπάθεια η δική της και των συναδέλφων της απέδωσε σημαντικά αποτελέσματα. Οι μεγάλες διαφορές από Λύκειο σε Λύκειο παραπέμπουν, εν μέρει τουλάχιστον, και στη δαιφορά «βαθμών του δασκάλου». Γιατί να μη σκεφθούμε ότι εκεί όπου η προσπάθεια των δασκάλων υπήρξε σημαντική, όπως στο Λύκειο Σιάτιστας, έχουμε συγκριτικά θετικά αποτελέσματα. Ενα δεύτερο όμως στοιχείο που αποκαλύφθηκε στις φετινές εξετάσεις, πάντοτε σύμφωνα με τα δημοσιευθέντα στοιχεία, μεταξύ Λυκείων που, κατά τεκμήριο, συγκεντρώνουν μαθητές με διαφορετική κοινωνική προέλευση. Στον λαϊκό Ασπρόπυργο και στην Ελευσίνα το ποσοστό αποτυχίας ήταν 40% και στα μεσοαστικά ανατολικά προάστια 20%-25%! Ο ένας τρόπος να σκεφθούμε είναι να αποδώσουμε στην Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση και στις εξετάσεις την ευθύνη της ταξικής επιλογής. Οπότε αβίαστα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι χωρίς εξετάσεις... δεν έχουμε και ταξική επιλογή! Ο άλλος τρόπος είναι να σκεφθούμε ότι οι ταξικές διακρίσεις είναι βαθύτατα ριζωμένες στη Δημόσια Εκπαίδευση και οι εξετάσεις απλώς τις αποκαλύπτουν. Ενώ τα προηγούμενα χρόνια η έλλειψη εξετάσεων ή οι εύκολες εξετάσεις συγκάλυπταν τις ταξικές διαφορές και νομίζω ότι αυτό είναι το γενικό χαρακτηριστικό που, με τις ευλογίες και της Αριστεράς κυριάρχησε ολόκληρη την προηγούμενη 20ετία και όχι μόνο στην Εκπαίδευση. Κάπως έτσι διαμορφώθηκε η τεράστια εθνική αυταπάτη. Είναι τεράστια η ευθύνη του κ. Γερ. Αρσένη που δεν φρόντισε να εξασφαλίσει από πριν τη συνεργασία των εκπαιδευτικών στο φιλόδοξο σχέδιό του. Οι εκπαιδευτικοί αντιδρούν με «λευκή και μαύρη» απεργία. Α. Κ.
Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗ