ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ (06-08-99)

«Δεν πρέπει ποτέ να ξυπνάς χωρίς πολύ σοβαρό λόγο έναν πρωθυπουργό όταν κοιμάται», έλεγε ο Τσόρτσιλ. Ε, για διακοπές δεν είπε τίποτα. Ετσι, «κάτι σχετικό με τις αρμοδιότητές της» ήταν αρκετό να «αναγκάσει» την κ. Παπανδρέου να αναστατώσει το σύμπαν και να σηκωθεί ξαφνικά με το ζόρι να πάει να συναντήσει τον (αντιδρώντα) κ. Σημίτη, σε (θεαματικό) ταξίδι-αστραπή στη Σίφνο. Ηταν τόσο σπουδαίο, που δεν μπορούσε, λέει, να του το πει από το τηλέφωνο, γιατί φοβόταν την ασφάλεια της συνομιλίας. Λοιπόν, ας προσπαθήσουμε να καταγράψουμε τις παρενέργειες αυτής της κίνησης, χωρίς αξιολογική σειρά.

H πρώτη είναι ότι η πρώτη τη τάξει υπουργός της ελληνικής κυβέρνησης διατυμπανίζει την πεποίθησή της, ότι η χώρα δεν είναι σε θέση να παράσχει ασφαλείς τηλεφωνικές συνομιλίες, ούτε καν μεταξύ του πρωθυπουργού και των υπουργών του. Και ποιοι μπορεί να είναι οι λόγοι για τους οποίους μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Είτε ότι υπάρχει παρακράτος, το οποίο δεν ελέγχεται από την κυβέρνηση και υποκλέπτει τα πάντα, είτε ότι κάποιοι ξένοι που μπορεί να έχουν συμφέρον να το κάνουν, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν τεχνολογικά, προφανώς γιατί εμείς (κράτος, αλλά και ιδιώτες στην κινητή τηλεφωνία) πρέπει μάλλον να βρισκόμαστε σε κάποιον τεχνολογικό μεσαίωνα.

Kαι άντε, λοιπόν, να δεχθεί κανείς ότι συμβαίνουν όλα αυτά τα φοβερά. Είναι ανάγκη να συμβούν και φοβερότερα; Είναι, δηλαδή, ανάγκη να δημιουργηθεί τέτοια απορία και αναστάτωση στους πολίτες; Τι είναι, τέλος πάντων, αυτό που είπε κάποιος (άραγε η ΕΥΠ;) στην υπουργό κι εκείνη πρέπει να μεταφέρει πανικόβλητα στον πρωθυπουργό; Δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές: ότι ετοιμάζεται μια νέα «Ιμια»; Οτι οι Τούρκοι θα κάνουν άλλο επεισόδιο στη Θράκη ή στην Κύπρο; Οτι προετοιμάζεται κάποιο μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα; Είναι προφανές ότι τέτοιας τάξεως πρέπει να ήταν η «πληροφορία» για να δικαιολογεί αυτήν την κίνηση.

Oμως, ακόμη κι αν ήταν έτσι, μια απλή απορία γεννάται: αν έπρεπε να προκληθεί όλος αυτός ο θόρυβος, που και αγρίως αποσταθεροποιητικά λειτουργεί και, στο τέλος-τέλος, «καίει» την πληροφορία: ό,τι κι αν είναι, αυτοί που το ετοίμαζαν ξέρουν τώρα ότι η κυβέρνηση είναι εις γνώσιν του και ότι πρέπει να αναπροσαρμόσουν τα σχέδιά τους. Αφού και ήθελε να μεταφέρει την πληροφορία και δεν εμπιστευόταν τις τηλεπικοινωνίες η κ. Παπανδρέου, δεν μπορούσε να επιφορτίσει κάποιον άνθρωπό της να πάει εκείνος αθόρυβα στη Σίφνο, έστω και ως πλούσιος ιδιώτης, αμέσως με ένα ελικόπτερο; Κι αν δεν έχει, όπως είναι φανερό, άνθρωπο άξιο τέτοιας εμπιστοσύνης κοντά της, δεν μπορούσε να το ζητήσει εκτάκτως από έναν εκ των εξ απορρήτων του πρωθυπουργού, όπως, λ.χ., τον κ. Θέμελη ή την κ. Μήτρου; Κι αν δεν εμπιστεύεται ούτε κι αυτούς, δεν μπορούσε να κάνει το πιο απλό; Να στείλει στη Σίφνο τον άνθρωπο που της έφερε την είδηση. Ε, απ' αυτόν, δεν φαντάζομαι να φοβόταν «διαρροή», αφού απεδείχθη ότι τη μεγαλύτερη διαρροή που μπορούσε να κάνει, την έκανε επισκεπτόμενος, ως όφειλε, το γραφείο της υπουργού για να την ενημερώσει. Ετσι, ο κ. Σημίτης θα είχε ενημερωθεί αμέσως και χωρίς παρενέργειες. Εκτός αν το ζητούμενο ήταν ακριβώς το να έχει κάνει θέμα ότι τον έχει ενημερώσει, μπας και χρειαστεί κάποια ώρα: η πείρα (άλλων) διδάσκει ότι ποτέ δεν ξέρεις...

Δίπλα στο έλλειμμα σοβαρότητος που παρουσιάζουν όλα αυτά, οι ραδιοφωνικές δηλώσεις του κ. Αρη Σπηλιωτόπουλου στον Γ. Σταματόπουλο του Φλας, ότι επέλεξε ως τραγούδι που συνόδευσε τη συνέντευξή του «Το κορίτσι του φίλου μου» του Λάμπη Λιβιεράτου, γιατί «όταν είσαι παιδί πιστεύεις ότι κάνεις τη δική σου επανάσταση και πολλές φορές αγγίζεις τα όρια της ημιπαρανομίας. Οταν ήμουν μαθητής γυμνασίου είχα στήσει τον δικό μου πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό. Ηταν άλλωστε και η εποχή που άρχιζαν τα πρώτα καρδιοχτύπια...», αυτές οι δηλώσεις, συγκρινόμενες με τη συμπεριφορά της κ. Παπανδρέου, μοιάζουν σε ποιότητα σαν να είναι βγαλμένες από τα... απομνημονεύματα του στρατηγού Ντε Γκολ, το ύπατο ίσως δείγμα γραφής της τέχνης τού να διηγείται κάποιος τον εαυτό του.

Bέβαια, από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί κανείς να μην αναγνωρίσει ότι το «κορίτσι του φίλου μου» λέει ασφαλώς πολύ περισσότερα, σε πολύ περισσότερους, απ' όσα θα έλεγε, λ.χ., η επίκληση της Τετάρτης Συμφωνίας του Μάλερ ή του Μπραμς. Πρόκειται για φαινόμενο που εμφανίζεται ακριβώς το ίδιο ακόμη και στις χώρες που γέννησαν την, μάλλον αδόκιμα ονομασθείσα, «κλασική» μουσική. Χωρίς να υπάρχει πρόθεση να «θιγεί» ο εκπρόσωπος της Ν.Δ. ως οπαδός των δασκάλων της Βιέννης, πρέπει απλώς να σημειωθεί ότι, άθελά του ίσως, ο κ. Σπηλιωτόπουλος εμμέσως θέτει εκ νέου το καίριο ερώτημα του πόση αντίσταση οφείλει να δείχνει ο πολιτικός σ' αυτό που αρέσει στους πολλούς. Πάντως, όπως και να έχει, ένα άλλο ερώτημα, όπως ίσως θα έλεγε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, είναι όχι μόνο «ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα, μα και ποιος θα την κυβερνήσει»...

Eνα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του Κέντρου, είναι ασφαλώς η έκδοση του πρώτου τεύχους του ισπανόφωνου επιστημονικού περιοδικού, της επετηρίδας «ΕΛΛΑΣ», το οποίο προλογίζουν ο διευθυντής του Κέντρου Hugo Cifuentes Salinas και ο πρόεδρος της εκεί Ελληνικής Κοινότητας Νικηφόρος Νικολαΐδης. Η περίπου διακοσίων σελίδων επετηρίδα περιλαμβάνει πολλές πρωτότυπες συμβολές Χιλιανών, Ελλήνων και άλλων επιστημόνων, αναφερόμενες στην ελληνική σκέψη και τη λογοτεχνία, από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, μέχρι τον Καβάφη και τον Καζαντζάκη, καθώς και μελέτες για την ελληνική γλώσσα, την ιστορία και τη μυθολογία.

Kατά τα λοιπά, η ζωή συνεχίζεται, όπως θα διαβάσετε στις επόμενες σελίδες: Ο Τόμας Γουέστον έρχεται, ο Τόμας Μίλερ φεύγει ως συντονιστής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για το Κυπριακό, ο Ακης Τσοχατζόπουλος «τσακώνεται» με τον Γιάννο Παπαντωνίου για τις αυξήσεις των στρατιωτικών, το ΡΚΚ προτείνει να αποσυρθεί από τα τουρκικά εδάφη, αφού έτσι προστάζει ο καταδικασθείς ηγέτης του, αλλά η Τουρκία δεν το θεωρεί αρκετό, το 1.500 σελίδων ημερολόγιο του Αϊχμαν έρχεται στο φως από τους Ισραηλινούς, πρώην επιθεωρητής του ΟΗΕ για τα πυρηνικά στη Βαγδάτη εκφράζει για το Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού απόψεις που μοιάζουν με εκείνες των χειρότερων πολέμιων του θεσμού, το μετρό στο Μοναστηράκι έχει κολλήσει στην εκκλησία της Παναγίας γιατί δεν υπάρχει αρχαιολόγος να συνεργαστεί, αφού όλοι είναι σε άδειες κλπ κλπ. Μα, δυστυχώς, για κάποιους, η ζωή δεν συνεχίζεται: ξαφνικά, κάποιος μπαίνει σε ένα γραφείο στην Αλαμπάμα και δολοφονεί το πρώην αφεντικό του, μα και άλλους δύο ακόμη, γιατί τον απέλυσε από τη δουλειά του, αποκαλύπτοντάς μας ξανά το μέτρο της ματαιότητας...
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Π. ΜΑΛΟΥΧΟΣ

Ο κ. Θ. Οικονομόπουλος λείπει σε άδεια.