ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (05-08-99)

Αυγουστιάτικο κενό χρόνου
Από τη διαρκώς ανοιχτή συσκευή της τηλεόρασης -επαγγελματική συνήθεια και μόνο, καθώς δεν υπάρχει τίποτε απολύτως να δει κανείς- φτάνει στ' αυτιά μου ένας αδιάκοπος βόμβος, ήχοι φωνών που δεν λένε τίποτε, ένα ατέλειωτο μπλα μπλα που δεν έχει κανέναν απολύτως αποδέκτη και ούτε νοιάζεται να βρει. Επί ώρες η τηλεόρασή μας προβάλλει το «μη πρόγραμμα». Και το χειρότερο είναι οι επαναλήψεις των χειμερινών καθημερινών εκπομπών, που παρουσιάζουν συντελεστές παραστάσεων και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, οι οποίες έγιναν πριν από πολλούς μήνες γελοιοποιώντας ανεπίτρεπτα και καταργώντας εν τέλει το ίδιο το νόημα της προβολής αυτών των ανθρώπων. Κάθε καλοκαίρι συμβαίνει ακριβώς το ίδιο και κανείς δεν νοιάζεται για την απόλυτη απουσία νοήματος από αυτές τις εκπομπές, κανείς δεν ασχολείται με την γελοιοποίηση των καλλιτεχνών που εμφανίζονται να μιλούν για κάτι που πρόκειται να γίνει, ενώ έχει ήδη γίνει. Η εικόνα τους στο γυαλί απομονώνεται από τους λόγους, που τους οδήγησαν σε αυτή την εμφάνιση και που ήταν μια συγκεκριμένη στιγμή της καριέρας τους, μια εμφάνιση σε θεατρική παράσταση, ένας δίσκος ή μια συναυλία, η οποία όμως έχοντας χάσει πια την επικαιρότητα μένει και χωρίς αξιολογικό ενδιαφέρον για το κοινό. Αυτού του είδους οι επαναλήψεις είναι μια από τις ακραίες μορφές του τηλεοπτικού κυνισμού, που πάνω απ' όλα, ακόμη και από το ίδιο το νόημα της ανθρώπινης παρουσίας στο γυαλί, σημασία έχει η κάλυψη με κάθε τρόπο και μέσο του τηλεοπτικού χρόνου ή μάλλον του «μη χρόνου». Γι' αυτό και παρά τον κυνισμό παραμένει αληθινή η ατάκα της Ρούμπι Γουόξ, της απίθανης αυτής σόου γούμαν του BBC, που καταφέρνει να συνδυάσει κωμικό ταλέντο και δημοσιογραφία και έχει γίνει διάσημη για τις πρωτότυπες συνεντεύξεις που έχει πάρει από διασημότητες, όλες με στόχο την απομυθοποίηση του σταρ σύστεμ. «Δεν υπάρχει τίποτε το συναρπαστικό στο θέαμα, όλα συμβαίνουν όπως σ' ένα κρεοπωλείο, όπου εκτίθενται τα κρέατα, τα διαλέγουν και τα αγοράζουν». Ως εδώ πάντως, με εξαίρεση τα φονικά και τις θεομηνίες, που πολλοί θεωρούν υπεύθυνη γι' αυτά, την έκλειψη του ηλίου που πλησιάζει και το ακούσαμε αυτό ακόμη και από δελτίο ειδήσεων -προτιμάμε πάντα το μοιραίο από τις πραγματικές δικές μας ευθύνες-, το καλοκαίρι κυλάει πιο ήσυχο, χωρίς τον πανικό από τις φωτιές για παράδειγμα, που πέρυσι τέτοια εποχή είχαν γίνει ο καθημερινός εφιάλτης. Ισως αντί να παρουσιάζουμε καθημερινώς διάφορους ψυχοπαθείς δολοφόνους, αναλύοντας τα εγκλήματα που έχουν κάνει, είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον και χρησιμότητα, να αναζητήσουμε τα ίχνη από εκείνες τις συμφορές. Τόσοι τόποι κάηκαν. Οι ίδιοι που ετοιμάζονται να δεχθούν και φέτος παραθεριστές και δεν είναι λίγοι εκείνοι που φτάνοντας αντικρίζουν τοπία αγνώριστα, γυμνωμένα, ταπεινωμένα από την βία της φωτιάς. Οι δράστες άραγε αυτών των εγκληματικών πράξεων βρέθηκαν, αυτά τα εγκλήματα τα αναλύσαμε γιατί και πώς συμβαίνουν, έγιναν οι απαραίτητες ενέργειες από τις αρχές και τις τοπικές κοινότητες, ώστε να μην επαναληφθεί η τραγωδία, αποδίδουν τα μέτρα -αν εφαρμόστηκαν- έχουμε λάβει τα μέτρα μας ως χώρα ή μήπως αφήνονται όλα στην τύχη και τα φεγγάρια, όπως είναι πολύ της μόδας τελευταία;
Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

	ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ (05-08-99)
Αυγουστιάτικο κενό χρόνου	Από τη διαρκώς ανοιχτή συσκευή της τηλεόρασης -επαγγελματική συνήθεια και μόνο, καθώς δεν υπάρχει τίποτε απολύτως να δει κανείς- φτάνει στ' αυτιά μου ένας αδιάκοπος βόμβος, ήχοι φωνών που δεν λένε τίποτε, ένα ατέλειωτο μπλα μπλα που δεν έχει κανέναν απολύτως αποδέκτη και ούτε νοιάζεται να βρει. Επί ώρες η τηλεόρασή μας προβάλλει το «μη πρόγραμμα». Και το χειρότερο είναι οι επαναλήψεις των χειμερινών καθημερινών εκπομπών, που παρουσιάζουν συντελεστές παραστάσεων και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, οι οποίες έγιναν πριν από πολλούς μήνες γελοιοποιώντας ανεπίτρεπτα και καταργώντας εν τέλει το ίδιο το νόημα της προβολής αυτών των ανθρώπων. Κάθε καλοκαίρι συμβαίνει ακριβώς το ίδιο και κανείς δεν νοιάζεται για την απόλυτη απουσία νοήματος από αυτές τις εκπομπές, κανείς δεν ασχολείται με την γελοιοποίηση των καλλιτεχνών που εμφανίζονται να μιλούν για κάτι που πρόκειται να γίνει, ενώ έχει ήδη γίνει. Η εικόνα τους στο γυαλί απομονώνεται από τους λόγους, που τους οδήγησαν σε αυτή την εμφάνιση και που ήταν μια συγκεκριμένη στιγμή της καριέρας τους, μια εμφάνιση σε θεατρική παράσταση, ένας δίσκος ή μια συναυλία, η οποία όμως έχοντας χάσει πια την επικαιρότητα μένει και χωρίς αξιολογικό ενδιαφέρον για το κοινό. Αυτού του είδους οι επαναλήψεις είναι μια από τις ακραίες μορφές του τηλεοπτικού κυνισμού, που πάνω απ' όλα, ακόμη και από το ίδιο το νόημα της ανθρώπινης παρουσίας στο γυαλί, σημασία έχει η κάλυψη με κάθε τρόπο και μέσο του τηλεοπτικού χρόνου ή μάλλον του «μη χρόνου». Γι' αυτό και παρά τον κυνισμό παραμένει αληθινή η ατάκα της Ρούμπι Γουόξ, της απίθανης αυτής σόου γούμαν του BBC, που καταφέρνει να συνδυάσει κωμικό ταλέντο και δημοσιογραφία και έχει γίνει διάσημη για τις πρωτότυπες συνεντεύξεις που έχει πάρει από διασημότητες, όλες με στόχο την απομυθοποίηση του σταρ σύστεμ. «Δεν υπάρχει τίποτε το συναρπαστικό στο θέαμα, όλα συμβαίνουν όπως σ' ένα κρεοπωλείο, όπου εκτίθενται τα κρέατα, τα διαλέγουν και τα αγοράζουν». Ως εδώ πάντως, με εξαίρεση τα φονικά και τις θεομηνίες, που πολλοί θεωρούν υπεύθυνη γι' αυτά, την έκλειψη του ηλίου που πλησιάζει και το ακούσαμε αυτό ακόμη και από δελτίο ειδήσεων -προτιμάμε πάντα το μοιραίο από τις πραγματικές δικές μας ευθύνες-, το καλοκαίρι κυλάει πιο ήσυχο, χωρίς τον πανικό από τις φωτιές για παράδειγμα, που πέρυσι τέτοια εποχή είχαν γίνει ο καθημερινός εφιάλτης. Ισως αντί να παρουσιάζουμε καθημερινώς διάφορους ψυχοπαθείς δολοφόνους, αναλύοντας τα εγκλήματα που έχουν κάνει, είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον και χρησιμότητα, να αναζητήσουμε τα ίχνη από εκείνες τις συμφορές. Τόσοι τόποι κάηκαν. Οι ίδιοι που ετοιμάζονται να δεχθούν και φέτος παραθεριστές και δεν είναι λίγοι εκείνοι που φτάνοντας αντικρίζουν τοπία αγνώριστα, γυμνωμένα, ταπεινωμένα από την βία της φωτιάς. Οι δράστες άραγε αυτών των εγκληματικών πράξεων βρέθηκαν, αυτά τα εγκλήματα τα αναλύσαμε γιατί και πώς συμβαίνουν, έγιναν οι απαραίτητες ενέργειες από τις αρχές και τις τοπικές κοινότητες, ώστε να μην επαναληφθεί η τραγωδία, αποδίδουν τα μέτρα -αν εφαρμόστηκαν- έχουμε λάβει τα μέτρα μας ως χώρα ή μήπως αφήνονται όλα στην τύχη και τα φεγγάρια, όπως είναι πολύ της μόδας τελευταία; Γράφει η ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ