ΠΡΟ-ΒΟΛΕΣ (04-08-99)
Οι αρπαχτές του καλοκαιριού	Καλοκαίρι, περίοδος διακοπών; Οχι για όλους. Ποιοι εργάζονται σκληρά; Οι τραγουδιστές μας, που ταξιδεύουν καθημερινά για να βρεθούν σε κάθε πόλη ορεινή ή παραθαλάσσια της Ελλάδας, «τιμώντας» το κοινό που τους στηρίζει. Ετσι περιγράφεται με ωραιοποιημένο τρόπο η αρπαχτή. Βρεθήκαμε πριν από λίγες ημέρες σε μια παραθαλάσσια πόλη, στην οποία έδινε συναυλία ένα γνωστό καλλιτεχνικό ντουέτο, και διαπιστώσαμε για ακόμη μια φορά την προχειρότητα με την οποία στήνεται μια συναυλία στην επαρχία. Δεν έχει σημασία ποιοι είναι οι καλλιτέχνες ούτε πού έγινε η συναυλία. Το παράδειγμα είναι τυχαίο. Αλλωστε, οι περισσότερες απ' αυτές τις συναυλίες διαφοροποιούνται μεταξύ τους μόνο στο ρεπερτόριο. Στα υπόλοιπα δεν ξεχωρίζουν. Μια σκηνή, λίγοι προβολείς, ένα περιορισμένο σχήμα μουσικών και ηχητικός εξοπλισμός -που μπορεί να επαρκεί για την εμφάνιση τοπικών χορευτικών συγκροτημάτων, αλλά δεν φτάνει για να μετατρέψει το οποιοδήποτε μικρό γήπεδο σε Αγιο Κοσμά και την αρπαχτή σε «Rockwave»- και έτσι γίνεται πιο στενή η επαφή του καλλιτέχνη με το απομακρυσμένο κοινό της επαρχίας. Πώς αντιδρά ο κόσμος; Του αρέσει αυτό που βλέπει; Οχι. Στη συγκεκριμένη συναυλία, για την απόσταση που υπήρχε μεταξύ του κοινού και των καλλιτεχνών δεν έφταιγαν μόνο τα σιδερένια κάγκελα του γηπέδου. Είναι όμως τόσο λίγες οι ευκαιρίες που προσφέρονται στον κόσμο της επαρχίας να ακούσει ζωντανά τη μουσική που αγαπάει, να δει έστω κάποιον τραγουδιστή που του αρέσει, ώστε οι επιφυλάξεις που υπάρχουν έντονες κάθε φορά στην έξοδο, μετά το τέλος της συναυλίας, υποχωρούν μόλις γίνει η αφισοκόλληση της επόμενης συναυλίας. Το κοινό της επαρχίας, απομονωμένο όπως είναι από σημαντικά πολιτιστικά γεγονότα, αισθάνεται την υποχρέωση να βρίσκεται εκεί όταν συμβαίνει κάτι. Ο,τι κι αν είναι αυτό. Ας σεβαστούν λίγο περισσότερο οι καλλιτέχνες τον κόσμο που βρίσκεται δίπλα τους και τα... κάγκελα θα πέσουν. ΠΑΝ. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ