ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ (04-08-99)
ΟΛΜΕ και αποτυχία	Η ΟΛΜΕ κήρυξε τον πόλεμο εναντίον του υπουργείου Παιδείας και της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Ακριβέστερα, με αφορμή την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, γιατί με το υπουργείο βρίσκεται σε μόνιμη εμπόλεμη κατάσταση εδώ και περίπου δύο δεκαετίες και κάθε φορά επικαλείται διάφορες αφορμές και αιτίες, τη δαιδαλώδη λογική των οποίων μας είναι πολύ δύσκολο να την παρακολουθήσουμε. Πέρασαν πολλές κυβερνήσεις, αριστερές, δεξιές και κεντρώες, ακόμη περισσότεροι υπουργοί, αλλά δεν θυμάμαι καμιά περίοδο ομαλών σχέσεων υπουργείου Παιδείας και ΟΛΜΕ και κανένα μέτρο που να μη συναντήσει την άκαμπτη αντίδραση του συνδικαλιστικού αυτού οργάνου. Το οποίο συνήθως συνοδεύει τις αντιδράσεις του με το μόνιμο αίτημα του «διαλόγου», αλλά δεν θυμάμαι κανένα διάλογο που να μην καταλήξει σε ρήξη, σε απεργία, «μαύρη ή λευκή». Κατά την ίδια περίοδο των δύο περίπου δεκαετιών παρατηρείται συνεχής πτώση του επιπέδου της Δημόσιας Εκπαίδευσης, συνεχής απαξίωσή της προς όφελος της ιδιωτικής σχολικής ή φροντιστηριακής. Αδιάφορο με το ποιος κάθε φορά «νικάει» ή «ηττάται», το υπουργείο Παιδείας ή η ΟΛΜΕ, σταθερά ηττημένος είναι ο δημόσιος χαρακτήρας της εκπαίδευσης, υπέρ του οποίου κόπτονται τόσο το υπουργείο όσο και η ΟΛΜΕ. Δεν πρέπει να παραγνωρίσει κανείς ότι, κατά την ίδια περίοδο το υπουργείο Παιδείας και οι κυβερνήσεις δεν θέλησαν να ικανοποιήσουν βασικά οικονομικά προβλήματα των εκπαιδευτικών, με αποτέλεσμα να είναι ένας από τους πλέον κακοπληρωμένους κλάδους του Δημοσίου. Δεν θέλησαν επίσης να αντιμετωπίσουν το μεγάλο πρόβλημα των «αναπληρωτών» που, ενώ προσφέρουν υπηρεσίες απαραίτητες στη δημόσια εκπαίδευση, ζουν επί χρόνια (μερικοί πέραν της δεκαετίας) με την αβεβαιότητα του «εκτάκτου», απολύονται στο τέλος της σχολικής χρονιάς και επαναπροσλαμβάνονται στην έναρξη της νέας!!! Τα χρόνια αυτά προβλήματα ασφαλώς υπέθαλπαν και τροφοδοτούσαν ένα χρόνιο συνδικαλιστικό ακτιβισμό στην ΟΛΜΕ που λίγο απέχει από τη συντεχνιακή αντίληψη. Τώρα, η αντιπαλότητα μεταξύ υπουργείου Παιδείας και ΟΛΜΕ έφτασε σ' ένα κρίσιμο σημείο, από το οποίο κάθε υπεκφυγή, είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά, θα βλάψει μόνον την εκπαίδευση και ενδεχομένως την οδηγήσει σε πλήρη διάλυση με την έναρξη του νέου σχολικού έτους. Λύσεις συναλλαγής που με το πρόσχημα του «διαλόγου» συνηθίζονται σ' αυτές τις περιπτώσεις θα συγκαλύψουν πάλι την πραγματικότητα και θα διαιωνίσουν την ανώμαλη κατάσταση. Είναι προτιμότερο να δοθεί η μάχη και να μάθουμε την αλήθεια: v Από πού αντλεί τη δύναμή της η ΟΛΜΕ, της οποίας η αντιπροσωπευτικότητα δεν ξεπερνάει τη μέση αντίστοιχη όλου του συνδικαλιστικού μας κινήματος (κάτω του 50%). v Πώς η γενικότερη πολιτική αντιπαλότητα διοχετεύεται με τον συνδικαλιστικό ακτιβισμό της ΟΛΜΕ και πώς η μάχη για την εκπαίδευση παίρνει αναγκαστικά το χαρακτήρα της κομματικής μάχης, όπου συναντάμε την ίδια διάταξη των αντιπάλων (άρα δεν είναι μάχη για την εκπαίδευση). v Να μάθουμε ακόμη τους πραγματικούς όρους εργασίας των εκπαιδευτικών: Πόσο εργάζονται στο σχολείο, πόσο πληρώνονται για την εργασία τους, πώς διευθύνεται και από ποιους το σχολείο, πώς και από ποιους αξιολογείται η δουλειά τους, ποιο είναι το ποσοστό της ετεροαπασχόλησης, ποια είναι η συμπεριφορά προς τους μαθητές και ποια η γνώμη των τελευταίων για τους δασκάλους τους. v Οχι για να κρίνουμε ποιος έχει δίκαιο και ποιος άδικο, αλλά για να μάθουμε ποια είναι η ουσία και το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζει η Μέση Εκπαίδευση. Και ο καθένας να πάρει τις αποφάσεις του. Τόσο η ΟΛΜΕ όσο και το υπουργείο Παιδείας έχουν πολλά στοιχεία που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν, ώστε να αντιληφθούμε την πραγματική κατάσταση. Να τα δώσουν όλα στη δημοσιότητα... Και ένα τελευταίο, αλλά όχι το λιγότερο σημαντικό. Το νέο σύνθημα της ΟΛΜΕ εναντίον του υπουργείου είναι: «Οπου εκπαιδευτική μεταρρύθμιση εκεί αποτυχία των μαθητών». Παιδαγωγοί οι ίδιοι έχουν σκεφθεί υπεύθυνα πώς ο μαθητής που απέτυχε θα εισπράξει αυτό το σύνθημα; Δεν φταις εσύ, έστω κι αν δεν άνοιξες βιβλίο και δεν πάτησες στην τάξη. Δεν φταίω ούτε εγώ που δεν κατόρθωσα να σε τραβήξω στο σχολείο και να σου μάθω πέντε γράμματα, έστω κι αν απεχθάνεσαι το σχολείο. Φταίει το σύστημα και το κάθε σύστημα. Μη μας «δουλεύετε», κύριοι. Ο βαθμός αποτυχίας του μαθητή είναι ταυτόχρονα και βαθμός αποτυχίας του δασκάλου. Με κάθε σύστημα. Του ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΚΑΓΙΑΝΝΗ